Ik ben er ingeluisd… We hebben een caravan!

Eigenaar worden van een caravan? Zo’n doorgaans foeilelijke (in mijn mening dan, hè), sleurhut? Mooi niet. Een gevalletje over mijn lijk. En toch, en toch, sinds een paar weken staat er zo’n veel te krappe woning op twee wielen achter ons huis. Hoe dat komt? Ik ben er ingeluisd, ik ben er gewoon ingeluisd.

Ja, moeder de vrouw zit er al jaaaaren over de zeuren. Ja, ik mijd het onderwerp dus ook al jaren als de pest. Tuurlijk, zo’n oud Volkswagenbusje als camper, daar had ik meteen voor getekend. Die had ik de dag na de eerste vraag al aangeschaft. Ook al heb ik totaal geen verstand van oude auto’s. Ik kan net olie verversen. Of benzine tanken. Of ruitenvloeistof bijvullen. Maar al die andere motorische aspecten daar moet je me niet naar vragen.

Een caravan komt er dus echt niet in!

Voor de duidelijkheid: het is niet dat ik niet van kamperen houd. We hebben al jaren een tent. Maar toch heeft een appartement in het wonderschone Toscane of een B&B in de pittoreske Zuid-Franse Auvergne of een Way To Stay-woning in die oude wijk in Lissabon mijn voorkeur. Daar ben ik eerlijk in. Zo’n tent komt dus voornamelijk de kast uit wanneer we naar een muziekfestival gaan. En omdat zoonlief de laatste jaren ook meegaat, is er zelfs een iets grotere tent gekocht.

Toch kruipt het kampeerbloed bij haar waar het niet gaan kan. Vroeger ging ze met haar ouders in die dikke Tabbert van stief 6 metertjes lang, heerlijk drie weken lang onbezonnen zomervakantie vieren. Spanje was een eitje als locatie. De dubbelasser werd er met veel plezier door mijn schoonvader naartoe getoerd. Dat zouden wij dus ook moeten doen? Ik begon spontaan te zweten bij het idee…

Dit jaar pakte ze het wat anders aan. Je zou kunnen zeggen tactisch. Want was het niet ook een beetje zielig wanneer we tijdens een verregend festival op onze bedjes naar buiten dreven? Ik knikte. Was er dan toch niet een betere mogelijkheid? Bijvoorbeeld zo’n vouwwagen die we vorig jaar tijdens zo’n festival hadden gezien bij onze lieve buurtjes? Droge bedjes, fatsoenlijk kookstelletje, een ruime voortent, je kent dat wel: kamperen-plus.

Echt wel dus, ik ging om

Ik begon te speuren op Marktplaats. Kwam er, met hulp van moeder de vrouw achter dat de prijzen van zo’n tweedehands minikarretje achter de auto nog best hoog lagen. ‘En dan moest je hem nog opzetten ook! Dát hoeft bij een caravan niet. Die zet je neer en klaar! En je kan zo’n caravan ook zo leuk pimpen’, aldus mevrouw MoodKids! (Die zag meteen een nieuwe rubriek opdoemen voor haar online magazine). Ik begon zenuwachtig, doch geïnteresseerd op mijn stoel heen en weer te schuiven. Voor het eerst in mijn leven ging ik me verdiepen in de wereld die ‘tweedehands caravan’ heet. Inderdaad doorgaans foeilelijk. Dat is niet veranderd.

Toch zat er soms ook een ‘potentieeltje’ bij. Toen ik dát echter uitsprak, diende ze mij meteen de genadeklap toe. ‘Wij hoeven er natuurlijk niet mee naar Spanje of Italië ofzo. Het is gewoon voor in Nederland of net over de grens naar Duitsland of België. Daarbij zou zo’n caravan er ook voor kunnen zorgen dat we wat meer weekendjes spontaan weg gaan!’
Bam! De genadeklap kwam hard aan. Ik was gevloerd. En om.

Een week later toerde ik onze pas aangeschafte Avento Master 395 TD Luxe uit 1995 van Maartensdijk terug naar huis. Ik was ineens een, ietwat trotse, (ik geef het meteen toe) caravanbezitter geworden. De maximumsnelheid van 90 kilometer per uur, deerde me niets. Het eerste dat ik deed toen ik thuis kwam? Een sticker kopen met de naam van onze woonplaats erop. Die plakte ik met veel ceremonieel gevoel, samen met mijn zoon naast het vlammende wapen van Maartensdijk.

En toen ik een dag later op dat eerder aangehaalde festival een dampend rockbandje uit IJsland bekeek met de welluidende naam The Vintage Caravan; viel het kwartje. Ik schaamde me ineens nergens meer voor. Ja, ik was er vast ingeluisd, maar ik was plotsklaps een trots familielid van de caravanclub geworden. Weet je wat: ik ga moeder de vrouw binnenkort zelfs helpen om dat ding te pimpen.

[ssba]