Zwemles: hoe hou je het vol?

Het is er subtropisch heet. Dus klam. En nat. Er zijn zwetende ouders. Er zijn mega-uitgelaten kinderen die stelselmatig over elkaar heen buitelen. Die allemaal als eerste die douche in willen en nadien als onbezonnen hazen kriskras door elkaar heen rennen om zich al druppelend in de doorgaans veel te kleine ouderlijke handdoek te wentelen. Laat me eerlijk zijn: de kleedkamer van het zwembad alwaar mijn lieftallige sportieve zoon zijn diploma’s gehaald heeft, was mijn wekelijkse voorportaal van de hel.

Oh, deze column moet over de zwemkwaliteiten van mijn zoon gaan? Joh, dáár was niets mis mee. ‘t Waterratje crawlt op de borst als ware VdH. Hij duikt meters ver en drijft perfect stil als de Poolster. Hij trappelt water als een bever en weet prima wat de nieuwe definitie van het aaneen gesmolten stel woorden kikker, schaar en potlood is. U begrijpt: die diploma’s A en B lagen binnen de kortste keren binnen handbereik.

Natuurlijk kon dat te maken hebben met de kundige zwemjuf en de bijhorende spoedcursus waarvoor wij als ouders gekozen hebben. Meerdere uurtjes per week, afwisselend op maandag, woensdag en zaterdag. Na acht maanden: bingo!

Maar toch: ik had het er maar lastig mee als liefhebbende vader. Want ik wilde daar eigenlijk niet zijn… Tuurlijk: af en toe stiekem kijken naar de bommetjes, de oefeningen en de baantjes, dat deed ik met plezier. Signaleren hoe hij genoot wanneer de zwemjuf hem een complimentje gaf, dat was eveneens te gek. En hem een huilschouder geven wanneer hij het even niet meer zag zitten? Uiteraard ook geen probleem.

Maar die verzengende, veel te krappe kleedkamer? Dat douchehok waar putjes altijd net iets te smerig zijn, waar chloorgeur immer de overhand heeft? Ja, dat is toch verschrikkelijk? Dan vallen die gracieuze zwemlessen van mijn zoon toch subiet niet meer op?

Zwemles gruwels

Eén middag herinner ik me nog maar al te goed. Na minutenlang sokkengezwoeg vanwege de ultrasnelle afdroogsessies van zoonlief, gaf ik het weer eens op. ‘Dan maar weer met blote voeten in de schoenen, papa?’ Ik stemde subiet toe. ’t Zweet gutste namelijk al weer minutenlang langs mijn gezicht. Onze hongerige zwemkoning vroeg vervolgens om een banaan. Ik greep in de tas. Waar een stuk geel fruit in zat, dat inmiddels gekneusd, gebutst en gescheurd bleek. Vingers onder de drap. Drie seconden daarna speelde zoonlief met zijn zwemvriendinnetje verstoppertje in de kleedlockers. Waarbij die smalle deuren wat mij betreft nét iets te hard dichtgegooid werden.

Ik kon alleen maar denken aan buiten, aan frisse lucht, aan ‘alsjeblieft zo snel mogelijk weg hier’.
Maar niet alvorens de zwemtas omgestoten werd en de shampoodop door de ruimte vloog. Ik de handen in het haar. De bananendrap dus ook. Met de natte handdoek probeerde ik de aalgladde shampooschade op de vloer te beperken. Een ander jongetje gleed achter mijn rug uit. Hij huilde over het ‘schaafje’ op zijn knie. En ik wilde nog steeds maar al te graag weg.

Toch ging het nog even door. Onze shampoohanddoek werd namelijk door een ander zwemgastje de ruimte door gegooid. En belandde onder de stromende douche. Ik pakte de kletsnatte homp op en zocht mijn zwemkoning. Die, lief als hij was, talloze troostende woorden tegen het schaafjochie sprak. Toen deze eindelijk hun uitwerking vonden, liepen we (hij blij, ik zielsgelukkig) naar de auto. Om daar tot de conclusie te komen dat de sleutels nog op dat vochtige bovenste plankje in dat verschrikkelijke kleedhok lagen. Was ik nét een beetje op lichaamstemperatuur gekomen, moest ik weer naar die veredelde blakerende semi-sauna toe.

Zwemmen? Voor onze zwemkoning was het een makkie. Maar hoe ík het in vredesnaam volgehouden heb?

[ssba]