Een (not so) Gentle Sectio

Toen ik zwanger was van mijn eerste kindje, kwamen we er achter dat de baby in stuit lag. Ik mocht kiezen, of een stuit bevalling proberen of een keizersnede.

Geplande keizersnede

Aangezien een reguliere bevalling me al doodeng leek (sorry, ik ben nu eenmaal een held op sokken) en een stuit bevalling volgens onze gynaecoloog ook wel wat extra risico met zich mee bracht, koos ik voor een geplande keizersnede. Er werd tot mijn grote schrik heel wat aan me gesjord en getrokken. Eenmaal losgetrokken voelde ik een flinke pijnscheut. De baby had immers een groot deel van de zwangerschap met zijn hoofdje tegen mijn ribbenkast aan gelegen. Vervolgens ging hij, nadat ik hem in een flits (amper) gezien had met zijn vader en de kinderarts mee naar een warmere kamer voor de controles. Mijn man had daarna het huid op huid contact met onze zoon. Nadat ik weer netjes gehecht was en ze mijn situatie vertrouwde mocht ik na anderhalf uur (!) eindelijk naar mijn mannen toe.

De tweede ronde
Vier jaar later was ik weer in verwachting, dit keer van een dochter. Ik voelde me zelfverzekerder dan de eerste zwangerschap en hoopte dit keer op een reguliere bevalling. Het herstel van de keizersnede was me zwaar gevallen en ik wilde dit keer meer kunnen genieten van de kraamtijd. Maar ook onze dochter bleek in stuit te liggen. Het zou dus weer een keizersnede worden. Jammer, ik had haar vooral heel graag meteen bij me gehad, zodat ik zelf het huid op huid contact mocht hebben.

>> LEES OOK: 5x hoe je ook bevalt het is hetzelfde

Gentle sectio

Niet veel later leerde ik over de “Gentle Sectio”. Dit houdt onder andere in dat het licht in de operatiekamer wat gedimd wordt, je mag er een muziekje bij kiezen, alles is wat gemoedelijker en minder kil. Het belangrijkste voordeel was: de temperatuur in de operatiekamer wordt hoger gezet. Mag je (als alles goed gaat) de baby meteen bij je hebben. Dan heb je zelf meteen huid op huid contact.

Het werd op dat moment nog niet in alle ziekenhuizen gedaan. Het ziekenhuis waar ik heen ging had er al een paar onofficiële vriendelijke keizersnedes opzitten. Aan mij de eer om de eerste Gentle Sectio te ondergaan. Er werd ons van te voren gevraagd of we het zagen zitten om in het Noordhollands Dagblad te komen, waarin we onze ervaring zouden delen ter promotie van het ziekenhuis. Leuk, maar aangezien je hoofd wel ergens anders naar staat als je net een baby hebt gekregen, moest ik er wel even over nadenken (ik zag er na de laatste keizersnede niet al te florissant uit)

De grote dag
Eindelijk was het zo ver! Vandaag zou onze dochter geboren worden. En ik mocht haar meteen bij me hebben, ik keek er enorm naar uit. De verpleegkundige die alles zou begeleiden legde systematisch (en zonder ons op ons gemak te stellen) uit wat het plan was en bracht de katheter in. Ze voerde ietwat nerveus alle controles uit. Een uurtje later was het zo ver. De verpleegkundige kwam ons halen en reed mij naar de operatiekamer. Ze leek ons compleet te vergeten en stootte een paar keer onhandig met het bed tegen een deur en een muur.

Gesjor en getrek

Eenmaal in de operatiekamer kreeg ik de ruggenprik en nadat er gecheckt werd of ik echt niets meer voelde, werd de Gentle Sectio in gang gezet. Daar was het weer, het bekende gesjor en getrek. Onze dochter had die 9 maanden exact hetzelfde gelegen als onze zoon, haar hoofdje onder mijn ribben. Ze werd losgetrokken, de pijn was erger dan de keer daarvoor. Bij de vorige keizersnede werd mij uitgelegd, dat ze de hoogte van de ruggenprik soms niet goed kunnen sturen. Als je te hoog wordt verdoofd kun je namelijk buiten bewustzijn raken. Het moment dat ze werd losgetrokken schreeuwde ik het uit. Wat daarop volgde was een van de mooiste momenten uit m’n leven. Onze dochter werd bij me neergelegd. Dat kleine blote lijfje lekker tegen me aan en grote donkere ogen die me aankeken alsof ze wilde zeggen: “Jij bent mijn mama, ik hoor bij jou”. Het was zo’n bijzonder moment en ik had dat voor geen goud willen missen. Lang leve de gentle sectio!

Zo kan ik mijn werk niet doen!
Ineens hoorde ik de gynaecologe vragen waar het gaasje was. “Dat kunnen we niet vinden” zei de verpleegkundige. “Ja, ik ga mevrouw nu dichtmaken hoor” zei de gynaecologe snibbig. “Dat mag u niet doen, want dan moet mevrouw straks weer open” “Ja zeg, zo kan ik mijn werk toch niet doen?!” riep de gynaecologe. “Heeft er al iemand bij de billen van de baby gekeken?” En ja hoor, daar was het gaasje. Door dit gesprek viel ik zo van mijn roze wolk terug in de werkelijkheid en begon ik de pijn bij m’n ribben weer te voelen. “Dat kan helemaal niet” zei de gynaecologe onverbiddelijk. “Ik ben met de hechtingen bezig, die zitten op een hele andere plek hoor”.

Pijn tussen mijn oren. Yeah right!

De dag erna kwam de gynaecologe langs voor een afsluitend gesprek. Ik was benieuwd wat ze te melden had. Het kwam er in het kort op neer dat ik die pijn helemaal niet gevoeld zou kunnen hebben. Het zat tussen m’n oren. Ik vertelde haar dat ze dan toch niet goed opgelet had, de pijn zat onder m’n ribben. Kennelijk moest ze nog even duidelijk maken dat het niet “hun fout” was. Ik zat stevig op m’n roze wolk en was niet van plan er weer vanaf te vallen. Ik mocht al snel naar huis, het herstel ging veel sneller dan de vorige keer en ik heb een fantastische kraamtijd gehad.

>> LEES OOK:  Wat je kunt leren van je kraamtijd

De conclusie
Ik had het zo weer gedaan. Wat een bijzonder en uniek moment om je kindje meteen bij je te mogen hebben. Ik kan het iedereen die een geplande keizersnede moet ondergaan aanraden! Oh ja en dat artikel in het Noordhollands dagblad? Een paar dagen later stond de vrouw die na mij de gentle sectio heeft ondergaan als “eerste officiële” in de krant. Ons hadden ze niet meer gevraagd…

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt? Praat met ons mee op Facebook.

[ssba]