Op een grote roze wolk, grijs met zwarte stippen (deel 2 – na de bevalling)

En dan ben je officieel mama, de bevalling is voorbij. ‘Het was wel spannend, maar toch ook fijn. Maandenlang heb je er naartoe geleefd. ‘ Woorden die we ook kennen uit de soundtrack van Henny Huismans miniplaybackshow. ‘Nu ben jij degene die een feestje geeft.’ Maar wat als dat nu eens niet zo is? Wat als die roze wolk grijs wordt of blijft?

Aanvankelijk heb je er alle vertrouwen in dat moeder natuur haar zaakjes wel regelt, het gelukshormoon oxytocine zal zijn werk wel doen. Nog ‘even’ bijkomen van de bevalling en het echte genieten kan gaan beginnen. Alles wat niet geheel volgens plan loopt, wordt van tafel geveegd of op zijn minst vergoelijkt. Door jezelf, maar misschien ook wel door directe omgeving en kraamzorg. Babyblues, kraamtranen, de één heeft er nu eenmaal meer last van dan de ander. Niks om je zorgen over te maken dus. Of toch wel?
Wat nu als je je huilerig blijft voelen, compleet uitgeput bent en die baby na weken nog steeds niet zo schattig is als je je voorgesteld had?

Met het besef dat er iets echt niet goed gaat, voel je de grond onder je wegzinken. Wat nou roze wolk? Je gaat gebukt onder een wolkendek van louter grijze wolken, met gitzwarte stippen, of, nog erger, een volledig zwart gekleurde hemel. De hogesnelheidsbreintrein dendert maar door. Schuldgevoelens naar dat minimensje dat überhaupt niet om het leven gevraagd heeft en nog volledig afhankelijk is, maar ook naar je partner. Onzekerheid over de toekomst, twijfel of je die grote verantwoordelijkheid voor de zorg van andermans leven wel aankan. Zoveel voelen, maar tegelijkertijd ook weer niks voelen. Verwarring alom.

Maar ook deze trein zal vaart gaan minderen. Misschien vanzelf, maar misschien ook pas na wat hulp van buitenaf. Sta jezelf toe de handvatten – of in deze misschien de handremmen – die anderen je aanreiken, aan te nemen. En als je ze niet aangereikt krijgt, vraag er dan om. Je kindje is het waard, jij bent het waard.

Straks kleurt ook voor jou de hemel weer blauw. En natuurlijk drijven er regelmatig wolken over, óók donderwolken, maar ze komen en ze gaan. En ze zijn anders van aard. Meer van buitenaf gestuurd, zeg maar.
Ook hier ontstaan ze nog met enige regelmaat, of eigenlijk te pas en te onpas, soms zelfs als een donderslag bij heldere hemel. Ben dit fenomeen in de meteorologie nog niet eerder tegengekomen, maar noem het gerust peuterpuberteit.

Niets zo veranderlijk als het weer, behalve de mens misschien!

>> LEES OOK: Op een grote roze wolk, grijs met zwarte stippen (deel 1)

>> LEES OOK: Wat als die bekende roze wolk na je bevalling grijs is