Op een grote roze wolk, grijs met zwarte stippen (ervaringsverhaal)

En dan ben je zwanger. In blijde verwachting, zo heeft de maatschappij gemakshalve alvast voor je bepaald. Een nieuw leventje dat in je groeit en zich in no time ontpopt van formaatje rijstkorrel, via formaat garnaal en banaan tot een heus minimensje. En hoewel we op mondiaal niveau kampen met overbevolking, het blijft een miraculeus gebeuren. Alle reden dus om op die befaamde roze wolk terecht te komen. Of is dit misschien voor sommigen toch minder logisch dan het lijkt?

Hormonen gieren door je lijf. Misschien is het niet meer verantwoord je huis nog te verlaten zonder het gezelschap van een doos tissues. Ineens word je misselijk van de geur van iets waarvan je niet eens wist dat het een voor het menselijk reukorgaan waarneembare geur bezat. Of jouw analytisch brein neemt het van je over. Hoe gewenst dat mensje in wording ook is, ineens slaat de twijfel toe.

Kan ik wel een goede moeder zijn als ik het moederschap beschouw als een bijkomende rol? Uiteraard zal ik daar met alle liefde en naar eer en geweten invulling aan geven, maar mama worden betekent voor mij geen één op één vervanging van mijn huidige leven. Ik wil ook gewoon partner van blijven, die gekke, spontane vriendin, loyale collega, maar bovenal wil ik mezelf blijven. Kan ik een kleine twintig jaar de verantwoordelijkheid voor iemands anders leven wel dragen? Vind ik het wel echt leuk? Ik kan immers geen baby op proef nemen, althans niet mijn eigen baby. En pling… het besef is zonneklaar: dit is het enige in mijn leven waar ik niet van terug kan. Stiekem toch wel een benauwend idee.

Roze wolk… euh… waar dan? Me in een romantisch sprookje wanen… euh… nu even niet. Een emotionele rollercoaster? Treffender omschreven kan bijna niet. Blijdschap wordt in een fractie van een seconde vervangen door angst en onzekerheid. Het moederschap opent ongetwijfeld deuren die anders gesloten zouden blijven. Maar andere deuren worden net zo hard dichtgegooid, of blijven op z’n minst de komende jaren op een kiertje staan. En weer slaat de twijfel toe. Waarom is mijn wolk niet roze, maar grijs, soms zelfs met zwarte stippen? Misschien ben ik wel helemaal niet in de wieg gelegd voor het moederschap. En toch ben ik straks degene die nota bene mijn eigen nazaat in de wieg moet leggen.

Herkenbaar? Wees trots op jezelf!
Twijfel bij en over zo’n ingrijpende verandering in je leven is gezond. Laat je niet leiden door allerlei zogenaamde roze-wolk-mythen om je heen. Wees trots op jezelf dat je óók dat grijs, misschien inderdaad met hier en daar zelfs een gitzwarte stip, durft te herkennen én te erkennen. Het mag er zijn. Jij mag er zijn!