Echo spreekuur: drie verschillende afspraken…

Het is een drukke dag op de poli. Naast de spreekuren van de gynaecologen is er vandaag een echospreekuur.

‘Goedemorgen. Ik heb om 9.00 uur een afspraak.’
Ik kijk op en begroet de patiënte. Ik check haar gegevens en zie dat ze voor een echo komt. ‘Ja; als het maar niet weer een jongen wordt’, zegt ze, ‘want ik heb er al drie! Dan zet ik hem op Marktplaats hoor!’ Gevolgd door een bulderende lach…

Mijn tenen trekken krom in mijn schoenen. Ach ja, ze weet niet beter. Met mijn allervriendelijkste glimlach, verzoek ik haar plaats te nemen in de juiste wachtkamer. Het zal maar je enige zorg zijn of je zwanger bent van een jongen of een meisje…

Nog twee patiënten

In de wachtkamer naast deze mevrouw zitten nog twee patiënten die voor een echo komen. Het zal deze twee een zorg zijn wat het geslacht is. Zij hebben wel andere dingen aan het hoofd.
De ene patiënte is een vrouw van 41 die al ruime tijd een kinderwens heeft. Jaren al bezig om zwanger te worden. Ze kon het niet geloven dat ze nu eindelijk een positieve zwangerschapstest had. Na drie weken wachten, mocht ze vandaag eindelijk komen voor een echo. Zij zit met buikpijn en bonzend hart in de wachtkamer. Wat gaat de tijd tergend langzaam voorbij, als je op zoiets belangrijks zit te wachten.

> Lees ook: Is het echoscopie- onderzoek luxe of last?

Ook een echo

Tegenover haar zit een jong meisje. Amper 17 jaar en ook zij wacht op een echo. Ze bijt op haar nagels en ze kan nog steeds niet geloven hoe ze toch in deze situatie verzeild, is geraakt. Altijd zo verstandig. Ze studeert, doet nooit iets zonder er van te voren goed over na te denken en juist haar overkomt dit. Een gescheurd condoom en ja hoor: zwanger! Na drie weken wachten, mag ze vandaag eindelijk komen voor een echo. Ze denkt aan haar studie. Aan de jongen waarvan ze zijn naam niet eens weet en aan haar ouders. Ze ziet alleen maar grote problemen en vraagt zich af of een abortus niet de beste keuze zal zijn. Ook voor haar kruipen de minuten voorbij.

Een half uur later.
‘Het is een meisje! Oh, ik ben zo blij. Ik ga nu naar de bakker om een taart met roze vulling te laten maken. Joepieeeeeeee!’
Ik feliciteer de patiënte en zie achter haar de twee andere dames staan. Beiden in tranen.

Voor ‘Mevrouw A’ mag ik een afspraak voor over twee weken maken. Hoewel de zwangerschap nog erg pril is, was er duidelijk een kloppend hartje aanwezig. Tranen biggelen over haar wangen. Zo opgelucht. En nu maar hopen dat het goed blijft gaan.

Voor het meisje maak ik ook een afspraak over twee weken. Ook bij haar stromen de tranen over de wangen. De echo liet zien dat haar zwangerschap al in een heel vroeg stadium misgegaan is. Er klopte geen hartje meer. Zij hoeft niet de moeilijkste keuze van haar leven te maken. De natuur heeft de beslissing voor haar gemaakt. Zij is zo opgelucht en dankbaar dat ze verder kan met haar toekomst.

Eind goed, al goed. En ik denk aan de patiënte met de drie jongens. Die nu intens geniet van haar roze taart. Ze moest eens weten van de zorgen van anderen. Haar leven is net zoals de taart; heerlijk zoet en luchtig!

> Lees ook: Gered in de wachtkamer bij de gynaecoloog

[ssba]