By 10 juli 2015 Read More →

Moederinstinct maakt iets in je los…

Je hebt er vast wel over gehoord of je hebt het gemerkt; het moederinstinct. Moeders weten en voelen nu eenmaal dingen van en over hun kinderen. Dat moederinstinct kan sterk zijn, dat wil zeggen dat jij als moeder haarfijn aanvoelt wat wel of niet te doen of wat wel of niet goed voelt. Wat anderen er ook van vinden. Moederinstinct maakt iets in je los. Zeker als het om leven of dood gaat. In deze zinderende hitte denk ik terug aan die keer dat ik dat aan den lijve ondervonden heb…

Voorgevoel
Ik was zwanger van nummer vier en het voelde niet goed. Ik had steeds een terugkerende nachtmerrie; ik zat op het toilet en probeerde mijn baby vast te houden, ik kon het niet en ik verloor mijn te kleine huilende baby in de wc. Badend in het zweet met hartkloppingen werd ik nachten achter elkaar wakker. Iedereen, mijn man, mijn gynaecoloog probeerde mij te overtuigen dat het in mijn hoofd zat. Toch bleef het gevoel.
Met 18 weken + 2 dagen zwanger gleed ik ’s ochtends uit in de badkamer en werd ik die nacht erop wakker in een nat bed. Ik herkende het direct; geen zweet of plas maar vruchtwater. In een eerdere zwangerschap had ik ook vroegtijdig vruchtwater verloren. Man op reis, ik alleen thuis met mijn dochters en in paniek een vriendin gebeld. Haar man bij mijn kinderen en zij met mij naar het ziekenhuis. Het was 13 mei 1992.

Eerste hulp?
Op de eerste hulp susten ze mijn ongerustheid; het zou wel urine zijn geweest, het was tenslotte al mijn vierde baby en die sluitspieren zouden wel wat zwakker zijn geworden. Conclusie; ik was een overbezorgde aanstaande moeder. Ze luisterden niet naar mij. Op dat moment kwam mijn moederinstinct in actie. Mijn vriendin en ik wisten hoe vruchtwater te testen, pakten zelf lakmoespapiertjes en deden stiekem op het toilet de test; het was vruchtwater. Met lakmoespapiertje ging ik naar de poli en wachtte mijn gynaecoloog op.
Hij luisterde wel, onderzocht mij meteen en zei dat het een ernstige situatie was; er zat nauwelijks meer vruchtwater in de baarmoeder. Er was een vlies gescheurd en weinig tot geen kans op overleving voor mijn baby. Ik werd opgenomen. In paniek, verdrietig, maar ook een oerkracht en instinct in mij die voor mijn baby vochten. Ongeacht wat anderen ook zeiden. Dokters voorspelden dat de weeën zich wel spoedig zouden aankondigen en dat zou het dan zijn geweest. Mijn man was intussen op de terugweg.

Ziekenhuis
Nog voordat mijn man er was, stond er een maatschappelijk werkster aan mijn bed om mij te begeleiden in de rouwverwerking. Ik stuurde haar woedend weg. Voor nu voelde ik mijn baby trappelen, duidelijker dan in al die weken ervoor, logisch hij zat tegen mijn buikwand aan zonder vruchtwater en van weeën geen sprake. Nu is het zo dat het vruchtwater steeds opnieuw wordt aangemaakt. Dus bedacht ik dat als ik doodstil zou blijven liggen, het vruchtwater zich steeds opnieuw zou blijven vullen tot de vliesscheur en de baby toch gered kon worden. Na het wegsturen van de maatschappelijk werkster kwam de gynaecoloog langs om te checken of ik de situatie wel helemaal begreep. Ik zei hem dat ik de situatie prima begreep, maar dat ik zolang ik mijn baby voelde en geen weeën had niet van plan was om afscheid te nemen of hier zelfs aan te denken. Mijn nare voorgevoel was eindelijk weg… Ik voelde me sterk. De gynaecoloog begreep mij maar zei dat het 0,001 procent kans was dat mijn baby dit zou halen. Ik gaf aan dat ik het snapte.
En vervolgens bleef ik liggen. Weken- en maandenlang, zonder ooit uit mijn bed te komen. Voor niets. Niet voor de wc, niet om te douchen. Sommige doktoren vonden mij moedig, anderen vonden mij gek. Dat maakte mij niets uit. Ik deed wat ik voelde. Ik deed wat ik moest doen.

Stress
Het was veel geregel en stress thuis voor mijn man met drie kleine meisjes van 5, 3 en 1 jaar oud. Ze kwamen elke dag op bezoek. Allerlei alarm- en panieksituaties kwamen voor, maar ik, of liever gezegd mijn sterke baby en ik, overleefden dat. Mijn baby groeide goed in het beetje vruchtwater dat zich vulde en weer leegliep. Stress in de buik maakt sterke baby’s. Ik had inmiddels volledige uitval aan mijn linkerbeen en had doorligplekjes. Het was een flinke warme zomer (de Top Tien in 100 jaar) in een oud Amsterdams ziekenhuis zonder airco. Alles nam ik voor lief en ik deed wat in mijn macht lag; mijn baby zou levend en gezond op deze wereld komen. Dat zei mijn moederinstinct en daar luisterde ik naar. Wat iedereen ook zei.

Wonderen bestaan!
Het was 31 augustus 1992. Ik was 32 weken +2 dagen zwanger en voelde mij niet lekker. Ik zei de doktoren dat de baby eruit gehaald moest worden. Het was tijd. En weer werd er door de dienstdoende doktoren niet naar mij en naar mijn moederinstinct geluisterd. In letterlijke doodsnood heb ik gegild om mijn eigen lieve begrijpende gynaecoloog en gestaan op een spoedkeizersnede. Hij luisterde! Gelukkig. Mijn baby en ik waren heel ziek; we hadden een streptokokken B-infectie en belandden alle twee op de Intensive Care.
Hij met een hartstilstand en ik met acute bloedvergiftiging. Maar we redden het. Mijn baby was geboren. Tegen alle verwachtingen en voorspellingen van alle deskundigen in. Enkel op basis van moederinstinct, doorzettingsvermogen, een flinke portie geluk, zorg en liefde om mij en ons gezin heen. Acht weken te vroeg, met een gewicht van 2340 gram. Wonderen bestaan! Vanaf toen nam ik een besluit; mijn moederinstinct was veel-, zo niet, alleszeggend. Daar zou ik voortaan naar handelen en dat deed en dat doe ik. En die kleine vechter? Dat is inmiddels een sterke, gezonde man die de wereld aan kan.

moederinstinct

[ssba]

Comments are closed.

Auteur:

Hadassa Voet is integratief kindertherapeut en moeder van vier volwassen kinderen (3 dochters, 1 zoon) en sinds 2012 trotse (oppas)oma van een kleindochter en kleinzoon. Lees meer >>