Ruzie door de kruidnootjes

De eerste keer dat de kinderen dit jaar hun schoen mochten zetten, was ik zo oenig geweest om er alleen een klein cadeautje in te stoppen. De teleurstelling was echt enorm toen ze ’s ochtends naar beneden kwamen en ze alleen een pakje in hun schoen aantroffen! Ik snapte er helemaal niets van, maar de jongens waren heel gewillig om het me uit te leggen: Opapiet had gezegd dat er snoep zou zijn (ik had dit niet meegekregen!) en ze vonden een cadeautje best leuk, maar het zou nog veel leuker zijn geweest als er ook snoep bij had gezeten. Ze hoefden niet veel hoor; gewoon kruidnootjes of een stuk chocola was genoeg.

Een paar dagen geleden mochten ze allemaal weer hun schoentjes zetten. Voor de open haard stonden de vier grootste schoenen die ze allemaal maar konden vinden. “Hoe groter de schoen, hoe meer snoep en cadeaus er in passen” was hun logische redenering. (het viel me nog mee dat er niet eentje een laars van mij had gepakt, zoals vorig jaar gebeurde) Na een aantal sinterklaasliedjes gezongen te hebben gingen we naar boven, maar Hugo riep eerst nog heel hard in de haard dat hij kruidnootjes heel erg lekker vindt.

Afijn, er stonden dus vier schoentjes voor de open haard en er moesten vier pakjes in. Gelukkig hadden we die. Nu moest ik alleen niet vergeten dat er ook nog kruidnootjes bij moesten, zoals Opapiet (blijkbaar) gezegd had! Mijn wekker zette ik die ochtend extra vroeg, zodat ik wat strooigoed op de grond kon mikken voordat de kinderen naar beneden kwamen.

Voor dag en dauw gooide ik alle kruidnootjes die ik had voor de schouw. Het leek net echt! Vol verwachting kwamen de kinderen rond half zeven (gaap!) naar beneden gestekkerd. Ze keken naar hun schoentjes, zagen de cadeautjes en vier paar oogjes werden groot. Die oogjes werden nog groter toen ze het snoep op de grond zagen liggen! Ze rukten het papier van de pakjes en stortten zich daarna als een stel hongerige aapjes op het tellen en verdelen van de kruidnootjes. Ze telden er 27.

Ze telden nog een keer, maar kwamen toch echt tot 27 kruidnootjes. Ja maar, dit konden ze niet delen door vier! Drie zouden zeven kruidnootjes krijgen en eentje maar zes! Wie zou er dan minder moeten krijgen? Iedereen vond dat hij/zij recht had op zeven en niemand wilde er “maar” zes. En toen… toen kwam er ruzie. Knallende ruzie! Ik was nog moe en had echt de puf niet om dit op te gaan lossen, dus bedacht dat ze er zelf maar uit moesten komen. Heel lui! (of pedagogisch, het is maar hoe je het bekijkt)

Erg ondemocratisch besloot Hugo dat Mees er zes zou krijgen en de rest zeven. Snel propte hij zijn buit in zijn mond, mompelde iets onverstaanbaars en Mees barstte in tranen uit. Steijn koos de “mijn-tweelingbroer-heeft-gelijk-tactiek” en Kate ging echt haar kruidnootjes niet afstaan. Mees was dus de sjaak! Snikkend, mopperend en boos heeft hij zijn schamele opbrengst opgegeten en daarna ontbeten. Even later was het tijd om naar school te gaan. Pruilend pakte hij per ongeluk Hugo’s schoen in plaats van zijn eigen stappertje, trok hem aan en voelde er een kruidnootje in zitten.

Ik was blij! Dit drama had zichzelf mooi opgelost! Mees was het alleen niet met me eens toen ik vrolijk tegen hem zei dat hij nu toch zijn zevende kruidnootje had. Hij had hem immers uit Hugo’s schoen gevist en niet uit zijn eigen schoentje! Pruilend draaide hij dat ding wat rond, rook er even aan en wilde hem toch opeten. Hugo was hem echter voor en griste het uit Mees’ handen. Snel stak hij het kruidnootje in zijn mond en riep juichend: “En nu heb ik er acht!”

[ssba]