De mozaïekhoofdjes gaan weer naar school

Volgende week gaan de kinderen van het basisonderwijs na weken van thuisonderwijs weer naar school. Zo ook mijn zoon en zijn klas. Wat hebben ze de afgelopen tijd veel gemist. Zo werd er bijvoorbeeld geen schoolfoto gemaakt. Omdat hij in een groep 8 van slechts 11 kinderen zit, ben ik een eigen bescheiden fotoproject begonnen. Ik heb ze allemaal bezocht en hen thuis met hun schooltas gefotografeerd.

Toen ik de kids deze dagen weer zag, moet ik denken aan die videochat van ruim een maand geleden. Het was de allereerste keer dat ze elkaar weer spraken, sinds de start van de coronacrisis. Dit was wat ik signaleerde…

Videobellen

Daar zat hij. Aan onze keukentafel, de laptop van zijn moeder voor de neus. Na weken van individueel thuisonderwijs, was dit de eerste keer dat onze zoon al zijn klasgenootjes weer zag. Natuurlijk werd er her en der wel eens geappt met zijn vrienden en vriendinnen. Of speelde hij een online spelletje. Maar dit videobellen was anders. Ze zagen elkaar allemaal weer. Dit was bijna zoals vroeger.

Het leek eigenlijk net een klaslokaal. Alleen zaten zijn klasgenootjes niet aan tafeltjes. Alleen kon hij ze niet aanraken, niet even ravotten, niet samen spelen. Deze groep kwam als een soort van mozaïekraamwerk bij elkaar. Het was fijn om te zien dat onze zoon genoot. Maar het was ook treurig om te voelen wat het effect van deze coronacrisis voor hem is.

De beide juffen belden ook in. Er werden talloze vragen gesteld.

“Hoe hebben jullie het thuis?”
“Verveel je je al?”
“Lukt het met jouw huiswerk?”
“Kunnen we je nog ergens mee helpen?”
“Mis je school al?“

Toen kreeg onze zoon de beurt. Hij activeerde de microfoon van de laptop. Tuurlijk, het was allemaal best leuk thuis. En huiswerk maken ging vrij aardig. Hij trapte veelvuldig ‘n balletje achter het huis. Hij sprong en duikelde dagelijks minutenlang op de trampoline. Hij las. Hij speelde spelletjes. Hij keek tv.  Maar ja, hij had inderdaad ook wel weer zin om naar school te gaan.

De mozaïekhoofdjes knikten. Ze voelden dat eigenlijk allemaal wel. De juffen deden er nog een schepje bovenop. “Wij missen jullie wel hoor.” Ik slikte, toen ik dat hoorde. Mijn zoon bleef strak naar het scherm kijken. Even waren ze heel dicht bij elkaar, deze groep. Ze konden elkaar bijna aanraken. Bijna.

Komende maandag mogen ze weer. Dán zien ze elkaar echt…

[ssba]