Achter glas

Het is tweede paasdag 2020. We fietsen een rondje, we genieten van de omgeving. We naderen het huis van mijn schoonouders. Het spontane idee ontstaat om daar een drankje te drinken. Niet binnen uiteraard, maar buitenshuis. Jas aan om ons te beschermen tegen de ferme wind, meters afstand van elkaar verwijderd. Maar toch dichtbij.

We lopen het grindpad op. Op het raam is de felgele poster van Alzheimer Nederland (wevergetenjullieniet.nl) geplakt. Binnen zien we hem zitten in de stoel. Hoofd van ons afgekeerd, aandacht elders. Totdat Nicole op het raam klopt. Hij kijkt om, herkent zijn dochter, ziet ons en zijn ogen beginnen te stralen.

Hij stapt uit de stoel, trekt een jas aan en komt naar de keukendeur lopen. Hij wil ons een hand geven. Maar deze begroeting past niet in deze tijd. We vertellen dat aan hem. Hij vindt dat raar. Het komt niet bij hem binnen. Hij weet niets van social distancing, van 1,5 meter afstand. Daarbij komt: visite geef je toch altijd een hand? Dat hoort toch zo?

We zitten buiten, rondom de tuintafel. De drankjes worden ingeschonken en onhandig via de tafel  doorgegeven en uiteindelijk veilig aangepakt. Ook dat vindt hij maar raar. Visite geef je toch altijd rechtstreeks een drankje? Dat hoort toch zo?

Corona en dementie

Voor mijn schoonvader is deze coronacrisis maar gek. “Waarom komen jullie niet binnen zitten? Buiten is het veel te koud.” We zeggen hem dat dit niet kan. Dat dit te gevaarlijk is. Hij knikt. Maar aan alles is te zien dat hij het niet begrijpt.

Uiteindelijk houdt hij het buiten niet meer vol. “Sorry, het is hier veel te koud.” Hij gaat naar binnen. Wij vinden het niet erg. Dat zeggen we hem ook. Want veel belangrijker: we hebben hem toch maar weer even gezien.

Maar dan gebeurt er iets bijzonders. Hij gaat niet naar zijn eigen stoel die ver van ons verwijderd staat. Hij pakt een andere en plaatst deze centraal in de keuken. Pal achter de achterdeur. Hij zit nog steeds dicht bij ons. In het zicht. Achter glas, dat wel.

Hij hoort de gesprekken niet. Maar hij kijkt wel naar ons. Hij lacht, hij zoekt contact. Met Nicole, met onze zoon, met mij. Het levert een prachtige moment op. Erg verdrietig eveneens. Maar bijzonder bovenal.

Het is tweede paasdag 2020. We zijn heel dicht bij elkaar. We kunnen elkaar bijna aanraken. Bijna…

[ssba]