Als je wat wilt, dan vraag je het!

Als ik vroeger bij een vriendje of vriendinnetje op woensdagmiddag ging spelen, gingen we tollen, sjoelen of stoepkrijten. Ik heb dat woord altijd al een keer willen gebruiken. Dit was mijn kans! Geen malligheid, gewoon spelen, ruzie maken of iets daartussen. Het is trouwens bedroevend dat ik mijn blog begin met vroeger, maar dit geheel terzijde.

Nu valt me op dat in Lake Forest waar wij wonen (bij Chicago) het merendeel van de playdates zich buitenshuis afspelen. Naar de film, naar het trampolinepark, uit lunchen, ijsje eten, ga maar door. Ik vind dit heel bijzonder, onnodig en vooral duur. Ze mogen best bij ons komen spelen, maar je gaat jezelf maar vermaken. We gaan nergens heen. Geen film, geen ijsje, geen cola. Ook nog een dingetje, kom ik later even op terug. Jullie snappen dat het bij ons lekker rustig is met playdates. Maar ze komen nog wel.

Laatst was er een vriendje van Tom die naar de ijskast liep, ‘m opendeed en me vroeg waar de cola was. Pardon? Je trekt hier niet zomaar een kast open en we drinken geen cola door de week. Ik denk dat het desbetreffende vriendje denkt dat wij Amish zijn. Geen trampolinepark, geen cola, wat een ellende…

Als je wat wilt, dan vraag je het!

Vriendinnetje van Fien liep laatst ook al door de keuken te struinen, kastjes open te doen, omdat ze een snack wilde. Dan vraag je dat even! De inhoud van mijn keukenkastjes is niet bestemd voor vreemde ogen. Zoals elke familie een rommella heeft, hebben wij niet één la, maar één grote rommelkeuken. Niet te zien voor het blote oog, maar wel als je met je kleine tengeltjes mijn kastjes opent. Maar dat daargelaten, ik zou het echt heel erg vinden als mijn kinderen eigenhandig op zoek gaan naar eten of drinken bij anderen. Als is het bij Marie Kondo zelf.

Nou ging ik laatst wel met Fien en een vriendinnetje naar the Legomovie 2. Ja ik weet het, maar ik had het al beloofd en haar broer en zus hadden m al gezien toen ze gingen ‘spelen’ bij iemand. We hadden Rosie opgehaald en gingen eerst even een bagel eten. Eerst vroeg ze om een chocolademelk, toen die op was om een tweede. Mijn antwoord was: ‘nee, eet eerst je bagel maar op’. De bagel ging onaangeroerd mee in de auto. Waarop de vraag kwam of ze popcorn, candy en Sprite mocht bij de film. Ik zei: ‘als je bagel op is zullen we wel zien’. Overigens zat mijn eigen bloedje ook te treuzelen met die bagel. Eigenlijk was die hele bagel een bijzonder slecht idee. Mijn auto zag er inmiddels ook uit als één grote bagel. Nou moest ik naast mijn keuken ook mijn auto uitruimen. Maar als je wordt meegenomen door iemand, naar de film notabene, dan ga je toch niet vragen of je popcorn, candy en Sprite mag?

Of ben ik een ouderwetse moeder? Of ben ik té Nederlands voor die verwende Lake Forest kinderen? (Ik hoop nu heel hard dat MoodKids geen vertalingsknop heeft.) Gaat het in Nederland ook zo? Of is dit echt een Amerikaans verschijnsel? Laat het even weten op Facebook.

Ik zit zelf trouwens met mijn verwende kont lekker aan de rand van een Mexicaans zwembad dit stuk te schrijven. Misschien toch iets van de pot en de ketel…

[ssba]