Meehelpen is toch logisch? Over kinderen en klusjes doen.
Meehelpen in het huishouden? Klusjes doen in huis of in de tuin? Eens een keertje mee helpen eten koken? Heel eerlijk gezegd heb ik me hier vroeger als kind maar bar weinig mee bezig gehouden. Mijn zusje en ik zijn vooral enorm verwend en hoefden nooit iets te doen. Een gelukkige omstandigheid, inderdaad. Toch zorgt dat bij mij nog altijd voor een zeer lakse houding qua klusjes. En eerlijk gezegd; wat dat onderwerp aangaat ook qua opvoeding van onze zoon.
Mijn lieftallige wederhelft is tijdens haar jeugd ook verwend. Maar wat die klusjes aangaat is ze toch ook wel anders opgevoed. De afwasmachine leeg ruimen? Je eigen bed opmaken? Haar fiets poetsen? Ze deed het allemaal. Omdat het haar werd gevraagd en soms omdat het simpelweg moest. Onder lichte dwang, bijvoorbeeld qua fiets poetsen. Want anders belandde laatstgenoemde object ergens hoog op zolder. Maar er werd van haar verwacht dat er met twee werkende ouders met een eigen bedrijf ze ook een handje meehielp.
Kinderen en klusjes
Twee karakters, twee verschillende vormen van opvoeden. Logisch dat onze 10-jarige zoon Job qua klusjes doen daarin toch wel verschillend door ons wordt opgevoed. Aan de ene kant hoort hij vaak uitspraken zoals ‘wil je even meehelpen?’ of wordt hem concreet een opdrachtje gegeven. Dit is de duidelijke, rechtlijnige insteek van mijn lieftallige echtgenote. Zij heeft hem geleerd om ’s ochtends zijn bed op te maken, zijn gordijnen te openen en ’s middags uit school zijn tas uit te pakken. Maar ook koken doet zij bijvoorbeeld vaak samen met Job. Nog los van het feit dat het leuk is om samen te koken, leert onze 10-jarige snuiter daar natuurlijk ook enorm veel van. Meehelpen met koken, kruiden, bakken en braden. De tafel dekken, de afwasmachine in- en uitruimen. Hij doet het allemaal. Bij haar.
Heel eerlijk? Bij mij niet. Dat frustreert me soms wel eens. Ik heb namelijk graag dat hij dit spontaan aanbiedt. Maar ja, wat is er te verwachten van een zoon van iemand die zelf ook maar moeilijk van die klusjes uit zichzelf doet. Die huishoudelijk blind is.. Ik steek hier zeker de hand in eigen boezem. Want is het reëel om van een 10-jarige te verwachten totdat hij spontaan aanbiedt om te helpen? Ik mag (moet) soms best ook wat vragen. Daar leert hij van. Mijn aanpak (een beetje met de Franse slag en zeker zonder strikte hand) werpt praktisch geen vruchten af. De opdrachten komen dus maar minimaal van mij af. En geloof mij maar: daar vindt mijn vrouw ook wel wat van.
Lees ook: Welke klusjes laat jij je kind doen?
Ik ga voor een nieuwe aanpak
Ik vind koken leuk, daar gaat het niet om. Maar ik vind het vaak net zo fijn om dat zelf op te pakken. Zonder gestoord te worden. Muziekje selecteren, luidsprekertjes op 10, kookboekje erbij en gaan. Of, wanneer er wat minder tijd is, restjes uit de koelkast vissen, lekker zelf iets verzinnen, smaken combineren, hopen dat het lekker wordt en gaan. In beide gevallen is het fijn wanneer ik dat helemaal alleen doe. Zodat de keuken even mijn domein is. Als Job vervolgens vraagt of hij even televisie mag kijken, dan is mijn antwoord dus vaak volmondig ‘ja’. Dan heb ik het rijk alleen.
Hier leert hij maar weinig van. Ja, hooguit om even snel uit te spreken dat het allemaal lekker gesmaakt heeft. Maar vervolgens zal ik hem toch aan het werk moeten zetten. Toch? Job, wil jij de borden even in de afwasmachine zetten? Maak jij de tafel even schoon? Trek jij een stofzuiger door de keuken? Doe je de vuilniszak even in onze grijze container? Zet je die grijze container even aan de weg? Maak je dan ook even koffie voor de kok? Ik heb mijn lijstje al klaarliggen. Ok, gaat misschien her en der wat te ver. 😉 Zodat hij uiteindelijk ook wat opsteekt van mij.
En het mooie is? Uiteindelijk zal zijn toekomstige partner ook de vruchten plukken van mijn nieuwe aanpak. Want meehelpen; dat zou toch eigenlijk logisch moeten zijn? Vraag maar aan mijn vrouw, hoe frustrerend het anders kan zijn…
Hoe gaat het bij jou thuis? Kinderen en klusjes: bij jou thuis een logische combinatie? Praat mee op Facebook.
[ssba]Auteur: Dennis Dekker
Dennis is eigenaar van het bedrijf Media Magneet. Bij dit mediabureau is hij actief als (online) tekstschrijver, journalist en fotograaf. Hij woont in Epe samen met Nicole en is vader van -het allerbeste blogonderwerp ever- Job (2008). Dennis is zoals hij zelf gekscherend zegt ‘dol op hobby’s’. Naast fotograferen, hardlopen en mountainbiken, speelt hij in een band, luistert ook graag naar muziek en bezoekt frequent concerten en festivals. Verder schrijft hij maandelijks recensies over nieuwe albums en verhalen over artiesten en liedjes.