Die leegte zal er altijd blijven…

De tijd is omgevlogen. Hoewel het nog maar zo kort geleden lijkt te zijn, is er toch alweer een jaar voorbij. Zo gaat dat blijkbaar wanneer je kinderen hebt. Mijn moeder waarschuwde mij daar altijd al voor. En met als zoveel dingen, had ze ook hierin weer gelijk. Toch is er dit keer wel wat veranderd ten opzichte van de jaren daarvoor. Want in plaats van alleen de leegte, voel ik ook iets anders.

Wanneer ik bij thuiskomst van mijn werk de achtertuin inloop, zie ik dat er al licht brandt in huis. Sinds ik een nieuwe baan heb, ben ik wat later thuis dan de rest. Manlief heeft de jongens al van de BSO gehaald. Het spul zit op de bank TV te kijken. Wanneer ik de achterdeur open, komen twee jongens als wervelwinden mijn kant op: “mamaaaah.” Ze hebben me overduidelijke gemist (thank god!)

Spiderman en boksmoves

Ik zak door mijn knieën, waarop beide boys bovenop hun moeder duiken. Ik weet me nog net overeind te houden. Terwijl zoon 1 als een aapje op mij klimt, oefent zoon 2 zijn nieuwste boksmoves op me. Wanneer het testosteronlevel weer wat is gedaald, word ik overladen met snottebellenkusjes. Wat maken ze mij blij en wat doen ze mij de tijd vergeten.

Zoon 1 graait vlug vijf tekeningen uit zijn tas, die hij mij vol trots laat zien. Het joch is zo creatief dat  we bijna niet meer zien welke kleur de koelkastdeur heeft, vanwege het aantal tekeningen dat erop hangt. “Voor jou, mama…” hoewel het de zoveelste ingekleurde spiderman is, smelt ik toch harder dan de sneeuw van afgelopen maand.

Zoon 2 heeft inmiddels de verkleedkist geplunderd en komt in riddertenue mijn kant op. De boksmoves van zonet maken plaats voor een middeleeuws zwaardgevecht met een ridder niet groter dan 92 cm. Ik kan het wild om zich heen slaande riddertje wel opvreten!

Er is ook een leegte…

Dat ik trots ben ik op die blagen van ons, dat begrijp je vast. Ze groeien zo snel, ze worden zo groot. Onze oudste die met de dag wijzer wordt. En onze jongste die langzaam uitgroeit tot een echte deugniet. Maar ondanks dat ik zo intens geniet van de zoons die we mogen grootbrengen, is er ook een leegte. We hadden namelijk ook zo graag een meisje willen hebben.

Het gemis van een meisje in ons gezin

Nu ik dit ‘opschrijf’ klinkt het wat ondankbaar, maar zo is het zeker niet bedoeld. Nogmaals, meer blij met die gezonde jongens van ons had ik niet kunnen zijn. Voor geen goud, zou ik ze willen missen. Een leven zonder ze, kan ik mij niet voorstellen. Maar het gemis van een meisje in ons gezin wordt wel steeds groter. Want hoe zou het toch zijn geweest als…

Ik schreef er al vaker over. In februari 2013 verloren wij ons eerste kindje. Vanwege een zeer zeldzame longaandoening genaamd ACD, moesten wij twee weken na de geboorte afscheid nemen van het mooiste dat ons ooit is overkomen. Morgen is dat precies zes jaar geleden. Ons eerste kindje was een meisje…

Ik als meisjesmama, hoe zou dat zijn geweest?

Voor ik zwanger werd, kon ik mij niet voorstellen dat ik ooit moeder zou worden. Als een meisjesmama zag ik mijzelf al helemaal niet. Maar nadat ik onze dochter negen maanden bij me had gedragen, was ik meer klaar dan ooit om een meisje in ons gezin te verwelkomen. Toen niet wetende dat ik dat meisje nooit zou zien opgroeien. Nu vraag ik mijzelf af hoe het zou zijn geweest…

Hoe zou het zijn om ’s morgens twee eigenwijze staartjes in blonde vlashaartjes te knopen? Om niet alleen overhemdjes aan de waslijn te hangen, maar ook maillootjes en rokjes? Hoe zou het zijn om denkbeeldige thee te drinken uit ieniemini kopjes? En in plaats van met twee kleine ridders te vechten, hoe zou het zijn om ook een klein prinsesje uit een toren te redden? Hoe zou het zijn geweest, hoe zou ik zijn geweest…?

Wat als..

Morgen is het dus precies zes jaar geleden dat ik voor het eerst een meisjesmama werd. Een meisjesmama van een engeltje en een jongensmama niet veel later daarna. Het is zes jaar na dato. Ik ben gelukkig. Ons gezin is compleet. Wat wil je nog meer. Toch is het de eerste keer dat ik naast rouw, ook wat anders voel. Want hoewel ik weet dat de leegte die onze dochter achterliet nooit opgevuld zal worden, vraag ik het mijzelf toch steeds vaker af…

Hoe zou het zijn om nog een keer mama te worden? En wat als het dan een meisje zou zijn…?

(c) Can Stock Photo / Paha_L

[ssba]