Zonder vuurwerk Oud & Nieuw? Mijn kind vindt daar wat van..

Er waren jaren in mijn leven waarbij de periode tussen Kerst en oud en nieuw zich voornamelijk buiten afspeelde. Een grote zak met vuurwerk in de hand en maar rondbanjeren met buurtgenootjes. Rotjes laten knallen, vuurpijlen wegschieten, eigenlijk gewoon rommel maken. Ik vond dat geweldig.

Neem het moment dat ik het bestelde vuurwerk mocht ophalen. Het was ieder jaar een regelrechte belevenis. De start van een paar dagen onafgebroken op straat. De liefde voor vuurwerk zat in mijn bloed. Ik hou van mooi siervuurwerk, ik hou van lekkere knallers. Iets na twaalf uur rondstruinen in ons dorpscentrum? Ergens achteraf oud en nieuw vieren met zicht op datzelfde centrum? De reuk van kruitdampen? ’t Was allemaal even prachtig. Al moet gezegd worden dat actief afsteken altijd de voorkeur genoot.

Heeft mijn kind ook liefde voor vuurwerk?

De afgelopen jaren vieren we oud en nieuw steevast met dezelfde lieve familie. Lekker samen koken, lekker samen eten, lekker samen drinken. Hij en ik nemen ook altijd even de tijd om bij de lokale vuurwerkleverancier ‘een paar tientjes stuk te slaan’. Onze zoon mee en ook hun zoon en dochter zijn dan van de partij. De eerste jaren kwam het enthousiasme vooral van de twee vaders. De drie kinderen waren nog iets te jong en verkozen een warme positie achter het raam boven vernikkelen in de kou, lontjes afsteken en kijken naar het resultaat. Ik heb me wel eens afgevraagd of mijn zoon dezelfde voorliefde zou hebben voor vuurwerk als ik.

Vanaf dit jaar is die vraag beantwoord. Als door een wesp gestoken pluist mijn zoon van 10 ineens alle vuurwerkfolders door. Van voor naar achteren en weer terug. Hij weet alles over Categorie 1-vuurwerk dat het hele jaar afgestoken mag worden en reserveert geld uit z’n spaarpot voor zijn aanstaande aanschaffen. “Papa, zal ik dan twee doosjes knetterballen halen of één? Vind je zo’n matje ook leuk?”

Dat enthousiasme zorgt er bij mij echter voor dat er ineens talloze beren op de weg staan. Heel eerlijk? Ik vind het allemaal maar niks. Hij is toch eigenlijk veel te jong? Hij draagt toch wel een veiligheidsbril? Hij blijft toch wel ver verwijderd van alles dat aangestoken wordt, ontbrandt en daardoor zeer gevaarlijk is? Vuurwerkvrije zones instellen? Och, waarom niet, eigenlijk.

Zonder vuurwerk?

Daarbij komt: dat geknal is mij ineens veel te hard. En dat siervuurwerk kan ik ook wel achter glas aanschouwen. Waarom wil mijn zoon dan niet naast ons staan? Waarom moet hij nu ineens met alle geweld naar buiten? En al dat vuurwerk in die zak in zijn hand, dat is toch hartstikke gevaarlijk. Ik antwoord op zijn vraag. “Ik zou één doosje knetterballen halen. Meer niet. Dat zijn er al zestig, toch? En trouwens: je zou je geld natuurlijk ook aan iets heel anders kunnen besteden.” Hij kijkt me indringend aan: “Oud en nieuw zonder vuurwerk? Sorry, pap. Dat trek ik echt niet, hoor.”

Inspiratie voor Oud & Nieuw vind je hier

[ssba]