De invloed van Spotify op mijn muzikaal vetorecht

Sinds kort heeft onze zoon Spotify. Het muziekniveau in Huize Dekker-Gorseling dreigt hierdoor af te dalen tot een bedenkelijk en een beschamend niveau. Vind ik. Alhoewel; wát is niveau en wát is smaak waard? En wie heeft er in zo’n geval gelijk? Ik kom er nu eigenlijk een beetje achter dat ik mij net zo gedraag als mijn vader ooit bij mij deed. Het blijkt: over smaak valt niet te twisten.

‘Spotify? Nee, dát album ken ik niet.’ Ik heb deze opmerking vaak gemaakt op het moment dat iemand in mijn omgeving over deze muziekdienst begon. Ik draai namelijk platen en cd’s. De emotieloze mp3 is niet aan mij besteed. Ik wil platen uit hoezen schuiven, ik wil naalden in groeven, ik wil cd-boekjes ruiken en cd’tjes in de speler laten kletteren alvorens de laser z’n werk doet. Muziek luisteren is naar mijn mening veel meer dan de klanken uit de speaker. Daarbij wil ik graag zelf bepalen wat er hier in huis gedraaid wordt. Een muzikaal vetorecht inderdaad. Daar ben ik heel eerlijk in. Dus dat het er met de komst van Spotify muzikaal allemaal beter van wordt in dit huis? Nee.

Ed Sheeran? Nee!

Voorbeeldje? Twee woorden: Ed en Sheeran. Neeee! De man die ooit een groot deel van zijn bekendheid en faam vergaarde toen hij het Pink Floyd-nummer Wish You Where Here totaal molesteerde. ‘Job, daar luister je toch niet naar?’ Zijn reactie: ‘Maar Shape Of You is toch leuk, papa?’ Nou? Nee! Daar denk ik toch wel iets anders over. Of hij niet veel liever drieëntwintigeneenhalve minuut naar het nummer Echoes van Pink Floyd wil luisteren. Nee, dat zit er niet in. Z’n ogen vallen al dicht na 25 seconden. ‘Papa? Zal ik voor jou ook drie nummers toevoegen aan mijn lijst?’ Ik knuffel hem en zeg dat dit niet hoeft. Vervolgens zet ik Kant A van het geniale Floyd-debuut The Piper At The Gates Of Dawn op. Meteen daarna zet mijn zoon zet het op een lopen. De bluetoothspeaker met een jammerende Sheeran bungelt aan zijn broekriem.

Dat is toch geen muziek?

Precies op dat moment gaan mijn gedachten 25 jaar terug in de tijd. Ik schrik er van. ‘Tjongejonge, Dát is toch geen muziek?’ Tuurlijk, de industrial metal van Nine Inch Nails is niet voor een heel groot publiek weggelegd. Toch vond ik die opmerking van mijn vader maar wat irritant. ‘Hè? Wat zingt die zanger? Ik kan hem totaal niet verstaan.’ Oké, The Scene heeft wat toegankelijkere nummers gemaakt dan Feest, de opener van Avenue de la Scene, toch voelde het als een dolksteek door mijn hart toen mijn pa zijn mening gaf over deze cd in het algemeen en de zangstijl van wijlen Thé Lau in het bijzonder. ‘Maar eehm, dit is toch niet zuiver?’ Nee, klopt dat hoorde ik ook wel, maar Neil Young zong live wel met heel veel meer passie dan al die aalgladde middle of the road-pop waar mijn vader steeds voor viel.

Ik ben net zoals mijn vader

Terug naar 2018. Ik kom er ineens dus achter dat ik net zo reageer op mijn zoon, als mijn vader ooit bij mij deed. En wát is dan muzikaal beter? Ik heb het wel geprobeerd maar Job kiest vrij zeker heel vaak niet voor het gros van al mijn platen en cd’s. Hij zingt juist mee met alle, eigen ontdekte, hedendaagse hits waar ik geen weet van heb. Vrouwlief doet dat overigens ook. Nou, laat me eerlijk zijn; het is een stuk aantrekkelijker wanneer iemand fluitend de keuken aan het schoonmaken is op de wijsjes van Katy’s en de Taylors van deze wereld, dan wanneer ze zich stierlijk loopt te ergeren aan die ene toffe Tool-plaat die ik iets te hard door de woonkamer laat schallen. En trouwens: heel stiekem vind ik die Taylor Swift ook wel okay. Helemaal sinds ik er via Ryan Adams’ coveralbum van 1989 achterkwam hoe goed die liedjes eigenlijk zijn. Die ga ik binnenkort maar eens aan Job laten horen via zijn Spotify-account.