De mijlpalen die we nooit mogen vieren

Je kind lacht voor het eerst, het doet zijn eerste stapjes en leert fietsen. Het leven van een opgroeiend kind hangt aan elkaar van mijlpalen. En die moeten gevierd worden, dat is hier thuis niet anders. Maar elke mijlpaal heeft hier ook een randje. Ze zijn een bevestiging dat wij die mijlpalen nooit zullen vieren met onze overleden dochter.

Wat ben ik ongelooflijk trots op die opgroeiende kinderen van ons. Laat daarover geen misverstand ontstaan. Zo zwaaiden wij onlangs onze vierjarige zoon uit op weg naar zijn eerste schooldag. Fietste hij na lang oefenen helemaal alleen weg op zijn fietsje, zonder zijwieltjes. Maar vierden wij ook de verjaardag van onze tweejarige zoon, waarvan de mijlpalen momenteel al helemaal niet bij zijn te houden.

Maar bij elk juichmoment, hoort ook een traan. Want hoewel het ruim vijf jaar geleden is dat we afscheid namen van onze pasgeboren dochter, nog veel denk ik aan wat we met haar moeten missen. Zo mag ik haar nooit voor het eerst naar mij zien lachen. Zal ik haar niet haar eerste stapjes zien maken. En haar zien leren fietsen, zal ik ook nooit.

Lastig om mijlpalen te vieren

Vaak denk ik aan hoe onze dochter zou zijn geworden. Zou ze zo pienter zijn geweest als onze oudste zoon is? Had ze haar mannetje gestaan, zoals haar jongste broertje doet? Wanneer ik onze oudste zoon naar school breng, zou ze dan naast mij hebben gefietst op haar roze fietsje? Hoe groter onze jongens groeien, hoe verder weg onze dochter lijkt en hoe lastiger ik het soms vind om sommige mijlpalen te vieren.

Ik zou er veel voor over hebben om onze dochter te mogen zien opgroeien. Om één keer mama uit haar mond te mogen horen. Om haar toe te juichen, wanneer zij voor het eerst op het potje gaat. Of om haar handje vast te houden op haar eerste schooldag. Ik zou hemel en aarde willen bewegen om één mijlpaal met haar te mogen vieren.

Het verlies van een kindje doet pijn. Niet alleen in die eerste tijd kort na het overlijden. Maar ook nog ver daarna. Misschien zelfs wel tot in de lengte van dagen, wie zal het zeggen. Want mijlpalen, hetzij van je eigen kinderen hetzij van die van andere kinderen, maken dat het gemis weer even gemeen steekt.

Verdriet maar ook blijdschap

Maar verdriet en blijdschap gaan hand in hand. Gelukkig bij ons althans. Want als ik onze zoon zelfstandig voorbij zie fietsen, zie ik in gedachten ook onze dochter. En als ik aan onze dochter denk, zie ik onze zoons. En weet je? Ik prijs mij dan extra gelukkig, dat wij nog twee gezonde kinderen mochten krijgen, waarmee wij wél alle mijlpalen mogen vieren.

(c) Can Stock Photo / ccaetano

[ssba]