6x Je kind voor het eerst naar het kinderdagverblijf

Onze oudste zoon heeft afscheid genomen van het kinderdagverblijf. Onze peuter is een kleuter en is gestart op de basisschool. De tijd gaat snel, het joch wordt groot. En wat kan ik het me nog goed herinneren, hoe het voelde toen ik dat kleine hoopje mens voor het eerst naar het KDV bracht. Ik dacht dat ik gek werd.

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het kleine giraffenrugzakje had ik al 100 keer opnieuw ingepakt om te controleren of ik echt alles wel mee had. Zenuwachtig drentelde ik de avond ervoor heen en weer met melkpoederdoosjes, flesjes en tot op het bot uitgekookte speentjes. De volgende dag zou het gaan gebeuren. Niet alleen zou het mijn eerste werkdag zijn na mijn verlof, ik zou ook mijn baby op het kinderdagverblijf achterlaten.

Achterlaten ja, zo voelde dat. Alsof ik een ontaarde moeder was, die alleen maar wilde werken en de geraniums thuis niet interessant genoeg vond. Nu was dat natuurlijk ook wel een beetje zo. Afgezien van dat ontaard zijn dan. Thuis zitten en full time voor de kinderen zorgen, dat past gewoon niet bij mij. Maar boy, wat voelde ik mij daar schuldig over. Ik was in staat om per direct ontslag te nemen.

Afijn, ik nam geen ontslag en besloot toch die bewuste dag bepakt en bezakt richting het kinderdagverblijf te gaan. Ik zou het echt gaan doen. Mijn baby achterlaten in wildvreemde armen en bij meiden die in mijn ogen nog veel te onervaren zijn. Wat weten die meiden nou. Ze zijn vaak nog natter achter de oren, dan de kinderen waarvoor ze moeten zorgen.

6x Je kind voor naar het eerst naar het kinderdagverblijf, zo voelt dat!

Het moment dat ik voet over de drempel van het KDV zette, schoten er allerlei gevoelens door mij heen. Van stiekeme opluchting tot aan doodsangsten en moordneigingen. Ik geef je er zes. Misschien herken je er wel een paar.

#1 Mijn kind kan niet zonder mij

‘Echt niet, ik zeg het je! Mijn kind is in die 3 maanden zo gehecht aan mij, die gaat no-way accepteren dat ik hem op het KDV achterlaat.’ Man, wat had ik dat mis. Mijn kind gaf geen kick toen ik hem op de vrolijke speelmat neerlegde, tussen alle andere baby’s in. Waar ik in mijn hoofd allerlei huilscenario’s had voorbereid, bleef elk drama uit. Fijn toch?!, hoor ik je denken. NIET dus. Want mijn kind mist mij dus aanzienlijk minder dan dat ik had gehoopt.

#2 Kan die leidster het wel?

Serieus, die eerste keer dat ik ons kleine mannetje naar het kinderdagverblijf bracht, verbaasde ik mij over het feit hoe jong de leidsters eigenlijk waren. Veel te jong om voor een mijn kind te zorgen. Mijn twijfel over de kennis en kunde van de betreffende leidster van die morgen, resulteerde in het opdreunen van instructies ‘hoe-met-mijn kind-om-te-gaan”… Een drill instructor is er niks bij, geloof me!

#3 Zie nou wel, die leidster kan het niet!

Misschien lag het aan de hectiek van die ochtend. Of misschien lag het aan de toon van mijn relaas. Toch kreeg ik sterk de indruk dat de leidster in kwestie niet echt naar mijn commando’s luisterde. Ze nam niet eens de moeite het te noteren. Diploma’s of niet, dat ze niet goed voor mijn kind zou zorgen daar twijfelde ik allang niet meer aan, dat was een voldongen feit! ‘Ik neem hem wel weer mee, want dit wordt niks’, riep ik geïrriteerd, terwijl ik mijn lachende baby weer van de mat plukte.

#4 Wat doen al die kinderen hier?

Weloverwogen besloten we voor deze kinderopvang te kiezen. Het was er huiselijk en er heerste zo’n fijne, serene rust. Nou, daar was die bewuste morgen toen ik babylief voor het eerst bracht helemaal NIETS meer van te merken. Het leek er wel de supermarkt op zaterdagmiddag. Hordes ouders vlogen het gebouw in en uit, met kuddes kinderen onder de arm die enthousiast door elkaar heen blerden. Is dit wel het goede kinderdagverblijf? Ben ik soms verkeerd gereden vanmorgen? En wat doen al die kinderen hier eigenlijk? Hebben die geen ouders?

#5 Ik kan niet zonder mijn kind

Inmiddels had ik al meerdere keren het bijna in mijn broek gedaan van de zenuwen. Had ik mijn baby al drie keer opnieuw op de mat gelegd. En nog steeds was ik geen stap verder… Zoonlief bleef mij maar lachend aankijken, zichtbaar genietend van al het nieuwe om zich heen. En alleen al om dat feit stond het huilen mij nader dan het lachen. Daar ging mijn bubbel van het ‘onvervangbaar’ zijn. De tranen prikten mij achter de oogleden, toen ik het allemaal nog eens overpeinsde. Al huilend liet ik mij op de babymat vallen. ‘Oke, ik geef toe-hoe; ik kan niet zonder mijn kind!’

#6 Ik neem ontslag

Wie heeft er in vredesmaan bedacht dat ik wilde werken? We redden het toch ook wel wanneer ik gewoon thuisblijf? Legio moeders doen dat, dan kan ik dat toch ook wel? Ik was nog niet de babygroep af of ik voelde al de noodzaak om mijn baas te bellen. Je kind naar een ander brengen voor je eigen ‘geluk’, dat voelde toch wel zo onnatuurlijk. Ik griste met bezwete handjes mijn smartphone uit mijn tas, maar aarzelde toch… Ik zou me natuurlijk ook gewoon ziek kunnen melden.

Het komt goed!

Vraag me niet hoe, maar ik ben die bewuste ochtend aangekomen op mijn werk. Dat blijkt wel, want inmiddels ben ik alweer vier jaar een werkende moeder. Ik heb dus geen ontslag genomen. En dat is maar goed ook, want het bleek gelukkig allemaal best mee te vallen op dat KDV. De leidster was met haar 18 jaar toch echt kundiger dan dat ik vooraf had ingeschat. Sterker nog, met de snelheid waarmee zij een luier verwisseld en een kind weer in de kleren heeft, heb ik nog niet eens een sokje kunnen uitrekken.

En met onze zoon gaat het ook fantastisch. Vier jaar lang is hij met veel plezier naar het KDV gegaan. Er waren zelfs dagen dat ik van goede huize moest komen om hem er überhaupt weg te krijgen. En nu neemt hij dus binnenkort alweer afscheid. Zit voor ons het kinderdagverblijf avontuur er op. Voor zoon één althans.

Dus, voor alle moeders die nog aan het avontuur moeten beginnen? Het komt goed… Echt!!

[ssba]