De strijd tussen cowboys en indianen

Arendsoog en Witte Veder. Een illuster duo uit mijn jeugdjaren. Ik moest onlangs ineens weer aan hen denken toen ik met iemand praatte die vertelde dat hij een voorliefde had voor indianen.

Arendsoog en Witte Veder zijn helden uit mijn jeugd. Toen ik ongeveer zo oud was als mijn zoon nu,  verslond ik de boeken en speelde ik de scenes met vriendjes na. De cowboy en indiaan zijn ook helden uit de jeugd van mijn vader. Hij las (de ietwat rauwere verhalen van) Winnetou en Old Shatterhand.

Cowboys en indianen

Spannende verhalen over de strijd tussen cowboys en indianen. Het lijkt onschuldige materie. Het lijkt van alle tijden. Toch is er de laatste jaren weldegelijk iets veranderd in de beeldvorming daaromtrent. Vorig jaar is er in Utrecht bijvoorbeeld een jeugdfestival georganiseerd waarbij kinderen zich konden verkleden als cowboy of indiaan. Een actiegroep vond dat racistisch.

Natuurlijk had het festival oorspronkelijk een heel ander doel: kinderen met andere culturen en andere muziek in aanraking laten komen. Toch gaven de organisatoren uiteindelijk zelf ook aan dat het thema anno 2017 inderdaad niet goed gekozen was. Cowboy en indiaantje spelen, 35 jaar geleden was het nog de normaalste zaak van de wereld, maar tegenwoordig ligt dat toch gevoeliger.

Mijn gesprekspartner beaamt dat. Hij heeft ook niet zozeer iets met cowboys en indianen. Hij heeft enkel iets met indianen en de penibele situatie waarin ze ooit verkeerden. De Trail of Tears (tocht der tranen) refereert aan de gedwongen herplaatsing van de Ahniyvwiya (Cherokee) naar het westen van de Verenigde Staten in 1838. Dat resulteerde in de dood van naar schatting duizenden indianen. Het gaat hem aan het hart, hij vertelt er dus ook met passie over. Ik leen twee van zijn boeken en verdiep me er ook in.

Arendsoog en Witte Veder

Toch ben ik tegelijkertijd een beetje benieuwd geworden naar de boeken over Arendsoog en Witte Veder. Dat duo helpt elkaar toch? Ze staan níet tegenover elkaar. Is dat, ondanks de talloze vijanden waartegen het duo samen strijdt, niet nog gewoon heel spannend en interessant leesvoer voor mijn 9-jarige zoon? Ik zoek mijn Arendsoog-reeks op zolder. Ik wil graag weten wat ik nu nog van deze boeken vind en begin te bladeren.

Indianen worden op de allereerste bladzijde van het eerste boek ‘Arendsoog’ al ‘schurfterige honden’ genoemd. Ik schrik er van. Okay, Arendsoog en Witte Veder helpen elkaar, maar anderen hebben kennelijk een totaal andere mening over indianen. Die woorden zijn inderdaad niet meer geheel van deze tijd. Als onze 9-jarige zoon dit over een groep zegt, dan kan hij wat mij betreft meteen geld in onze vloekpot gooien.

Mijn oren klapperen

Alhoewel, helemaal kwalijk kun je het hem ook niet nemen, want als ik tegenwoordig hoor wat er op het schoolplein en op tv allemaal gezegd wordt, dan klapperen mij de oren regelmatig. Ik vraag me af: is het opvoeding? Is het de hedendaagse maatschappij? Nou, wanneer we de tweets van één van de meest invloedrijke cowboys, eehm mensen van de wereld (de president van de Verenigde Staten) soms lezen, dan lijkt het wel eens te maken te hebben met die laatste optie.

Want wanneer mensen met een dergelijke voorbeeldfunctie zich niets meer aantrekken van woordgebruik over tegenstanders en opponenten, dan lijkt het einde zoek. Een zoektocht leert dat hij het de afgelopen dagen (zonder schaamte) heeft over ‘sick loser’, over ‘sleazy democrats’ en over een ‘punchdrunk, low IQ-individual’. Tja…

Ik leg de Arendsoogboeken, ondanks die eerste pagina, toch voor mijn zoon klaar. Ik ben benieuwd wat er gebeurt. Wat blijkt na een paar weken? Mijn zoon heeft er argeloos een beetje in gebladerd, maar er is geen seconde echt gaan lezen. Niets ten nadele van de Arendsoog en Witte Veder-reeks, maar verhalen over de strijd tussen cowboys en indianen zijn klaarblijkelijk toch niet echt meer van deze tijd. Daarom ga ik hem binnenkort maar iets vertellen over de penibele situatie waarin indianen verkeerden in de negentiende eeuw.

Lees ook: tips voor een indianen feestje

[ssba]