De eerste keer naar de basisschool is spannend. Ook voor moeders..

Onze zoon is onlangs vier geworden. Groot feest natuurlijk, want de kleine man mag sinds kort naar school. Dat ik daar blij mee ben moge duidelijk zijn, want het joch was thuis niet meer te houden. Maar spannend was die eerste schooldag natuurlijk wel. En niet alleen voor onze zoon…

Ik ontwijk nog net een voetbal die mij rakelings passeert, wanneer ik door het grote stalen hek loop. Op een haar na word ik onderlopen door een horde giechelende meiden, die mij zonder te kijken voorbij stormen. Ik kom mijn zoontje ophalen, het was één van zijn eerste dagen op de basisschool. Het is mijn eerste keer, sinds 25 jaar, dat ik weer een schoolplein betreedt. Het is er een drukte van jewelste, maar tijd om eraan te wennen is er niet.

Basisschool kaliber kak

Ik moet trouwens wel even uitleggen dat de basisschool waar ons zoontje naar toe gaat, één van het kaliber ‘kak’ is. De moeders gehuld in merk-mantelpakjes zijn, net als bij het kinderdagverblijf waar wij onze kinderen naar toe brengen, niet op één hand te tellen. Maar we kozen bewust voor deze school, simpelweg vanwege het onderwijs dat ons aansprak. Afijn…

Groepjes

Voorzichtig loop ik het schoolplein verder op, schuchter om mij heen kijkend en mij afvragend waar ik toch in vredesnaam moet wezen. Rechts zie ik een groepje moeders bij elkaar klitten. Links een aantal klimtoestellen waar de kinderen op- en aanhangen alsof het aapjes zijn. Ik voeg mij geruisloos bij de andere volwassenen op het plein, die niet in kluitjes bij elkaar staan. Het ophaalgezelschap dat duidelijk nergens bij hoort of er niet bij wíl horen. Ik denk dat ik mij onder dat laatste groepje schaar.

Het ophaalprotocol

Natuurlijk heb ik weer eens geen tijd gehad de informatie te lezen die ik van de school heb gekregen. Daarin stond vast iets over het ‘ophaalprotocol’ van de kleuters. Want ik heb werkelijk weer eens geen idee. Moet ik nu naar binnen om mijn kleuter op te halen? Of moet ik hier blijven wachten, net als het ophaalcomité dat zich al op het plein bevindt? Maar voor ik de antwoorden kan vinden op de vragen die zojuist door mijn gedachtes flitsten, zie ik dat de eerste kleuters al naar buiten druppelen.

Althans, druppelen; het is meer een soort van stormen. Vanuit mijn ooghoek aanschouw ik het kliekje moeders, waar de kleine schoolgangers gehuld in polo’s en chino’s op af rennen. Druk wordt er heen en weer gekakeld over speelafspraken bij de één of de ander. Het moederkloekje en diens kinderen heeft elkaar duidelijk gevonden. En dan vang ik een glimp op van een klein, blond koppie dat naar buiten glipt en de hand van de juf naast hem stevig vasthoudt.

De basisschool: ik moet er nog aan wennen

Daar is hij; onze grote vent. En hij lacht! De zenuwen die door mijn lijf gieren van spanning, glijden langzaam van mij af. Enthousiast rent ook hij op zijn moeder af. Ik, zei de gek. Al ‘Mamaa!!!’ roepend springt hij in mijn armen. Ik veeg zijn van het spelen bezwete voorhoofdje droog. “Heb je het leuk gehad?”, vraag ik hem. “Ik vind het al een stuk minder spannend dan vanmorgen, mam”, vertelt hij.

Hij wel, denk ik. Ik moet er nog even aan wennen…

(c) Can Stock Photo / lenm

[ssba]