Kinderboek Fluffy de Flamingo is eerbetoon aan Suus

13 Augustus 2017. Het moest bij Lucienne (30) en Jurjen (29) een dag worden van groot feest. Om 22.46 uur, werd hun dochtertje Suus geboren. Toch is de dag een half jaar na dato nog altijd een dag van rouw en verdriet. Al na een uur na de geboorte bleek dat er iets mis was met de baby. Razendsnel werd het appartement gevuld door ambulancepersoneel, politie en er landde zelfs een traumahelikopter aan de rand van de woonwijk van dit kleine Veluwse dorp waar het stel woont. De roze wolk wordt een gitzwarte nachtmerrie, want nog geen zeven uur later is ze al overleden.

Praat met het jonge stel en je ziet het verdriet nog altijd terug in hun ogen. Tegelijkertijd gloort er ook een piepklein beetje hoop. “Stapje voor stapje gaat het steeds wat beter. Toch zijn ze nog altijd niet in de ingerichte babykamer geweest. Jurjen is eerlijk: “Ik denk dat ik weet wat ik daar ruik. Dat zal de geur van een bekend babyproductenmerk zijn. Een geur die voor velen natuurlijk prettig is. Ik denk echter aan heel iets anders als ik dat ruik. Ik kan het dus nog niet aan.”
Zijn vriendin knikt. Ook zij is er nog altijd niet geweest. “Er zal inmiddels aardig wat stof liggen”, zo reageert ze ietwat cynisch. Ze lachen. Dat kunnen ze inmiddels ook weer een beetje. De humor is normaal gesproken een belangrijk ingrediënt voor dit jonge stel. Al hebben ze dat ingrediënt de afgelopen tijd maar weinig tot zich genomen.

Te weinig vruchtwater

Veel vaker was het duo verdrietig, boos, ja zelfs kwaad. Dat hen dit moest gebeuren. Een ongeluk? Ja dat was het misschien wel. Maar had er uiteindelijk iets aan gedaan kunnen worden? “Ja, dat had ook maar zo gekund.” De keren dat ze tijdens de zwangerschap controle hadden bij de verloskundige was er eigenlijk nooit iets aan de hand. “Een zorgeloze zwangerschap, zo noemt men dat. Ja, er werd in de 35e week uiteindelijk wel geconstateerd dat er weinig vruchtwater in mijn buik zat. Maar dat was voor de verloskundige echter niet alarmerend. Het viel volgens haar binnen de marges. En wij geloofden dat natuurlijk.”

De nieren waren in aanleg echter niet goed, waardoor Lucienne te weinig vruchtwater had. Door dat tekort aan vruchtwater waren de longetjes onderontwikkeld. Met als gevolg dat de baby van ruim zeven pond meteen na de bevalling vocht voor haar leven. Waar Lucienne en Jurjen totaal geen erg in hadden, want zij waren enkel en alleen ‘helemaal in de wolken en enorm gelukkig’ met hun pasgeboren baby. Dit trauma dient volgens het stel dus ook een ander doel. “Wij zouden eigenlijk willen dat er bij een te kort aan vruchtwater veel eerder wordt ingegrepen.

Natuurlijk hoeft dit niet altijd iets ernstigs te betekenen. Maar je wilt de zekerheden als ouder toch zo groot mogelijk maken. Verloskundigen zouden in dit geval misschien wel meteen moeten doorverwijzen naar een gynaecoloog.” Dan was er bij hen wellicht meteen actie ondernomen. Was Lucienne misschien wel ter plekke ingeleid en werd Suus direct gehaald. Dan had ze misschien in de couveuse nog kunnen aansterken. Dan had ze misschien nog geleefd. ‘Wat als, wat als’, af en toe spookt dit scenario nog altijd bij Lucienne en Jurjen in het hoofd.

Rollercoaster

De dagen na de dood van Suus blijkt het jonge stel in een bizarre rollercoaster beland te zijn, die niemand verwacht. Zo moesten ze bij de gemeente aangifte doen van de geboorte van Suus terwijl ze al overleden was, zo kozen ze er voor om Suus vlak voor de begrafenis zelf af te leggen en aan te kleden.
Ondanks deze ongelofelijke hoeveelheid narigheid kijkt het stel ook weer vooruit. Ze hebben elkaar, ze steunen elkaar. Natuurlijk wordt het fotoalbum dat een vrijwillige fotograaf van Stichting Make a Memory ooit maakte nog heel vaak doorgebladerd, natuurlijk gaan ze nog vrijwel dagelijks naar Suus’ graf.

Toch worden dagelijkse dingen weer opgepakt. Zo wordt er af en toe ook weer gelachen. Na een bijna muziekloze periode pakt Jurjen zijn bas af en toe weer op. Zeer binnenkort beginnen de optredens van zijn band weer. Hij heeft er eigenlijk wel weer zin in, zo meldt hij eerlijk. Lucienne heeft het schrijven weer opgepakt. Zo schreef ze de afgelopen tijd bijvoorbeeld diverse kinderversjes waarbij een flamingo steevast de hoofdpersoon is. Die vogel blijkt bij Suus te horen. Ze vertelt: “Flamingo’s. Ik was zwanger en ineens kwamen we ze overal tegen. Zodra we wisten dat het een meisje zou worden, zijn we dus maar spulletjes gaan sparen. Toen kort na de geboorte bleek dat Suus het niet zou redden, werd de geboortekaart met de roze vogel tegelijkertijd ook een rouwkaart. Een flamingo-knuffel ging zelfs voor altijd met haar mee in haar kistje.”

Nu, maanden na het tragische overlijden van Suus, komt er af en toe dus nog steeds een nieuw flamingo-item bij. De neon flamingo-lamp, de oude lp van Christopher Cross waarop prominent een roze vogel prijkt en het pas aangekochte kaarsenbakje, een felroze paraplu op pootjes. En de grote, door Jurjen gefiguurzaagde roze vogel mag ook niet ongenoemd blijven. Al die flamingo’s lijken indirect een beetje mee te helpen bij de verwerking van dit grote verdriet.

Fluffy de Flamingo

Sinds vandaag (woensdag 7 maart) is er echter nog een belangrijk Flamingo-item bijgekomen: de gedichtjes met de flamingo in de hoofdrol, zijn getransformeerd tot heus kinderboek.  “Fluffy de Flamingo is bedacht en geschreven ter nagedachtenis aan Suus. Wij hadden graag leuke dingen met haar willen doen, zoals voorlezen. Jurjen gaf me het laatste zetje om een boek te maken van de verhaaltjes.” Het kinderboek bevat 24 versjes. Over Fluffy die samen met haar vriendjes en vriendinnetjes allerlei avonturen beleeft. Per seizoen gerangschikt. De gedichtjes worden ondersteund door tekeningen van illustrator Nikki Smits.

En het moet gezegd: het resultaat is prachtig. Lucienne zelf, is erg blij dat het boek er nu is. “Eigenlijk kun je wel zeggen dat Suus, Fluffy is. In de vorm van dit kinderboek leeft ze dus toch nog een beetje voort.”

Fluffy de Flamingo is te bestellen via de site www.fluffydeflamingo.nl. Het kinderboek kost 10 euro.

[ssba]