Vandaag vier ik dat ik moeder werd

Het is vandaag, as we speak, precies vijf jaar geleden. Vijf jaar geleden toen ik voor het eerst moeder werd. Het is één van de mooiste momenten uit mijn leven, maar meteen ook de meest vreselijke periode. Ik vertel je vandaag waarom.

Vijf jaar geleden kwam ons eerste kindje ter wereld. Na een redelijke probleemloze zwangerschap van 37 weken beviel ik van het allermooiste meisje dat ik ooit had gezien. “Is het gezond?” was het allereerste wat ik vroeg toen onze dochter ter wereld kwam. Maar met een APGAR score die klonk als een klok, leek ons geluk niet op te kunnen.

De vrouw die nooit kinderen wilde…

Ik weet het allemaal nog als de dag van gisteren. De geplande inleiding die ik zou krijgen en waarvoor ik de dag ervoor in het ziekenhuis was opgenomen. De weeën die ik ‘s nachts kreeg, maar voor harde buiken aanzag. Wist ik veel. Mijn vliezen die plots de volgende morgen braken, waardoor ik met spoed naar de verloskamer werd gebracht. Krap drie uurtjes later hielden wij haar al in onze armen. Geloven kon ik het amper. De vrouw die nooit kinderen wilde, hield nu een klein roze mensje in haar armen. Alles zat erop en eraan. Ik kon mijn ogen maar niet van haar afwenden. Onze dochter, ze was zo mooi.

De bezorgde moeder

Vriendlief nam ’s avonds afscheid van ons en zou ons de volgende morgen komen ophalen. Maar zover heeft het nooit mogen komen. Die nacht zag ik namelijk dat onze dochter het steeds benauwder kreeg. Meteen alarmeerde ik de nachtverpleegster, die het nonchalant wegwuifde met: ‘het hoort er allemaal bij”. Maar hoe onwetend ik ook was, alles in mij zei dat het niet goed ging. Weer belde ik de nachtverpleegster, keer op keer op keer. Totdat ook zij concludeerde dat er iets niet klopte. Met spoed werd onze dochter naar de NICU gebracht. Ik belde mijn vriend uit bed, die meteen naar het ziekenhuis kwam.

De NICU

Het was pas de volgende morgen toen we eindelijk bericht kregen. Het ging niet goed. De artsen waren de hele nacht bezig geweest onze dochter te stabiliseren, zonder succes. Ze kreeg geen zuurstof, maar wat daar de oorzaak van was, konden de artsen niet ontdekken. We mochten bij haar kijken. Niet wetende wat ons te wachten stond, liepen we samen naar de NICU. Er zouden er nog velen passeren, maar het beeld dat ik toen voor mij zag, vergeet ik nooit weer. Onze levenslustige dochter lag kleurloos op een koude ziekenhuisplaat aan ontelbaar veel slangetjes en monitoren. De tranen stroomden over mijn wangen. Maar ik moest sterk blijven, voor onze dochter.

Er volgde een onzekere dag. Hand in hand zaten we naast onze dochter, temidden van de hectiek van een medisch team dat probeerde haar in leven te houden. Het ging met ups en downs en al gauw kwam het hoge woord eruit. Om een kans op leven te hebben, moest onze dochter worden overgeplaatst naar een academisch ziekenhuis. Daar zou ze behandeld worden met ECMO therapie. Daar kon ze stabiel worden en de artsen in alle rust zoeken naar de oorzaak van haar ziek worden.

Ik vier het moederschap

Die dag… Dat is vandaag dus precies vijf jaar geleden. Het begin van mijn weg naar het moederschap. Een weg waar na twee weken onzekerheid ineens abrupt een einde aan kwam. Want wij verloren onze dochter aan een zeer zeldzame aandoening, genaamd ACD. Toch staat deze dag, ondanks alle ellende, voor mij altijd nog voor het geluk dat ik nu heb. Want hoewel dit het begin was van de meest verschrikkelijke periode uit ons leven, is het ook de mooiste.

Daarom vier ik vandaag voor de vijfde keer dat ik moeder werd. Moeder van een prachtige dochter, die mij heeft laten zien hoe bijzonder het moederschap eigenlijk écht is!

[ssba]