Nee is ook een antwoord

Als moeder hoor je het goede voorbeeld te geven. Dat lukt mij uiteraard lang niet altijd. En dan bedoel ik niet het feit dat ik wel eens uit m’n slof schiet tegen mijn vriend waar de kinderen bij zijn. Of tegen mijn dochter zeg dat ze de iPad weg moet leggen, terwijl ikzelf al een half uur met mijn telefoon bezig bent. Nee, er is bij ons in huis in ieder geval één eigenschap waarin ik niet voorleef.

Nee zeggen tegen dingen. En laten ze dat bij mij thuis van nature al wel kunnen….

Leren van de besten

Met een peuter van drie in huis hoor ik de hele dag door nee. ‘Nee ik wil geen gesneden boterham’, ‘nee ik ben niet moe’ en ‘nee ik wil geen ijsje’! Of ‘o ja toch een ijsje’. Je zou dan ook zeggen dat hij dit niet van een vreemde heeft. En mijn vriend kan inderdaad zonder veel moeite mensen afwijzen als het niet uitkomt en ook mijn oudste heeft een basishouding van ‘eerst nee, dan kun je altijd nog kijken of het ooit een ja wordt’. Heel goed natuurlijk om niet klakkeloos met alles in te stemmen. Ik voel me hierdoor alleen wel een beetje het buitenbeentje van ons gezin. Typen lukt wel, maar het woord nee uitspreken vind ik zo moeilijk!

Druk, drukker, drukst

Dus zeg ik ja tegen mijn manager als hij om 17.00 uur vraagt of het lukt om voor morgenochtend 9.00 uur een visie op papier te zetten. Ik antwoord ja op de vraag of ik biebmoeder wil worden. En stem ik in met toch een extra verhaaltje bij het voorlezen. Ik zit vervolgens tot in de laatste uurtjes te werken, ben op mijn enige vrije ochtend met mijn zoontje op school en wijk af van de oh zo belangrijke structuur. Ik heb hier alleen mezelf mee. Want door nooit nee te zeggen cijfer ik mezelf compleet weg. Het gevolg? Ik heb het structureel te druk en voel me schuldig en/of een slappeling.

foto: Pim Geerts

 

 – Lees ook Nicole’s blog:  Wanneer leer ik eens nee zeggen? –

De eeuwige schuldvraag

Ik zoek de schuld vooral bij mezelf. Ik wilde het mensen altijd al naar hun zin maken en ik ben over het algemeen positief ingesteld. En zodra je kinderen hebt, staat hun belang sowieso voorop. Toch is er wel een verklaring waardoor mijn nee-probleem groter is geworden. Dat probleem heet opvoedadvies. Door daar veel over te lezen, heb ik mezelf aangeleerd om om te denken (niet ‘nee maar’ maar ‘ja en’) en benoem ik continue wat wél mag. En dat kost gewoon veel meer tijd om te bedenken – laat staan uitspreken – dan dat ene woordje van drie letters rijmend op hupsakee. ‘Of je een derde boterham met hagelslag mag?’ Ik denk na over een alternatief wat zowel gezonder is als past in het zojuist ontwikkelde alles-bruin-dieet van mijn wispelturige peuter. ‘Je mag er wel eentje met pindakaas!’ Nou geloof me, de hagelslag zit er dan al lang en breed op hoor.

Ga ik het anders doen vanaf nu? Nee! Of in dit geval bedoel ik ja. Ik ga een uitdaging aan met mezelf en ga een dag lang tegen alles nee zeggen. Ik ben benieuwd of het iemand opvalt thuis.

Herken jij dit? Of ben jij juist een goede nee-zegger. Tips en trucs zijn welkom!

[ssba]