Liniaal in de kledingkast

Ken je dat? Dat je de koelkast altijd op exact dezelfde manier inpakt? Je minutieus weet welk bakje waar moet staan in de kast? Dat je T-shirts steevast op dezelfde manier opvouwt, omdat dit mooi wiskundig overkomt in de kledingkast (die altijd dicht zit)? Nou, ik ken dat niet.

Toch moet ik dat meteen ook weer ietwat nuanceren. Want inmiddels weet ik er aardig wat van. Omdat ik al jaren met iemand samenleef die dergelijke ordentelijke systeempjes liefdevol heeft geadopteerd als waren ze zwerfpuppy’s uit Roemenië. Op zich fantastisch, want je raakt nooit iets kwijt, de koelkast blijft netjes en kledingkasten zien er uit alsof ze millimeter voor millimeter door een ringetje te halen zijn.

Niet dwangmatig! Geordend!

Toch doe ik er maar weinig (lees: niets) voor om verandering in mijn eigen gedrag te bewerkstellingen. Dat terwijl er terugkerende voorbeelden te over zijn. Zo is het bijvoorbeeld niet heel handig om de pas aangekochte verse spinazie in dat ene te kleine koelkastvak te drukken. Hoe vaak die 400 grams-rotzak bij mij al geknapt is…

Zo is het bijvoorbeeld niet heel handig om de afwasmachine uit te pakken alsof je servieskast voor het eerst in je leven inricht. Hoe vaak we dat ene kleine dekseltje of dat ene mini-onderdeeltje van het koffiezetapparaatmelkslangetje al niet opnieuw gekocht hebben…

Ook is het niet heel handig om het één-na-onderste T-shirt van de stapel met één hand te proberen te pakken. Hoe vaak die stapel er vervolgens uitziet alsof we een minuut daarvoor een gevalletje 6 op de Schaal van Richter hebben meegemaakt…

Toch verander ik niet. Nu hoeft dat ook niet. Want ik ben gezegend met een lief die dat tó-táál niet erg vindt. We hebben er nooit, maar dan ook nooit, discussies over. Laat staan ruzies. Weet je hoe dat komt? Ze neemt me zoals ik ben. Ze vindt mijn gedrag misschien best wel zielig. Maar ze heeft het er nooit over. Nou, ik dus ook niet. Ik neem haar ook zoals zij is. Iemand noemde haar ooit eens dwangmatig. Nou, mijn wederhelft zegt geordend. En ik vind dat, ondanks die niet te verklaren liniaal naast mijn bandshirts, ook wel een goede term. Als ik maar op dezelfde chaotische voet verder mag gaan.

Ook ik heb dwangmatig gedrag

Onlangs kwam ik er niettemin achter: ik heb ik ook iets dwangmatigs en iets geordends. Zo wil ik openstaande deuren altijd dicht doen. Terwijl de wereld echt niet vergaat wanneer ze open blijven staan. Maar u snapt toch wel dat dit voor mij niet te doen is? Dat ik er bij tijd en wijle dus best een beetje sikkeneurig en boos en chagrijnig en gallerig en knorrig en narrig van kan worden dat de twee andere familieleden in dit huis er werkelijk álles, ja echt álles, aan doen om me qua deurdichtdoenerij aan een continue correctieve dagtaak te helpen. U begrijpt: ik heb het zwaar… Ik verdenk ze er zelfs van dat ze het af en toe expres doen. Ter compensatie, lijkt het. Maar voor wat? Tja, ik weet het écht niet. Misschien dat ze vinden dat ik te weinig strijk ofzo…

> Lees ook: Hoe vaders opruimen. Of zo…

[ssba]