Wonen in het buitenland of toch weer terug?

Al bijna 11 jaar doen we het: wonen in het buitenland. Eerst zes jaar in Australië, waar mijn drie kinderen zijn geboren. En nee, ze hebben dan niet automatisch de Australische nationaliteit. Daar kunnen ze wel voor kiezen als ze 18 zijn. Dus mochten het nou echte atleten blijken, kunnen ze kiezen of ze bij de Olympische Spelen voor Nederland of Australië uitkomen.

Nu wonen we alweer vijf jaar in de buurt van Chicago. We hebben allemaal nog steeds de Nederlandse nationaliteit. Dat geef ik nooit op. Nederland is nog steeds mijn thuis, voor mijn kinderen ligt dat uiteraard een tikkeltje anders.

Wonen in het buitenland is geweldig!

Wonen in het buitenland is een fantastische ervaring. Ik had het niet willen missen. Maar het brengt ook een hoop onzekerheid met zich mee. Vragen als, wat gaan we doen, blijven we hier, willen we ooit nog terug naar Nederland, of gaan we nog één keer in een ander land wonen. Kijk, we zouden voor drie jaar naar Australië gaan, dat is ook ietsje anders gegaan. Helemaal niet erg, maar we staan nu een beetje voor een dilemma.

Tom, onze oudste is nu 9. We kunnen en willen dit niet blijven doen. Als de kinderen klein zijn is er niet zo heel veel aan de hand, maar ik heb altijd gezegd, als de oudste 10 is, moeten we een beslissing nemen. Ik zou namelijk het liefst niet meer verhuizen tijdens de middelbare schooltijd van de kinderen.

Eén ding is wel duidelijk, ik wil niet oud worden in de US. Het is een geweldig land, maar wel voor tijdelijk. Het wordt nooit mijn thuis. Maar waar dan wel? Nou ja, voor mij dus Nederland. En ik sta hierin niet alleen. Onderzoek toont aan dat Nederlandse kinderen het gelukkigst zijn. Mede dankzij de hagelslag voor het ontbijt, maar toch. Ik zou het fijn vinden om mijn kinderen op te laten groeien in het land waar je niet met de dikke SUV naar voetbal gaat, maar lekker op de fiets. Waar ouders wat relaxter met de opvoeding omgaan. Waar de druk op de scholen niet zo achterlijk hoog is.

Is Nederland nog wel mijn Nederland?

Aan de andere kant. Ik ben 11 jaar weg. Ken ik Nederland nog wel of maak ik het mooier in mijn hoofd? Mijn kinderen kennen Nederland alleen van vakantie. We gaan eens per jaar terug en dan is het voor hen een soort sprookjesland. Ze eten alleen maar poffertjes, pannenkoeken en patat. Iedereen neemt cadeautjes voor ze mee en vindt het leuk om ze te zien. Ze hoeven niet naar school, op de fiets, door de regen. Als we zouden terug verhuizen naar Nederland, dan wordt dat ook nog wat met de taal.

We spreken Nederlands thuis, maar voor Tom, Maud en Fien is het duidelijk hun tweede taal. Als je bijvoorbeeld aan mijn kindjes vraagt: “Maar waar zie je dat dan?” Is het antwoord: “Overdaar”. Maud zegt regelmatig: “Dat heb ik je toch gezeggen.” En Tom: “Mam, ik heb even een tukje genomen”. En Fien: “Kijk ‘es mam wat ik heeft opgewriten”. Natuurlijk komt ook dat weer goed.

Fietsen is ook een dingetje

Ook zijn het kleine Amerikaantjes. Ik ging van de zomer met mijn dochter naar Starbucks. Aangezien er in de US ongeveer elke 100 meter één zit, hoefden we niet zover te lopen. Toen ik dat zei, zei Maud: “LOPEN?!? Waarom gaan we niet met de auto?”. Nou hoor ik jullie Nederlanders denken, waarom pak je niet gewoon de fiets. Omdat ik tot mijn schande moet bekennen dat onze 7-jarige dochter nog niet kan fietsen. Tsja, met een terugkeer naar Nederland zal ze dat heel rap moeten leren, anders wordt ze de Batavus-paria van de veel te grote klas.

Of we ooit weer in Nederland gaan wonen? Wie zal het zeggen. Na 11 jaar werkervaring in het buitenland is het voor Sander misschien niet de meest voor de hand liggende keuze. Voorlopig zitten we nog even in de US. Maar een mens mag blijven dromen, toch? Zeker in deze tijd van het jaar.

[ssba]