Pepernoten met 25 graden

Voor mijn kinderen breekt er nu een redelijke verwarrende tijd aan. Aangezien ze alledrie in Australië zijn geboren, kennen ze het fenomeen Sinterklaas niet echt.

Ik bedoel, we doen in het buitenland wel ons best, maar we kunnen de echte Nederlandse intocht niet evenaren. De spanning, oplopend naar 5 december, het is er wel in huize Heijbroek, maar toch niet helemaal.

Kijk, ik ben zo Nederlands als klompen en kaas. Sander, mijn man ook, ietsje minder, maar dat voert te ver. Wij willen dus wel graag de Nederlandse gewoonten erin houden. Dus zetten mijn kindjes braaf hun schoen. Ze krijgen immers een cadeautje, dus ze zijn de beroerdsten niet en doen leuk mee.

> Doe je al mee aan onze Grote Sinterklaas winactie?

Je gelooft er vanzelf in

In Australië en de Verenigde Staten, waar we nu alweer vijf jaar wonen, is het natuurlijk de Kerstman die de cadeautjes brengt. Dat is wat mijn kinderen meekrijgen en waarin ze ook geloven. Natuurlijk geloven ze van half november tot en met 5 december ook in Sinterklaas, ze krijgen immers geschenken. En als er materie tegenover staat, geloof je er vanzelf in. Zou ik ook doen.

Dus eerst vieren we Sinterklaas. Dat deden we in Australië buiten, want het is dan lekker warm. Sint deed zijn intrede in de achterbak van een ute. De arme man, volledig met mijter en baard. Én 25 graden, minstens. In Australië hebben ze geen discussie over zwarte of gekleurde pieten. Dat weet ik zeker. De schmink loopt er namelijk in straaltjes vanaf.

Er is overal wat

De laatste vijf jaren vieren we ook in Chicago Sinterklaas. Dat doen we gezellig met de Dutch Club en de Nederlandse school. Hier zijn de temperaturen aanmerkelijk koeler, het sneeuwt zelfs regelmatig begin december. Ook hier een Sint in vol ornaat, die klaagt dan weer over het feit dat de baard zo jeukt. Zo is er overal iets.