De discussie over uitnodigingen gaat gewoon om fatsoen!

Met stijgende verbazing las ik de reacties op de artikelen die gaan over de ‘nieuwe’ regel op scholen om uitnodigingen voor verjaarspartijtjes niet in de klas uit te delen. Zodat kinderen die niet voor het feestje uitgenodigd zijn, niet onnodig gekwetst worden.

De meeste reacties gingen erom dat men vond dat kinderen gehard moeten worden. Moeten leren om met teleurstelling om te gaan. Dat het nu eenmaal zo is dat niet alle kinderen uit de klas uitgenodigd kunnen worden. Dat kinderen maar moeten leren dat er toch wel over de verjaardagen wordt gesproken. Je kan dus de uitnodigingen net zo goed op school uitdelen. Want kinderen komen er sowieso wel achter als ze niet tot de uitverkorenen horen.

Leren omgaan met uitsluiting en teleurstelling?

Twintig jaar geleden, toen mijn kinderen op de basisschool zaten, was deze regel er ook al. Die helaas voortdurend werd ondermijnd door ouders die er zich uit gemakzucht niet aan hielden. Want de uitnodigingen op de post doen of in de brievenbus, is natuurlijk wel meer werk dan ze op school uitdelen. Die ouders hielden er bovendien geen rekening mee dat het voor de leerkracht een extra klus is om a) de ouders eraan te herinneren dat ze zich aan de regel moeten houden. En om b) hevig teleurgestelde kinderen te troosten.

 

Wat me bij de reacties zo verbaasde, dat men vindt dat je het gewoon kan doen: in een groep een aantal personen zichtbaar voor iedereen wel uitnodigen voor een feestje en een aantal niet.

Ik vraag me af of die mensen dat ook op hun werk doen. In de koffiekamer waar iedereen gezellig bij elkaar zit, een paar collega’s een mooie uitnodiging aanreiken voor je verjaardag en een aantal gewoon overslaan. Immers mensen moeten maar leren omgaan met uitsluiting en teleurstelling.

Gaat het niet gewoon om fatsoen?

Hoe moeilijk is het om verjaardagsuitnodigingen per mail of snail mail te versturen? Het gaat toch gewoon om fatsoen? We willen toch met elkaar een wereld, waarin ieder zich zo prettig mogelijk voelt? Daar hoort toch ook rekening met anderen houden bij? Mededogen, empathie en invoelen? Geef je kind gewoon een goed voorbeeld en laat het een rondje postbode spelen. Dat is dan meteen een deel van de voorpret.

Een sympathieke moeder heeft een actie opgezet om ouders ertoe aan te zetten om een paar keer per jaar een feest voor de hele klas te organiseren. Zodat elk kind in ieder geval één of twee feestjes per jaar heeft. Ja, want er zijn kinderen die nooit feestjes hebben. Die op geen enkele verjaardag welkom zijn.

Zorg er bij een feest voor de hele klas wel voor dat écht alle kinderen uit de klas uitgenodigd worden. Ik had los van elkaar twee coachkinderen die niet uitgenodigd waren op een klassenfeest. Weken van tevoren werd er al gekonkeld en gefluisterd wie er wel en niet mocht komen. Misschien wel…Nee toch maar niet…

En geen van de andere ouders deed er iets aan. En ja, je raadt het al… Het waren niet de meest populaire kinderen uit de klas die uiteindelijk niet mochten komen.

Dus weg met het gezeur over betutteling, leren met tegenslagen om te gaan. Gewoon rekening houden met anderen. Sympathiek zijn en je kind daarin het goede voorbeeld geven.

 

[ssba]