Brief aan mijn zoon

Dennis en zijn zoon hebben een prima relatie met elkaar. Toch botst het de laatste tijd vaker. Hoort dat bij de 9-jarige leeftijd? Het frustreert Dennis in ieder geval enorm.

En wat doet een journalist dan? Juist, die schrijft. Hieronder Dennis’ brief aan zijn zoon.

Brief aan mijn zoon

Lieve Job,

Je bent nu 9 jaar. Ik denk dat het hoog tijd wordt voor een brief van je vader. Het is niet zo maar een brief. Het is een brief met daarin een specifiek onderwerp. Ik begrijp namelijk niet zo goed waarom we bijna altijd héél erg goed met elkaar kunnen opschieten, maar heel af en toe liever op elkaar schieten. Daarom deze brief. Als soort van boetedoening, als soort van openbare verontschuldiging aan jou, maar anderzijds ook als soort van vraag. Want wát is er toch tussen ons, waardoor er soms kortsluiting ontstaat? Dat houdt me bezig.

Wat ik denk? We zijn hetzelfde, jij en ik. En reageren daardoor extra wijsneuzerig en allergisch op elkaar, wanneer we boos zijn. Doorgaans over de meest belachelijke onderwerpen of situaties. Dat maakt het misschien nog wel veel erger.

Eén van de andere redenen die ik kan verzinnen? Je bent weliswaar slechts 9 jaar, maar jij probeert altijd om argumenten aan te dragen waarmee je de discussie wilt winnen. Best heel knap van je en op zich is er ook niets mis mee. Maar ik merk dat ik jou daardoor als volwassene beschouw en dus ook zo met je ga praten. Dat is natuurlijk niet goed. Sterker; dat maakt de discussie alleen maar erger.

Ik ga te lang door

Nog even een gevoelig puntje. Ik wil discussies toch niet ‘verliezen’ van een 9-jarige? Tsss. Dus ga ik extra lang door. Te lang, waardoor jij uiteindelijk kwaad wordt en genoodzaakt bent om het onderspit te delven. Daarbij komt: ruzies tussen ons zijn natuurlijk helemaal niet nodig. Want vaders hebben toch tot in lengte van dagen gelijk? Grapje, hè… Dat weet je best… Je bent toch al 9?

Over grappen gesproken; ik ga soms te ver in mijn klierpraktijken. Probeer af en toe een grappig bedoelde opmerking te maken die in ruziesituaties natuurlijk altijd verkeerd valt en de situatie eerder verergert. Dat spijt me ook. Ik denk af en toe wel eens dat iedereen om dezelfde humor moet lachen. Dat is natuurlijk niet zo. Ik denk af en toe ook wel eens dat ik altijd grappig ben. Ook dat is helaas niet waar. Ik heet geen Ronald Goedemondt. Díe is altijd grappig. Zelfs als hij niet op het podium staat. Denk ik…

Ruzie werkt gewoon anders

Maar goed, als we na zo’n uitbarsting ’s avonds in jouw bed even samen keuvelen over al die sores, dan is alles weer goed. Althans, bij mij. Bij jou zit dan nog wel eens wat onverwacht en onverwerkt verdriet. Over een discussie die ik allang vergeten ben, over een actie die ik jou allang vergeven heb. Ruzies werken gewoon anders bij een 9-jarige. Daar ben ik inmiddels achter. Ook daarvoor mijn oprechte excuses.

Nog even een laatste confessie mijnerzijds. Op dit soort momenten voel ik steevast hoe moeilijk opvoeden eigenlijk is. Mijn credo is ‘ik doe maar wat’. Dat heb je vast wel eens gehoord. Maar natuurlijk weet je dan meteen ook: áls je maar wat doet, dan kán het niet zo zijn dat het altijd goed is.

Dus is het tijd voor deze brief. Ik wil namelijk niet op jou schieten. Ik wil alleen maar goed met je opschieten. Oké, voor een Nerf-gevecht maak ik een uitzondering. Anders gezegd: ik wil nooit meer ruzie met jou maken. Ruzie maken is namelijk waardeloos. Helemaal wanneer het futiliteiten betreft. Vraag maar aan je moeder. Die denkt daar net zo over.

Toch zal het zeker weten nog wel eens voor gaan komen. Lees dan deze brief nog eens. Zodat je precies weet hoe ik er over denk.

Kus,
papa

[ssba]