Scherven en de levensles

Hij neemt een enorme aanloop. Met priemende blik zoekt hij de bal. Dan tuurt hij naar zijn rechter gymschoen en vervolgens weer naar de bal. Hij zoekt het doel en begint te rennen. Een ferme trap tegen de net opgepompte, lederen bal. Secondes later blijkt: het is een voltreffer! Klingklingeling!!!

Nee, deze voltreffer had hij niet in zijn hoofd. Hij huilt onbedaarlijk en vertelt mij wat er gebeurd is. ‘Ik ga van voetbal af! Ik ga van voetbal af!’ Semi-grappig reageer ik dat dit juist geen goed idee is. ‘Anders leer je nooit goed richten.’ Zoonlief waardeert mijn reactie totaal niet. Sterker: hij is ontroostbaar.

Mikken was ook niet mijn sterkste kant

Dan maar op een andere manier proberen om tot deze snikkende 9-jarige door te dringen. Terwijl ik de scherven opveeg, vertel ik hem een verhaal. Vroeger, toen ik ongeveer zijn leeftijd had, probeerde ik namelijk óók te mikken. Niet met een voetbal, want daar kan ik totaal niets van. Ik deed het met een sneeuwbal. Want daarmee kon ik heus wel dat ene reclamebord van die ene winkel aan de overkant van de weg raken.

Met priemende blik zocht ik het doel. Ik tuurde secondes lang in de verte. Zette mijn ogen op een kiertje om perfect te kunnen mikken. Als een volleerde, professionele baseballer zwaaide ik mijn arm naar achteren om de sneeuwbal vervolgens met een enorme zwieper richting doel te werpen. Secondes later bleek: voltreffer! Klingklingeling!!!

Nee, die voltreffer had ik niet in mijn hoofd. Ik rende naar huis. Hoopte dat niemand het gezien had. Thuisgekomen was net het avondeten geserveerd. Het eten smaakte me maar matig. Halverwege het bord bloemkool hadden mijn ouders door dat er iets aan de hand was. Ik bekende. Boos waren ze niet. ‘Ach, het is maar glas. Dat kan gebeuren’, zo was hun reactie.

Eerlijkheid duurt het langst

Wat ze wel vervelend vonden? Waarom rende ik eigenlijk direct weg van de plaats delict? Waarom vertelde ik niet meteen bij binnenkomst wat er gebeurd was? Als ‘straf’ mocht ik die avond zelf naar de directeur van de desbetreffende winkel bellen om te vertellen wat er gebeurd was. Zijn reactie was nuchter: ‘Jongen, dit kan gebeuren. Het is maar glas. De verzekering doet z’n werk. Wel goed en eerlijk dat je meteen gebeld hebt.’ Aan de andere kant van de lijn kleurde ik rood. Je begrijpt; hoe veel scherven er voor die winkel ook lagen; dit incident bracht me eveneens iets goeds. Ik leerde ik een levensles: eerlijkheid duurt het langst.

Voorsprong

M’n zoon is gestopt met huilen. Hij weet dat hij voorloopt op z’n vader. Hij weet dat hij wel meteen eerlijk verteld heeft wat hij gedaan heeft. Ik geef hem een knuffel. Zeg hem: ‘Joh, het is maar glas. Dit kan gebeuren. Morgen gewoon weer naar voetbaltraining?’ Hij knikt en veegt z’n tranen weg…

[ssba]