Op wie lijkt ‘ie?

De natuur regelt dat een pasgeboren baby op zijn vader lijkt. Of nou ja, dat zeggen ze. Ik zie het meestal niet zo. Eerlijk? Ik vind de meeste baby’tjes niet zo mooi. Ook die van mijzelf niet! Als kinderen groter zijn, vind ik juist alle kindjes eigenlijk wel mooi.
 
>> Lees ook: Oh, help mijn baby is zo lelijk!
 
Vanaf de geboorte is het maar de vraag op wie je kind gaat lijken. Het houdt in ieder geval veel mensen bezig. ‘Goh, hij lijkt echt op je vriend vroeger!’ ‘Ah ik zie echt een klein Suusje!’ Ik denk dat het een beetje fifty-fifty is in de tussenstand of de kinderen op mijn vriend of mij lijken. Daar valt me overigens steeds iets op.

Mensen die dichtbij mij staan zien vaak mij in de kinderen, terwijl de familie en vrienden van mijn vriend meestal hem terugzien. Ook gender speelt een rol: mijn dochter lijkt vaker op mij en mijn zoon op mijn vriend. Het zegt voor mijn gevoel dus vrij weinig.

Waarom een hele blog hieraan wijden? Omdat ik denk: wat maakt het eigenlijk uit?  We vergelijken al zoveel in het leven. Het is logisch dat mensen herkenning zoeken, zelf ben ik ook wel eens aan het vergelijken met foto’s van vroeger. En ben ik trots dat ze mijn blonde lokken hebben. Maar het boeit natuurlijk helemaal niks. Als ze blij, gelukkig, gezond en lekker in hun vel zitten en opgroeien tot een eigen uniek persoontje, perfect!

Ik vind het ook altijd een beetje lullig om te zeggen of het kindje op papa of mama lijkt. Het voelt net alsof je aan iemand vraagt of ze zwanger is en erachter komt dat ze dat niet is… Niet doen! Zeker niet, omdat er in mijn omgeving ook mensen zijn die niet met hun eigen eitje zwanger zijn geweest of een kindje hebben geadopteerd. Of je zegt ‘op jou, want je dochter heeft dezelfde mond’… blijkt het net een gevoelig punt voor de persoon in kwestie te zijn. 😉

Dus als iemand het aan mij vraagt: ‘op wie lijken ze??’ Op zichzelf, mooi genoeg! Of zoals ze op sommige geboortekaartjes zetten:

50% papa
50% mama
100% mezelf

Zo is het maar net!