Moeders, laten we stoppen met ons schuldig voelen!

De laatste weken voor de vakantie zijn vaak heel druk voor ouders. Naast het organiseren van de reis en alle spullen klaarleggen, moet je je eigen werk of bezigheden afsluiten en dan is er op school ook nog van alles te doen.

Toen mijn kinderen nog op school zaten, was er het schoolfeest dat ik mede-organiseerde met allerlei spelletjes met begeleiding (van ouders) voor de kinderen en een borrel met eten. En wie maakte het eten? Jawel, de ouders. Ook moest je als klassenouder een leuk cadeauo voor de leerkracht organiseren met alle namen van de kinderen erop en liefst nog wat geknutseld door de kinderen erbij.

De klas moest worden schoongemaakt, dus bij toerbeurt zaten ouders op hun knieën overdag kasten uit en speelgoed af te soppen. Ik heb drie keer geholpen bij de eindmusical met kostuums maken en daar was je dan dagen mee bezig. In elke klas hingen lijstjes waar je als ouder je naam op dient te schrijven voor whatever.

Op de crèche schilderden we muren en kasten, liepen we een ochtend mee, hadden we schoonmaakavonden en was er twee keer per jaar een borrel met door ouders meegebrachte hapjes. Als je kind wegging, voerden de ouders als afscheid een toneelstuk op wat avonden van voorbereiding nodig had.

O ja, en is er nog sportdag? Dan zal je als ouder ook aan de bak moeten. Gelukkig vinden mannen dat meestal leuk om te doen, dus laat hem dan lekker doen! Idem voor het schoolreisje.

 

Bleef het maar bij school

Dan zijn er ook nog de sportclubs die het leuk vinden om met het team een boottochtje te maken of een picknick te organiseren met, daar komt ie weer, lekkere hapjes en drankjes door ouders klaargemaakt. Het team van mijn jongste zoon maakte het indertijd zo bont dat we drie keer per jaar iets met ouders en kinderen moesten doen: Sinterklaas vieren, met z’n allen op een boot borrelen met ouders en (klierende) kinderen en dan nog een dag naar een buitenhuis in de Achterhoek.

Wat heb ik een smoezen moeten bedenken om in ieder geval onder één zo’n activiteit uit te komen! Ik hou namelijk helemaal niet van die gezamenlijke ‘gezellige’ ouder-en-kind-uitjes. Vervolgens werd ik door de andere ouders scheef aangekeken: “Goh, we zien je nooit op de trainingen/wedstrijden…”. “Nee joh, ik lig dan nog lekker in bed met een boek”, had ik willen antwoorden. Maar was te schijterig om het ook echt te doen. Want…en daar komt ie… Je voelt je toch schuldig.

Waarom voelen moeders zich schuldig?

Wat doen we onszelf toch allemaal aan met dat eeuwige schuldgevoel! Of ons? Hebben niet vooral moeders dat? Ik heb bij mijn man nooit enig schuldgevoel kunnen ontdekken met betrekking tot het wel/niet doen van klussen op school. Ja, hij vond het leuk om met het schoolreisje mee te gaan en om een sportdag te begeleiden, maar kastjes uitsoppen? No way en geen schuldgevoel daarover hoor!

Ik zat eens op het hockeyveld met een mede-hockeymoeder die heel verontwaardigd reageerde toen een kind met de taxi naar de training werd gebracht in plaats van door zijn vader. Ik vond het juist wel een prima oplossing voor dat eeuwige brengen en wachten! Was het de moeder die haar kind met de taxi stuurde? Nee hoor, het was de vader. Die had het druk en liet zijn werk voorgaan. Of misschien zijn tennispartijtje, dat zou zomaar kunnen. Terwijl de meeste moeders zich in allerlei bochten hadden gewrongen om dan toch zelf hun kind te brengen, te wachten, terwijl ze achter hun laptop zaten te hameren, want het werk moest toch af. Wat mijn mede-moeder ook weer afkeurde. Je moet als moeder langs de lijn gaan staan en je kind aanmoedigen. Voelde die vader zich schuldig dat hij niet zelf ging? Ik durf te wedden van niet.

Vaders geven beter hun grenzen aan

Wat ik zie dat vaders veel beter grenzen kunnen aangeven in wat ze wel of niet doen. Sporten gaat voor alles, boodschappen doen doe je ff aan het eind van de middag en dan alles in één winkel. En liefst met een lijstje van je vrouw. Cadeautjes kopen doe je online.

Herken je dit: “Moet je nou echt zelf al die hoedjes maken voor het kinderpartijtje? Moeten we voor die verjaardag echt al die mensen uitnodigen voor het eten? Moet je nou echt zelf die ingewikkelde traktaties maken? Waarom koop je niet gewoon wat? Moet je nu echt helemaal naar het andere eind van de stad die taart te kopen? Bij de bakker om de hoek hebben ze toch ook taart?”

Vaders voelen zich niet schuldig als ze hun naam niet op het schoonmaaklijstje zetten op school. Of als ze hun kind waterijsjes laten trakteren in plaats van zelfgemaakte traktaties. Die gewoon een paar boterhammen in het broodtrommeltje stoppen in plaats van een mooie bentobox maken. Die rustig gaan hardlopen aan het eind van de middag als het net spitsuur is thuis. Het boek  ‘Luie ouders hebben gelijk’, waar ik al eens eerder over schreef, is ook door een vader geschreven!

>> Lees ook: Word geen slaaf van je kinderen. Luie ouders hebben gelijk!

Moeders, we stoppen met ons schuldig voelen!

Zullen wij moeders eens met z’n allen proberen om dat ook te doen? Ons niet schuldig te voelen als we eens een keer voor onszelf kiezen in plaats van alles rondom onze kinderen voor te laten gaan? Om gewoon de worstenbroodjes voor het schoolfeest kant en klaar te kopen in plaats van zelf te maken? Op je vrije dag eens lekker in je eentje naar het strand te gaan in plaats van leesmoeder te zijn? Aan het eind van de middag te zeggen: ‘ik ga met een vriendin de kroeg in’ in plaats van het eten te maken? Om je kind op de bus te zetten om zelf naar die training te gaan, terwijl jij lekker met een boek in een stoel gaat zitten? En vooral…je daarover niet schuldig te voelen?

Ik ben benieuwd hoe jullie dit ervaren. Laat het weten op Facebook!

 

[ssba]