Alarm! Mijn kind valt niet binnen de lijntjes..

Ik zie een wachtkamer vol zenuwachtige moeders, brullende kinderen en een verwarming die loeit alsof het buiten 30 graden onder nul is. Ik mocht weer naar het consultatiebureau. Om ook dit keer weer aan te horen dat ik een niet- gemiddeld kind heb.

De toon is gezet

“U mag uw kind wel vast uitkleden mevrouw”, schettert de assistent van het Consultatiebureau achteloos vanachter haar PC. De toon is gezet. “Ook goedemorgen”, mompel ik zuchtend en concludeer dat de beste vrouw vast niet uitgeslapen is. Ik pel mijn nog slapende baby uit het autostoeltje. Waarom baby’s altijd nét in slaap vallen voordat je naar het CB moet…?

Protesterend ontwaakt mijn Tyranosaurus baby. Oorverdovend laat hij horen dat hij het niet eens is met de beslissing. Onhandig worstel ik hem uit zijn kleertjes. De ogen van de aanwezige moeders prikken in mijn rug. Het zweet breekt me uit, maar dat zou ook aan de temperatuur kunnen liggen.

De vleeskeuring

Tijd voor de vleeskeuring. Ik leg mijn baby voorzichtig op de ijskoude plaat van de weegschaal. T-baby is het er weer niet mee eens. “Hoofdje vasthouden”, tettert de assistent terwijl ze aan beentjes sjort. Alsof ze denkt hem hiermee langer te kunnen maken. De assistent mompelt iets onverstaanbaars, waarna ik weer plaats mag nemen in de wachtrij voor de arts van het Consultatiebureau.

Om de tijd te doden en mijn T-baby te sussen, drentel ik wat heen en weer door de ruimte. Ik bekijk de goedbedoelde adviesboekjes over hoe je kind moet groeien. Ze proberen allemaal hetzelfde te vertellen: wat is de norm en hoe zorg je dat jouw kind daaraan voldoet. Ik heb een beetje moeite met normen. Maar daarover later meer

Niet-gemiddeld kind aan de onderkant van de curve

Inmiddels lichtelijk hallucinerend van de immense hitte, neem ik plaats aan het bureau van de CB-arts. Mijn brullende T-baby klampt zich wantrouwend vast aan mijn warme lijf. “Uw baby zit nog steeds aan de onderkant van de curve mevrouw”, weet de CB-arts mij te vertellen. De curvelijntjes op het beeldscherm dansen voor mijn ogen.

Ook baby nummer 2 blijkt niet te categoriseren als gemiddelde baby. “Wat ik hem geef?”, wordt mij gevraagd. “Water en brood, natuurlijk”, antwoord ik sarcastisch. “Ik las laatst iets over dat kinderen vandaag de dag veel te gauw dik zijn. Dus toen ik vetjes zag dacht ik: dat gebeurt mijn kind niet.” Verbaasd kijkt de Consultatiekenau mij aan.

Het begon al tijdens mijn eerste zwangerschap. “Uw kindje groeit niet helemaal volgens de curve mevrouw”, liet de gynaecoloog ons weten. Groei-echo’s, GUO’s, ik heb ze allemaal voorbij zien komen. Onze dochter bleef aan de kleine kant. Het leek men het best haar met 37 weken te halen. Zo gezegd, zo gedaan. Dochterlief werd gehaald, maar bleek voor de termijn helemaal niet te klein.

De norm, ik ben er klaar mee

Aan de consultatiekenau die mijn kind daarom steevast ‘niet-gemiddeld’ noemt. Kijk eens verder dan dat uw curvelijntje lang is. Want is het u misschien opgevallen dat ook ikzelf niet echt aan de maat ben? Wist u dat ook mijn andere kinderen niet groot zijn? En hebt u mijn man wel eens gezien? Ook niet echt een boom van een kerel. Zou dat niet een klein beetje kunnen meespelen?”

‘Die norm daar ben ik dus wel een beetje klaar mee. Want zijn we niet allemaal verschillend? Daarom hoop ik van ganser harte dat instanties als het Consultatiebureau eindelijk eens ophouden met onnodig ansgt zaaien bij onzekere moeders. Controle is goed, dat snap ik. Een gevaar voor obesitas ligt vandaag de dag op de loer, ook dat begrijp ik. Maar moet ieder kind echt binnen die verdomde lijntjes vallen?

Wat zijn jouw ervaringen met de curves van het Consultatiebureau? Laat het ons weten op Facebook.

> Lees ook: Wat niemand je vertelt over de babymaffia AKA consultatiebureau

(c) Can Stock Photo / lucidwaters

[ssba]