One Love Manchester: Confetti-bommen in plaats van bomgordels

Tweede Pinksterdag 2017. Het ontbijt. Via de smartphone kijken en luisteren we naar de 23-jarige superster Ariana Grande. We zien de borden met de boodschap ‘I ♥ MCR’, we zien de immense schare bekende artiesten die belangeloos meewerken aan haar bijzondere ‘memorial concert’ One Love Manchester.

Onze 8-jarige zoon Job kijkt ook mee. En passant vertelt hij dat zijn vriendinnetje Sophie ‘heel erg fan’ is van de artieste. Ik vraag hem of hij deze muziek zelf ook leuk vindt. Hij begint meteen met het neuriën van het refrein van haar megahit ‘One Last Time’. Hij vraagt wat ik er van vind. Ik zeg hem dat het op dit moment niet zo belangrijk is, wat ik van de muziek vind.

De aandacht is belangrijker, vertel ik. “Omdat dit namelijk een herdenkingsconcert is voor wat het een paar weken geleden gebeurde.” Job knikt en vult aan wat hij er van weet. Het had tenslotte ook op de voorpagina van ‘zijn krant’ gestaan. Dergelijke aandacht is, hoe naar dat ook klinkt, dus goed voor kinderen. Of het nu de Kidsweek is of een herdenkingsconcert ter nagedachtenis aan de 22 slachtoffers en vele gewonden na deze terroristische daad.

> Lees ook: Hoe kun je je kind leren omgaan met de effecten van terrorisme?

Ariane Grande bracht het nummer One Last Time vorige week opnieuw uit en wil met de opbrengst van de nieuwe verkopen de nabestaanden steunen. Het nummer werd een paar weken geleden tijdens het concert in Manchester als laatst gespeeld. Dat wat de kers op de taart van het concert had moeten worden, transformeerde minuten daarna door één zieke geest in een ongekend drama. De zinnetjes ‘I need to be the one who takes you home. One more time, I promise after that, I’ll let you go’ hebben sindsdien een heel andere betekenis gekregen.

Ik denk aan de gewonde 8-jarige Lily Harrison die de aanslag tijdens het Ariana Grande-concert nipt overleefde. Ik denk aan de 8-jarige Saffie Roussos die uiteindelijk het jongste slachtoffer bleek van de verschrikkelijke aanslag. Aan onze zoon en zijn vriendinnetje die exact dezelfde leeftijd hebben. Job, Sophie, Lily en Saffie, allen zingen of zongen ze One Last Time. Allen snappen ze waarschijnlijk niets van de tekst die gaat over verliefd zijn op iemand die al een relatie met iemand anders heeft. Toch snappen ze de taal van muziek wel. Want muziek verbroedert.

One Love Manchester

Via de smartphonebeelden signaleren we de bewustwording die One Love Manchester teweegbrengt. Dat muzieknoten en zanglijnen als geweldig afweergeschut ingezet worden tegen de bomgordels en de op mensenmassa’s inrijdende autobusjes en vrachtwagens. 100 Procent veilig zijn we allang niet meer in deze verknipte wereld, maar muziek maakt het leven nog steeds wel een beetje onbezorgder. Want muziek verbroedert.

Een keur aan artiesten doet mee. Pharrell Williams, The Black Eyed Peas, Justin Bieber, Katy Perry, Take That, Coldplay, de reeks is enorm, de livemuziek urenlang. Ik zie de kleurrijke confetti-bommen tijdens de muzikale uitbarsting van Coldplays nummer Fix You. Hoor Ariana Grande en Miley Cyrus het Crowded House-nummer Don’t Dream It’s Over zingen. Ik kijk naar Robbie Williams die zijn kaskraker Angels samen met de talloze toeschouwers tot een goed einde brengt. Velen houden papiertjes boven hun hoofd: ‘For Our Angels’. Anderen maken hartjes van hun handen.

‘Love Always Wins’, zo predikt de jonge artiest Justin Bieber voordat hij nog maar een noot gezongen heeft. Hij heeft gelijk. Ondanks de 22 slachtoffers en ondanks de rouwende nabestaanden heeft de muziek het tijdens One Love Manchester gewonnen van het terrorisme. Geen bomgordels, maar confetti-bommen. Geen haat, maar liefde en verbroedering, entertainment en veelal lachende gezichten.

Wat je ook van de muziek of van de artiesten mag vinden; dát aspect telt nu even niet. Allen zetten zich belangeloos in, men zamelt geld in, men zorgt voor wereldwijde aandacht. En ook belangrijk: men bezorgt de talloze Ariane Grande-fans die een paar weken geleden op de plek des onheils waren, alsnog een gave avond.

Na zijn liedje roept Bieber de aanwezigen op om beide handen in de lucht te steken voor de slachtoffers en de nabestaanden. Hij laat hen zeggen ‘We honour you, we love you’. Samen met Chris Martin en Jonny Buckland van de band Coldplay zingt Liam Gallagher zijn eigen Oasis-hit Live Forever. ‘You and I, were gonna live forever’, klinkt het. Een meisje in het publiek verschijnt close up in beeld. Met tranen in haar ogen zingt ze de tekst mee.

Liefde in plaats van haat

Toch geniet men bovenal. De beelden zijn treffend. Buiten het stadion doet een Britse bobby een ludiek dansje met een stel jongeren die helaas niet naar binnen kunnen, maar wél meegenieten. De toeschouwers, live in het stadion, maar ook in de talloze herhalingen achter computer of smartphone, allen voelen ze de liefde in plaats van de haat. Dat komt mede door de muziek.

Samen met Ariane Grande zelf zingt en speelt het eerder aangehaalde Coldplay-duo een andere Oasis-hit die sinds een paar weken ook een hele andere betekenis heeft gekregen: ‘So, Sally can wait. She knows it’s too late as she’s walking on by. My soul slides away. But don’t look back in anger. Don’t look back in anger. I heard you say. At least not today.’

Ja, terroristische aanslagen komen steeds vaker voor. Het is verschrikkelijk dat het gebeurt, maar 100 procent veilig is niemand meer. Ook belangrijk is het laatste deel van de aangehaalde tekst: kijk terug, vergeet niet wat er gebeurd is, maar blijf vooral niet voor eeuwig boos. Inderdaad: tijdens One Love Manchester hebben de muziek, de bijhorende verbroedering en de liefde het dus zeer overtuigend gewonnen van de terreur.

foto: screendump BBC

[ssba]