Help, mijn dochter heeft een piemel(tje) gezien!

Ik durf het onderwerp van mijn blog bijna niet meer aan te snijden. Het is namelijk nogal beladen. Maar na een video van Patricia, loverboys en de populariteit van sexting onder tieners kun je naar mijn mening niet vroeg genoeg beginnen om open en eerlijk te zijn over seksualiteit tegen je kids. Omgaan met seksualiteit, hoe doe je dat?

Wij moeders gaan massaal naar erotische films zoals Fifty Shades Darker en hebben totaal geen gene om hier uitgebreid op Facebook over te posten. Maar als het onze eigen bloedjes betreft wordt het een andere zaak. Ik ben geen uitzondering op de regel. Want het is best moeilijk. Hoe moet je als ouder verantwoordelijk en tegelijkertijd relaxed omgaan met kids en hun beginnende seksualiteit?

> Lees ook: Naakt! Dat vinden sommige volwassenen heel eng…

Omgaan met seksualiteit als ouder

Een paar dagen geleden zat ik duf te wezen op de bank, terwijl mijn jongste dochter met Duplo aan het spelen was. Tussen neus en lippen door meldde ze dat jongen X zijn piemeltje aan haar had laten zien. Ik was meteen wakker door alle alarmbellen die in mijn hoofd afgingen en sprong nog net niet op. Het liefst had ik “What the fuck!”geschreeuwd, maar ik realiseerde me dat dit opvoedtechnisch waarschijnlijk niet verstandig was. Ik werd iets kalmer toen ik me realiseerde dat de jongen in kwestie ook een vierjarige was en dat het aannemelijk was dat hij geen verdere bijbedoelingen had.

Met een zo rustig mogelijke stem stelde ik haar een paar vragen om het voorval helderder in kaart te krijgen. De conversatie ging ongeveer als volgt.

Jongste dochter: Mama, x heeft zijn piemel aan mij laten zien hi hi

Ik: (in schok, lange stilte) Ooo, echt waar en wat vond je daarvan?

Jd: Wel grappig hi hi.

Ik: Ja das wel grappig hè, zo’n piemeltje. Maar het is niet zo netjes van X dat hij zijn piemeltje zomaar aan jou laat zien. En waar was zijn papa of mama toen dat gebeurde?

Jd: Die waren beneden.

Ik: O en waar waren jullie dan?

Jd: Wij waren boven aan het spelen.

Ik: O, das leuk ja, en waarom liet X daar zijn piemeltje zien?

Jd: Omdat hij moest plassen ha ha.

Ik: Ja, dat is logisch en uhhh (ongemakkelijke stilte)…….heb jij je spleetje ook aan hem laten zien?

Jd: Nee, mama, grinnik grinnik, natuurlijk niet!

Ik: (in gedachten al redelijk opgelucht) okay, da’ s fijn, want je spleetje moet je niet zomaar aan iedereen laten zien, dat weet je toch hè.

Jd: Ja mama, grinnik grinnik ha ha ha

Ik: Ha ha ha (als een boerin met kiespijn)  maar uhhhh als X de volgende keer weer zijn piemeltje wil laten zien, moet je wel even naar die papa of mama gaan om het te zeggen hé.

Jd: Jaha (speelt verder met haar blokken).

Pedagogisch verantwoord?

Of ik deze situatie nu pedagogisch verantwoord heb aangepakt, geen idee. In mijn ogen was het voldoende verantwoordelijk en toch relaxed.

Er zullen ouders zijn die ervoor pleiten om het beestje gewoon bij zijn naam te noemen, in dit geval vagina, maar ik krijg dat mijn strot niet uit. Ook wil ik mijn kinderen niet remmen in hun seksualiteit  maar het is ook weer niet de bedoeling dat ze te pas en te onpas hun rokje omhoog trekken om hun geslachtsdeel te flashen of constant met de hand in de broek zitten.

Doktertje spelen

’s Avonds meldde ik, nog enigszins geschokt, het voorval aan mijn vriend. Die moest er smakelijk om lachen. Volgens hem had het helemaal niets met seksualiteit te maken. Vervolgens begon hij te vertellen over zijn ervaring in het doktertje spelen met een kleutervriendinnetje. Blijkbaar werd er geen lichaamsdeel tijdens het doktersonderzoek overgeslagen. Ik moet zeggen dat ik die nacht niet echt lekker geslapen heb.

> Lees ook: Hoe gewoon is bloot-gewoon?

(c) Can Stock Photo / Violin

[ssba]