Het lot van het tweede kind

‘Lieve zoon, dit keer heb ik even alleen voor jou aandacht. Want jij moet -als tweede kind in ons gezin- mij al je hele leven delen met je zus. Je pittige toffe zus kan af en toe alle aandacht opeisen.

En jij? Jij speelt vaak lekker door, zo knap. Dat voelt wel eens oneerlijk, maar ik vind je net zo lief hoor. Stiekem soms zelfs nóg liever! Blijf maar lekker de kleinste! ?

Heb ik wel liefde ‘over’?

Waarom heb ik ooit getwijfeld of ik een tweede kind wel net zo leuk zou kunnen vinden? En met mij volgens mij álle moeders die weer een kindje krijgen. Ik hoor het in ieder geval ook veel bij vriendinnen. Toch denk ik dat de aandacht die een tweede krijgt gezonder is en de liefde net zo groot. Niet in de laatste plaats, omdat je extra kunt genieten van de interactie tussen je kinderen.

> Lees ook: Enig kind? Dat vind ik echt zielig!

Tweede kind, twee keer zoveel geluk

Een kind krijgen is niet altijd vanzelfsprekend. Hoeveel geluk heb je dan als je dit zelfs twee keer mee mag maken? Dat besefte ik me steeds weer. De zwangerschap vond ik zwaarder bij de tweede -er loopt er immers al eentje rond- maar ik kon er toch meer van genieten. De momenten dat ik eraan dacht dan! Je kunt je toch beter een voorstelling maken van de baby die je straks in je armen hebt.

De tweede kan beter alleen spelen

Ik weet niet zeker of het zo is, maar het lijkt erop alsof tweede kindjes beter alleen kunnen spelen. En dit is mijn verklaring. Met mijn dochter heb ik urenlang op de bank gezeten als ze eindelijk sliep. Mijn zoontje heeft veel meer tijd in zijn bedje doorgebracht. Ok, het was ook een makkelijke slaper, maar ik had ook gewoon geen tijd om te kijken hoe lief hij sliep. En ook als hij wakker was, werd hij meer alleen gelaten of moest mee in ons ritme. Dus ook nu vermaakt hij zich gerust een uur (!!) met twee autootjes.

Foto: Pim Geerts

Andere dingen vallen op

Belangrijke mijlpalen en ontwikkelingen vallen me minder op. Na 3,5 maand was hij bijvoorbeeld ineens omgedraaid. Ik had de eerste pogingen helemaal niet doorgehad… En ik merk dat ik ook wel eens vergelijkingen maak. Wanneer ging Zoë lopen? Kon ze ook al met 1,5 jaar zelf brood smeren? Vaak fluit ik mezelf terug als ik dat doe, want wat maakt het uit? Als ze maar gelukkig en gezond zijn.

‘En Mick, ook al gaan bijna alle blogs over je zus, jouw fantastische lach die er bijna de hele dag is (ja ook nu je toch echt in de ’twee is nee’-fase bent beland), de vele knuffels die je geeft die je volgens mij compenseert voor de weinig knuffels van je zus. Ik zie het echt wel!’

[ssba]