Wij zijn loedermoeders en mispuntpa’s. So what?

De schrijvers van MoodKids zijn loedermoeders. Of, als je het over ondergetekende hebt, een ‘mispuntpa’. Loedermoeders en mispuntpa’s zijn ‘ouders die nonchalante, nietperfecte-opvoedcolumns maken’. Althans, dat schreef Volkskrantjournaliste Maartje van Hoek deze week in het dagblad.

U weet; als het in de krant staat, dan is het waar. Welnu, deze mispuntpa’s en loedermoeders (toegegeven, ’t is ook niet onze term, wij hebben het liever over ‘Ouders-Die-Het-Leuk-Vinden-Om-Over-Ouderschap-Te-Schrijven’) zijn het er niet mee eens. Goed, Van Hoek noemde MoodKids niet bij naam, maar de redactie voelde zich wel aangesproken. Of ik daar als mispuntpa dan even op wilde reageren.

Tja. Nu nog steeds (onze zoon is inmiddels 8) denk ik dat er dagelijks dingen zijn die mij een nietperfect-ouder maken. Ik streef er wel naar om een perfecte ouder te zijn, maar het lukt gewoon niet altijd. Wanneer daar dan iets grappigs, moois, emotioneels inzit, dan maak je daar als columnist een stukkie over. Zo werkt dat bij ODHLVOOOTS’ers. Toch? Dat zou Van Hoek (zelf twee kinderen dus vast stof te over, maar dat terzijde) ook moeten weten.

Roos Schlikker een zeurende muts?

Eén van de columnisten die wél met naam en toenaam in het stuk van Van Hoek genoemd wordt, is Roos Schlikker. Ze schrijft onder andere voor Parool en was eveneens één van de schrijvers van de uitgave ‘Van achter het behang tot over je oren’. Daarnaast bundelde ze een reeks van haar opvoedcolumns uit het magazine Kek Mama in het boekje ‘We rommelen maar wat aan’. Schlikker wordt in het stuk onterecht (nee, ze schrijft niet voor ons ofzo, maar we voelen weldegelijk met haar mee) weggezet als ‘zeurende muts die zich enkel afzet tegen superouders met perfecte kinderen’. Dat terwijl de wereld van het opvoeden voor schrijvers zoals Schlikker veel meer is dan dat.

Zo schreef ze eveneens prachtige, gevoelige stukken over haar dochter die de dag dat ze geboren werd ook overleed, over haar zoontje die bang (‘bank’) is, over de pil en over haar koter die niet kan slapen. Dát had ik graag teruggezien in het stuk van Van Hoek. Ergo: Roos Schlikkers stukken zijn niet nietszeggend, Roos Schlikkers stukken gaan over het leven. Over het ouderschap, met al z’n ups en downs. Logisch dat dit uiteindelijk een bundel oplevert. Dat die columnboekjes tegenwoordig minder verkocht worden (het andere ‘belangrijke nieuwsfeit’ uit dit artikel) doet dan niet ter zake volgens mij. Bovendien vraag ik me af of je het aantal verkochte boeken nu als graadmeter van succes moet nemen in dit digitale tijdperk. Online magazines en blogs over dit onderwerp hebben een groot bereik.

Loedermoeders zijn ook brave moeders

Op zich heeft Van Hoek best een punt wanneer je als loedermoeder alleen maar loopt te zeuren en te hakken wanneer het ‘de perfecte opvoeding’ betreft. Maar Schlikker, en met haar het gros van de ODHLVOOOTS’ers, berichten niet zo eendimensionaal. Daarbij komt: volgens mij werkt het nog altijd zo ‘wie betaalt, die bepaalt’. Blijkbaar is er een markt voor het tonen van de imperfecte kant van het ouderschap, gezien het bereik van de genoemde blogs in het artikel. De hype is overduidelijk nog niet over. 

De medaille van de opvoedberichtgeving Schlikker en consorten heeft dus juist twee kanten. De ODHLVOOOTS’ers van MoodKids hanteren enerzijds de loedermoederaanpak (zwemles, aanstaande ouders, voetbalmoeder), maar maken eveneens broodtrommels, knutselen én schrijven over serieuze onderwerpen zoals pittige kinderen,  autisme, jokkebrokken, ongeneeslijk zieke kindjes en een Moederdag zonder moeder. Het lijkt het echte leven wel. 

Dus ja, wij voelen ons een beetje in een hoek gezet. Ook wij ‘staan in de lange rij schrijvers die als (jonge) ouders melden hoezeer we er opvoedtechnisch soms een potje van maken’. Zoals Van Hoek zelf al aanhaalt: ‘everything is copy’. Maar of dát nu altijd zo erg is? Je kúnt/mag toch ook overal over schrijven? Sterker: bij MoodKids verblijden we maandelijks meer dan 100.000 unieke bezoekers met onze artikelen. Hoezo ‘niet perfect ouderschap is afgezaagd’? Hoezo, ‘doorsnee ouders zijn saai en cliché’? Wij zijn juist trotse ouders en schrijven daar graag over. Net als Roos Schlikker. We denken er zelfs over om de beste columns te gaan bundelen. Of dat boekje nu verkoopt of niet.

[ssba]