De avond van een moeder

De werkdag loopt ten einde. Tijd om je oogappels uit het kinderdagverblijf te halen. Maar iedereen die denkt dat de dag er dan opzit, heeft het mis. Voor moeders begint het dan pas.

Je beantwoordt nog wat mails met in je achterhoofd dat je bloedjes van kids met smart op jou zitten te wachten (wat in werkelijkheid anders is, maar daarover straks meer). Met een sneltreinvaart scheur je met piepende banden richting het kinderdagverblijf.

Het begint: de avond van een moeder

Geen oog voor mama

Als je aankomt bij de kinderopvang en denkt dat er twee smachtende kindersnoetjes op je zaten te wachten, dan help ik je uit de droom. Kind 1 is in een diepgaand babygesprek verwikkeld en merkt nauwelijks op dat je er bent. Wanneer je naar buiten kijkt, zie je een blond plukje van kind 2 boven de rand van de trampoline uitkomen. Geen oog voor mama. De vraag of we meegaan, wordt met een  ferme “NEE, ik wil pele” beantwoord. Duidelijke taal.

Transformatie: octopus

Wanneer je de sleutel in de voordeur van je huis steekt, begint de heksenketel pas echt. Tussen het eten koken door, transformeer je in een octopus met acht armen. Je stapelt (omgegooide) blokken op, bedient de afstandsbediening en raapt ballen onder de bank vandaan (de hond wil ook aandacht). Ondertussen geef je kusjes op knieën (‘ik zeg het nog één keer: niet op de bank springen’) en droog je babytranen (‘en ook niet steeds je broertje omver lopen’). De boel staat op de kop, een wervelwind is er niets bij.

Gezelligheid

Aan tafel zet het zich voort. Als een man van de klok start kind 1 met zijn huiluurtje (waarom dat altijd precies tijdens het eten is?) Kind 2 protesteert dat hij geen groente wil. Als een ware Picasso smeert hij aardappelpuree uit over tafel. Met het laatste restje gezelligheid dat er nog is, vraag je aan manlief hoe zijn dag was. Althans, dat schreeuw je, want kind 1 heeft inmiddels het volume opgeschroefd.

Dat ook nog

Wanneer je kroost gewassen, in pyjama (niet geheel onbelangrijk) en voorzien van nachtzoenen eindelijk op bed ligt, is er nog een hond. Hoewel je het heerlijk vindt om een rondje te lopen ‘s avonds, komt dat gek genoeg nooit uit. Want als je weer thuiskomt ontdek je een ontploft aanrecht met aangekoekte vaat. En een overvolle wasmand met stinkende sportsokken. ‘Kak!’ Dat ook nog.

Even niks

Ik benijd al die ouders die hun kroost om 19:00 uur ’s avonds keurig gewassen en gestreken op bed weten te krijgen. Bij ons thuis is dat verre van realiteit. Sterker nog, de trein dendert hier met onverminderde vaart door tot minstens 22:00 uur. Dan pas mag ik de vrouw zijn die ik was voordat ik moeder werd. Even geen ge-‘mama’, geen gekus op zere ledematen, even niks. Een glaasje wijn (of twee, of ‘what the heck’ drie). Mij storten op het boek dat al tijden op dezelfde bladzijde open op de bankleuning ligt. Doelloos op mijn iPad swipen en mijn online winkelmandje vullen (en weer legen: toch maar even wachten tot mijn loon binnen is). En dan op de klok kijken, die alweer over twaalven slaat…

Cliché

Maar het cliché is ook dit keer weer waar. De chronische vermoeidheid, die het prille ouderschap met zich meebrengt. De wallen waar je inmiddels vanaf kunt skiën. Het stresslevel dat tot ongekende hoogte is gestegen en je niet tot een gezelliger persoon maakt. Het is het weer waard. Dat besef je maar al te goed, wanneer je de volgende morgen jouw oogappels uit bed trekt en verblijd wordt met een snotterige kus. Wanneer de dag weer van voren af aan begint…

> Lees ook: De ochtend van een moeder. Van de meeste dan…

(c) Can Stock Photo / dmitrimaruta

[ssba]