Van ruilen komt huilen

Vorige week was er een rommelmarkt van school. M’n dochter wilde in eerste instantie niet meedoen. Maar op de dag zelf stond ze toch op een kleedje een paar knuffels te verkopen. Trots dat ze was! Totdat ze spijt kreeg van haar verkoop. Huilen, huilen en nog meer huilen. En ‘we moesten op internet maar een nieuwe knuffel kopen’.

Van ruilen komt dus echt huilen…volgende keer anders aanpakken?

MIJ, MIJ, MIJ

Vanaf één jaar – of als je pech hebt al eerder – vinden kinderen het lastig te delen. Kinderen zien hun spullen als onderdeel van zichzelf. Best logisch dus dat ze hun auto of blokje met hun leven bewaken. Mijn zoontje lijkt dan ook om en om te kiezen voor het speelgoed terugpakken of een aantal haren van de ander uittrekken. Eigenlijk kun je in deze fase weinig doen om te zorgen dat ze gaan delen. Wachten tot het over gaat. En het goede voorbeeld geven. Ook leg ik het echt favo speelgoed wel eens weg om ruzie te voorkomen.

Meiden ruilen en lenen heel veel uit

Sinds mijn dochter op de basisschool zit, is er een hele nieuwe fase aangebroken. Ineens komt ze thuis met andermans spullen en leent ze dingen uit. Één dag kwam ze zelfs met andere schoenen thuis….twee maten te groot! Ze heeft dus zeker een sprong gemaakt, maar vindt het nog steeds moeilijk als iemand bij haar wil spelen en eist het grootste stuk van alles.

foto: Pim Geerts

Weggeven aan anderen

Naast delen en uitlenen is er ook nog zoiets als weggeven. Weer zo’n ding. Kinderen hebben nog niet door dat weggeven onomkeerbaar is. Ik probeer dus altijd goed uit te leggen dat het autootje of pen niet terugkomt. M’n dochter is er soms wel heel makkelijk in. Bij een jurkje dat ze niet meer mooi vindt zegt ze ‘geef maar aan m’n nichtje’ en de laatste tijd steeds ‘of aan een vluchteling’. Bij een knuffel is het dus anders bleek vorige week….

Dat was dus een harde oorsuis. Ik bedoel les!

[ssba]