Ja hoor, ik ben het ook… Voetbalmoeder!

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen… Ik heb niks met voetbal. Echt helemaal niks. Jobs eerste woordje was bal. Toen was ik er al bang voor. Hij zou vast later gaan voetballen.

Mijn moeder komt uit een familie met voetbalfans. Opa volgde alle wedstrijden, mijn neefje voetbalde op hoog niveau en mijn familie volgde het trouw. Iedereen was supertrots op wat hij bereikte (en overigens nog steeds in de voetbal bereikt). Natuurlijk vind ik het ook fantastisch voor hem. Maar die gesprekken daarover? Nee, dank je wel…

Het is nu ongeveer anderhalf jaar geleden dat Job, na zijn door ons ‘verplichte’ A en B zwemdiploma, aangaf te willen voetballen. Samen met een zoontje van een vriendin, die er net zo van gruwelt als ik, togen we op een zaterdagochtend naar één van de lokale voetbalverenigingen voor een oefenles in de spelgroep. De jongens waren na één les al superenthousiast. Zuchtend zeiden we tegen elkaar dat ons lot was bezegeld.

Waarom ik zo’n hekel heb aan voetbal?

Tja die antipathie, die komt ergens vandaan. Dat heeft verschillende redenen.

• Ik begrijp er niks van. ‘Op de bal’, ‘buitenspel’, ‘..’, het zijn begrippen die ik niet onder de knie krijg. Of misschien wel niet wil krijgen. Het is net als de wijncursus die ik ooit volgde. Wijn is bij mij nog steeds gewoon ‘lekker’. Of niet..
• Ik ben nooit een echte teamsporter geweest. Verplicht dingen moeten is niet zo mijn ding. Ik reed paard en tenniste, oefende individueel en deed mee aan wedstrijden als ik daar zin in had.
• Die enorm fanatieke voetbalmoeder en -vader aan de zijlijn. Dat beeld is mij een gruwel. Bewegen is belangrijk, maar sporten moet vooral leuk zijn! Dat is bij voetbal in mijn ogen niet zo. Sla de krant er maar op na. Bijna elk weekend zijn er wel ergens in Nederland ouders op de vuist gegaan met elkaar of wordt de scheidsrechter uitgescholden. De hooligans van de Eredivisie en Jupiler League nog nagelaten. Is er één andere sport in Nederland waar altijd zoveel gedoe is rondom wedstrijden?
• Ik ben te sociaal en te weinig competitief denk ik. Een wedstrijd tegen een ander team dat inmiddels met 10-0 achterstaat, vind ik zielig voor de tegenpartij. Ouders die dan nog hun kind opzwepen om er 11-0 van te maken. Nee echt niet! Ik applaudisseer nog wat harder als de tegenpartij er toch 10-1 van weet te maken.
• En tot slot, elke zaterdag een wedstrijd. De weekenden zijn me heilig. En vind dat élke zaterdag zo’n inbreuk.. Weleens om 07.15 verzameld bij het voetbalveld om ergens uit te moeten voetballen? Pff, zo laat zijn we doordeweeks net op.

> Lees ook: Ben jij ouder of coach bij de sport van je kind?

Jobs voetbalcarrière

Na wat oefenlesjes in de spelgroep, startte Job in het vorige voetbalseizoen bij de 4×4. Een formule waarbij kinderen in wisselende teams in shirtjes van teams uit de Champions League tegen elkaar spelen. Okay, dat trok ik nog wel. Op zaterdag lekker koffie drinkend en al kletsend met de ouders van de helft van Jobs klas de wedstrijden van je kind bekijken. Genietend van de leiding die elk kind persoonlijk motiveerde en prees. Dat Job vooral achter het spel aanliep in plaats van mee speelde. Ach ja, ik vond het allemaal wel grappig.

In het begin had ik elke zaterdagochtend wel een lichte stress als ik zag dat Job bijvoorbeeld in Dortmund moest spelen. Ehm, welke shirtjes horen daarbij? Ajax kwam ik nog wel uit. Maar AC Milan, Barcelona, Real Madrid of Inter Milan? Echt, geen flauw idee. Gelukkig was ik niet de enige. Besmuikt wees er altijd wel een vader mij op de juiste tenues.

Voetbalmoeder

Dit voetbalseizoen is Job in de F-jes gestart. Tegenwoordig heet dat JO-9. Oftewel Jeugd Onder 9 jaar. Elke maandag en donderdag moet hij trainen en op zaterdag een wedstrijd spelen.  Op zondag kijken Dennis en Job samen Studio Sport en worden de wedstrijden vakkundig geanalyseerd. Het is dus voetbal wat de klok slaat in ons huis. Ik moet eerlijk bekennen, het went. Ik probeer regelmatig mijn snor te drukken. Gelukkig vindt Dennis het wel erg leuk.

Als ik er wel ben, ontdek ik trouwens steeds een kant van mezelf die ik nog niet kende. Ook ik word fanatiek, motiveer, roep ‘op de bal’ en (gruwel) schreeuw zelfs… Yep, ik ben het… een voetbalmoeder!

Alleen die tegenstanders die dik verliezen, daar heb ik nog steeds moeite mee…

(c) Can Stock Photo / Lopolo

[ssba]