Opvoeden, de lastigste taak ever!

Ligt het aan de tijd van het jaar? Komt het door het onstuimige weer? Heeft dat zijn weerslag op de gemoedstoestand van de kinderen? Ik weet niet wat het is, maar bij mij thuis is het tegenwoordig kommer en kwel.

De Sint en pieten zijn inmiddels weer vertrokken naar warmer oorden. Helaas lieten zij nog wat pepernoten achter. En laten die pepernoten nu precies in de oren van mijn lieve kindjes terecht zijn gekomen!
Ze luisteren niet. Of horen niet wat ik zeg. Of zijn ze soms Oost-Indisch doof? Wie zal het zeggen.
Feit is dat ik niet voor elkaar krijg wat ik graag zou willen…
Twee kindjes die gewoon luisteren en doen wat ik ze vraag.

Opvoeden, ik vind het de lastigste taak ever!

Ik wik en ik weeg. Onderhandel me suf. Neem me voor ze strenger aan te pakken en laat me dan toch weer zo om hun vinger winden. Manlief en ik praten er over. Doen we het wel goed? Moeten we een andere aanpak proberen? We moeten toch echt consequent zijn en volhouden. Ja vanaf morgen gaan we het heel anders doen…

Een voorbeeld:

Kleintje van 3 weigert om zelf te lopen.
En ik weiger om hem langer te dragen.
Dus laat ik hem staan. Schreeuwend. Midden op het schoolplein.
En dat vinden andere moeders zielig. En dus schreeuwt hij nog een beetje harder. En stromen heuse tranen over zijn wangetjes. En schudden de andere moeders hun hoofd. Tenminste dat denk ik te zien.
En dan geef ik dus maar weer toe. En sjouw ik met een 3 jarige rond, die eerst schreeuwt en daarna triomfantelijk naar mij kijkt, want ja het is een wedstrijd en hij is de absolute winnaar!
En ben ik dus weer niet consequent. Of nou ja heel even, maar toen gaf ik het toch weer op. Bang voor de blikken op het schoolplein…

>> LEES OOK: Welk type schoolpleinmoeder ben jij?

Verder neem ik me voor om meer te praten en niet meer te schreeuwen.

Tot het dan weer zo’n ochtend is. Waarbij je racet tegen de klok. Ze honderdduizend keer moet vragen of ze alsjeblieft hun boterham willen opeten. Dan naar boven om aan te kleden en als mijn dochter dan na 10 minuten voorbij rent in haar nakie met haar maillot op haar hoofd, dan schreeuw ik: ALS JE NU NIET BINNEN 3 MINUTEN AANGEKLEED BENT DAN GA JIJ IN JE PYJAMA MEE NAAR SCHOOL!!!!! ( LUISTER TOCH EENS EEN KEER)
En is mijn goede voornemen na een halve dag alweer mislukt. Maar heb ik wel een nieuw voornemen om haar de volgende keer echt in haar pyjama mee naar school te nemen!

Moederschap het is absoluut het mooiste wat er is, maar sommige dagen is het toch echt a hell of a job. En dat ook nog eens zonder salaris. En natuurlijk wilde ik dit zelf. Maar kom op; hoe kun je hier op voorbereid zijn?!

In deze opvoedchaos is er 1 lichtpuntje. Dat zijn mede lotgenoten. Die andere mama’s.

De lieve mama’s die het herkennen. De mama’s die naar je glimlachen wanneer je met een vuurrood hoofd en een krijsend kind bij de bakker staat. De mama’s die zeggen ; trek het je niet aan, het is maar een fase, straks gaat het echt weer beter. Nee niet aan jezelf twijfelen. Nee joh, je bent echt niet totaal mislukt als moeder. Nee ook niet als je kind bij een andere moeder op de bank staat te springen!!! ( op het 1^e speelafspraakje…) Weet je wat die van mij allemaal uitspookt…..
En dan kun je het weer relativeren en ga je vol goede moed verder met de taak die je te doen staat. Het grootbrengen van je kroost. En maak je er dag in dag uit, maar het beste van. En geniet je van die kleine apies, die ook zo waanzinnig lief kunnen zijn.

Thanks lieve mama’s dat jullie naast me staan. Begrijpend, meelevend, knikkend, glimlachend, duizend maal dank. Het zorgt er voor dat ik me iets-je-pietsje minder een vreselijk, falende, mislukte moeder voel.
En voor de mama’s op het schoolplein die verwijtend naar me kijken als ik mijn 3 jarige alleen laat staan.
Ja hij schreeuwt, ja hij huilt, maar nee hij is niet zielig. Hij is een player en bespeelt jullie allemaal.

En kijk niet zo verwijtend naar mij, maar lach naar me en wees begripvol.
Kleine moeite, groot plezier.

Bedankt.

[ssba]