Bewust zelfstandig moeder, maar wie is dan de papa?

Nu ik bewust voor het alleenstaande (of liever zelfstandige) moederschap heb gekozen, merk ik dat mensen die mij niet of minder goed kennen er al snel vanuit gaan dat de vader van mijn kind een onbekende donor is. De spermabank is toch de meest voor de hand liggende optie.

Donorvader als laatste redmiddel
Zoals ik in een eerder artikel al kort heb aangestipt, heeft mijn kind een bekende vader en dus geen onbekende donorvader. Van een zaaddonor zou ik zelf amper meer weten dan wat uiterlijke kenmerken en ik zou ook mijn kind dus nagenoeg niets over de vader kunnen vertellen. Tegenwoordig is de zaaddonatie overigens niet meer volledige anoniem, nu een kind dat de leeftijd van zestien jaar heeft bereikt in principe de identiteit van de spermadonor door wie hij verwerkt is kan achterhalen via de Stichting Donorgegevens. Een kind kan dus op termijn wel iets te weten komen, maar ik vind het nog steeds uiterst minimaal in de zoektocht naar informatie over de helft van je eigen afkomst.

Ook het idee dat er een kindje in mij zou groeien van een mr. X die ik nog nooit had ontmoet en ook nooit ging ontmoeten, riep niet bepaald een positief beeld op.

Een kindje met voor de helft vreemde genen vond ik dus zowel voor mij persoonlijk als voor het kind geen fijne gedachte. Mijn kinderwens was echter groot en sterk, dus ik dacht wel steeds serieuzer na over wat ik ervaarde als laatste redmiddel.

Toen een verre vriend, tevens oude liefde, mij aanbood de vader van mijn kind te zijn, heb ik daar uiteraard heel goed over nagedacht, maar niet al te lang. Dit omdat ik mij er van bewust was dat dit een once in a lifetime offer I could hardly refuse betrof. Ik zou weten van wie er een kindje in mij groeide en ik zou met mijn kind kunnen praten over de vader en belangrijker nog zou mijn kind een vader krijgen die hij zou kunnen leren kennen. Het gegeven dat papa en mama in het verleden verliefd op elkaar zijn geweest en dat er jeugdfoto’s en brieven zijn die dit bevestigen, vond ik de spreekwoordelijke kers op de taart. Nu wil het dus zo zijn dat ik samen met een jeugdliefde uit een ver verleden een kind heb. Best bijzonder.

>> LEES HIER: Meer artikelen over alleenstaand ouderschap

Er mist altijd iemand
Feit blijft dat mijn zoon door mij alleen wordt opgevoed, dat ik alle beslissingen neem, dat ik alleen het ouderlijk gezag draag en dat mijn kind zijn vader, die in het (nabije) buitenland woont, slechts een aantal keer per jaar ziet. Mijn zoon heeft van deze bijzondere situatie nog geen enkel besef met zijn veertien maanden, dus ook niet van het gemis van een elkedagpapa.

Zelf merkte ik al tijdens de zwangerschap dat vooral de omgeving een persoon naast mij miste. Tijdens voorlichtingsavonden van de verloskundigepraktijk of het ziekenhuis, intakegesprekken voor kraamzorg en crèche etc. Je moet het overal uitleggen, of je moet willen accepteren en vooral willen negeren dat er veelvuldig tegen je wordt gesproken over “jullie kindje, jullie beslissing, jullie ervaring, jullie gevoel, jullie situatie, jullie wensen… blablabla”. Redelijk irritant vond ik, dus heb ik vaak tekst en uitleg gegeven. Nu merk ik bijvoorbeeld op het consultatiebureau en op de crèche (oudergesprekjes) dat een mede-opvoeder naast mij ontbreekt, die er bij andere kindjes (vaak) wel is en dit zal alleen maar meer worden naarmate mijn zoon ouder wordt en we derhalve met meer mensen, kindjes en gezinnen te maken krijgen.

Identiteitsontwikkeling
Op enig moment als mijn zoon wat ouder is, zal het ook hem opvallen dat hij geen papa heeft in de dagelijkse thuissituatie en zal hij zijn vader binnen de opvoeding wellicht ook gaan missen. En ja, daar ben ik natuurlijk best een beetje bang voor, want het is dan mijn keuze geweest die maakt dat zijn situatie anders dan anders is. Nou is het natuurlijk wel zo dat mijn zoon niet beter weet dan dat hij alleen met mij opgroeit en dat hij wel degelijk een papa heeft, zij het letterlijk op afstand. Voor hem is dit nooit anders geweest. En bovendien; wat is tegenwoordig nog gewoon en wat is anders? Er zijn legio verschillende gezinsvormen vandaag de dag. Duo-moeders, duo-vaders, (onbewust) alleenstaande moeders, gescheiden ouders, opnieuw getrouwde ouders met samengestelde gezinnen, pleeggezinnen, adoptiegezinnen en vast nog wel meer.

Ik hoop uit het diepst van mijn hart dat niet het gemis aan een opvoedende pappa de boventoon zal voeren, maar juist het besef dat hij meer dan gewenst is in ons leven, want niet alleen heb ik hem heel erg gewenst, ook zijn vader wilde bewust niet alleen als donor voor mij fungeren maar tevens de papa van zijn kind zijn, contact met hem onderhouden en (met name voor later) een band opbouwen. Mijn zoon is dan ook uit veel liefde geboren, zij het binnen een wat minder doorsnee situatie.

Voor de identiteitsontwikkeling van mijn kind vind ik het vooral heel belangrijk dat hij straks de puzzelstukjes naast elkaar kan leggen, dat hij dingen van mij in zichzelf herkent, maar ook van zijn vader. Op die manier weet en voelt hij waar hij vandaan komt en kan hij zichzelf spiegelen aan zijn beide ouders.

Desalniettemin zal ik op termijn zeker vragen voor mijn kiezen krijgen, veel vragen en misschien ook lastige vragen en de gedachte daaraan en de onzekerheid over of ik het allemaal wel goed heb gedaan, vliegen mij best wel eens aan. Maar waar ik wel heel zeker van ben en waar ik aan vast hou, is dat ik mijn zoon een bijzonder warm thuis te bieden heb en ik ben ervan overtuigd dat deze liefdevolle basis zal maken dat hij gelukkig en evenwichtig zal uitgroeien naar volwassenheid. Aan liefde geen tekort!

[ssba]