Doe maar gewoon gek!

In mijn opleiding tot kindertherapeut ging het erom hetgeen je geleerd had in de les en uit de boeken, in de praktijk te brengen. Maar natuurlijk ook omgekeerd; de praktijkervaring meenemen met de opgedane theorie en zo tot je uiteindelijke werkwijze komen. Dat was soms wennen, nadenken en ook wel improviseren. Eigenlijk zoals je als nieuwbakken ouder in de opvoeding staat; onwennig waarbij denken en doen elkaar soms aanvullen maar ook wel eens tegenspreken. Een docent gaf een goede tip: “Als je het niet meer weet en een kind je steeds weer uitdaagt en je grenzen uitprobeert, als professional of als opvoeder, doe dan eens iets dat het kind zeker niet van je verwacht, doe maar gewoon gek”.

Ik ben die tip nooit vergeten en haal hem zo nu en dan uit de kast bij mijn kleinkinderen. Wat je je daarbij moet voorstellen? Bijvoorbeeld dit:

Mijn kleinzoon van 16 maanden is een bijdehandje. Hij kent veel woorden en kan veel duidelijk maken, maar nog niet alles en dat drijft hem (en oma) wel eens tot wanhoop en frustratie. Zoals laatst: “Oma, etie toetie”. Hij bedoelde dat hij trek had in zijn toetje. Ik was druk; ik belde en moest nog mailen, mijn kleindochter moest plassen en hij zat in de kinderstoel te wachten. Meneer had geen geduld en ik had hem al een aantal malen geprobeerd te sussen en af te leiden. Nadat hij een paar keer dezelfde zin had herhaald en ik niet volgens wens reageerde, ontstak hij in woede. Hij balde zijn vuistjes, sloeg op tafel, begon keihard te gillen en liep donkerrood/paars aan. Ik keek hem vol verbazing aan, liep naar hem toe, maakte oogcontact en gilde toen keihard terug, zeg maar spiegelen. Hij keek mij beteuterd aan en begon toen te lachen. Daarop ging ik ook lachen en ik zei hem dat ik het toetje zo zou gaan halen. Hij pakte zijn autootje, riep “toet toet’’ (ik laat maar in het midden of dit het rijden of een verbastering van het toetje was) en wachtte braaf op zijn toetje.

>> LEES OOK: Waarom je kind niet luistert naar NEE

Ander voorbeeld; mijn kleindochter van ruim drie kan, zeker bij oma, wel eens de prinses spelen, ze noemt zichzelf ook soms in de derde persoon ‘de prinses’. Afhankelijk van mijn bui en geduld, zeg ik meestal “Hahaha” of “Doe eens normaal, vraag eens lief, etc.”. En of ze gaat dan door met haar prinsessengedrag of ze gaat jengelen en ik reageer dan wel/niet geduldig. Tot van de week: “Oma, ik wil drinken”, “Oma, ik wil Frozen zien” en “Oma, jij moet nu bakje snoep pakken, mijn buik zegt dat ik honger heb”. Het kwam mij mijn neus uit, ik bedacht dat ik deze prinsessencirkel maar eens moest doorbreken. Ik liep naar haar toe, maakte een buiging en vroeg: “Mevrouw de prinses ik luister naar u, wat is uw wens?” Wat ongemakkelijk begon mijn kleindochter te lachen: “Oma, doe niet zo gek”. Ik boog weer en maakte een rondedansje: “Wat zegt u Mevrouw de prinses? Wat wilde u zien?”. Nu vond mijn kleindochter het niet meer grappig: “Oma, mag ik alsjeblieft Frozen zien, dank je”. Ha, mijn optreden had succes en ik antwoordde nog als grapje: “Natuurlijk prinses”. De gebiedende wijs heb ik een tijdje niet gehoord, benieuwd wanneer het weer de kop op steekt en ik weer wat moet verzinnen.

Het werkt dus, ander onverwacht gedrag laten zien aan je zeurende, huilende, jengelende kind. Ik herinner mij uit de opleiding een collega met een zoon van een jaar of elf. Elke middag uit school was het raak. Meneer was moe en kon nogal eens boze buien laten zien. Van alles had ze al geprobeerd om hem tot rust te brengen. Rustig blijven, kopje thee, boos worden, belonen, smeken, gedrag bespreken. Maar dit werkte allemaal niet bij hem. De eerstvolgende dag dat haar zoon uit school kwam en weer begon met zijn boze bui, pakte zijn moeder uit een kastje een feestmuts en een toeter en zette de muts op en de toeter aan haar mond. De mond van haar zoon viel open. Ze maakte een dansje en zong een eigengemaakt liedje en toeterde er lustig op los. De zoon zijn boze bui verdween direct en hij vroeg aan zijn moeder wat er aan de hand was. Moeder reageerde hier niet op, gaf alleen aan dat ze daar zin in had en liep toen weg.

Wellicht dat de kracht van deze interventie ‘m daarin zit; geen voorbereiding en geen uitleg achteraf aan het kind geven. Gewoon een beetje gek doen! Probeer het maar eens, veel plezier!

[ssba]