Ouders op één lijn in de opvoeding, nodig of gewenst?

Het komt geregeld voorbij en bezorgt ouders veelal frustraties en gevoel van onmacht of falen; de heersende gedachte binnen opvoedland dat ouders altijd op één lijn moeten zitten in de opvoeding in het belang van het kind. Ik vind dat niet. Het is namelijk een onmogelijke opgave om continue op één lijn te handelen. Waarom? Omdat elk mens uniek is, met een uniek karakter die ook nog eens unieke normen, waarden en referentiekaders heeft meegekregen vanuit eigen jeugd en negatieve en positieve ervaringen heeft opgedaan in het leven. In feite krijgen kinderen met twee ouders ‘the best of both worlds’ vanuit liefde, wat wil je als kind nog meer?

Samen opvoeden
Wanneer een papa en een mama samen een kind krijgen en dit gaan opvoeden, worden dus unieke karakters met normen, waarden, referentiekaders en ervaringen van twee kanten vanuit liefde gecombineerd. Onbewust bij ouders speelt de eigen jeugdervaring vaak een flinke rol; kijk je positief terug op je jeugd, dan wil je het graag net zo doen als je ouders. Kijk je negatief of bedenkelijk terug op je jeugd, dan wil je het graag anders doen dan je ouders. Het kind krijgt dus een scala van ervaringen en bedoelingen in de unieke opvoeding van zijn of haar ouders. Op zich is het voor ouders een flinke uitdaging om tot een juiste mix te komen; een mix die lekker aanvoelt voor beide ouders en voor het kind. Door die eigen ervaringen en normen en waarden kunnen er verschillen en onenigheid gaan ontstaan. Bijvoorbeeld; als mama niet zo goed is in grenzen aangeven of zich daaraan houden, omdat zij dit als kind niet geleerd heeft, kan papa hierop reageren door extra streng te gaan doen. Maar omgekeerd, als mama vindt dat papa veel te streng is, omdat hij zo is opgevoed en niet beter weet, kan zij besluiten om dan juist wat toegeeflijker te worden. Met verschillen is niet zo veel mis, behalve dat kinderen dat snel doorhebben en hier gebruik of misbruik van kunnen maken. Als dat te veel gebeurt, kunnen kinderen in verwarring raken. Ze weten dan niet zo goed waar ze aan toe zijn en dat kan zich uiten in opstandig gedrag en moeite met luisteren. Dan is het handig om te onderzoeken hoe je als ouders wat nader tot elkaar kunt komen, qua ideeën over de opvoeding en de uitvoering hiervan.

LEES HIER >> Meer artikelen over opvoeden

Dus toch op één lijn?
Dat kinderen vooral baat hebben bij duidelijkheid en structuur en dat dit veiligheid biedt, is algemeen bekend. Die duidelijkheid kun je creëren door wat (basis)regels en afspraken te maken, wat grenzen te bepalen en proberen zo consequent mogelijk te zijn. Bijvoorbeeld over bedtijden, eten, opruimen etc. Zo gaan kinderen leren en weten waar ze aan toe zijn en is het gemakkelijker voor kinderen om te luisteren. Maar hoe kunnen ouders met hun unieke achtergrond en ervaringen nu nader tot elkaar komen? Daarvoor is een goede communicatie nodig. Waarbij ouders naar elkaar willen en kunnen luisteren en respect hebben voor elkaars unieke achtergrond en normen en waarden. En deze ook gaan accepteren en begrijpen. Pas dan is het mogelijk om rond de tafel te gaan voor overleg over een aanpak of opvoedstijl. Het gaat erom dat je kunt nemen en geven, allebei. Wanneer er dan uiteindelijk wat regels en afspraken op tafel liggen, is het echt geen probleem dat ouders toch hun eigen opvoedstijl met hun eigenaardigheden hebben. En ook niet als er wel eens ruzie ontstaat tussen ouders over verschillende aanpakken binnen de opvoeding.

Makkelijker gezegd dan gedaan?
Het is namelijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Natuurlijk zal het ouders best wat moeite en energie kosten om dit proces aan te gaan en dit vol te houden. Maar het is wel de moeite waard! Bedenk hierbij dat het echt niet erg is, als jullie soms moeite hebben met je houden aan de gestelde regels of het accepteren van elkaars opvoedstijl. Bevalt het niet, dan pas je de regels wat aan. Irriteer je je aan elkaar, spreek het uit. Waar het om gaat is dat jullie als ouders overleggen en in gesprek blijven met elkaar. En komt er ruzie over? Niets aan de hand. Jullie kinderen weten allang dat jullie verschillend zijn en soms verschillend handelen, dat is namelijk de normaalste zaak van de wereld. Zo lang het bij ‘wel eens’ blijft is dit okay. En als jullie laten zien dat jullie daarna in gesprek met elkaar gaan, het uitpraten en tot een oplossing komen, waarbij er weer duidelijkheid is voor de kinderen, prima. Het is juist goed voor kinderen om hiermee leren om te gaan. Immers, zo zit de wereld ook in elkaar. Iedereen is anders en daar zullen ze het sowieso mee moeten doen. Op school, op clubjes en later bij studie of werk en relaties.

Ouders zijn het voorbeeld voor hun kinderen, bewust of onbewust. Ook jullie kinderen nemen de normen, waarden en referentiekaders die zij van jullie mee krijgen, weer mee naar hun volwassen leven. En ook zij zullen te maken krijgen -wanneer zij ouders zullen zijn- met overwegen en afstemmen. Circle of Life zeg maar…

[ssba]