Het lesje dat ik leerde van mijn kind

Je kent ze vast wel – of misschien sta je, net als ik, voor de spiegel oog in oog met één van hen – van die mensen met een buitensporige controledwang. De regie willen hebben, bepalen wanneer wat gebeurt of juist niet gebeurt. Altijd. En overal.

Vanuit diverse psychologische stromingen zijn therapievormen ontstaan die beogen controledrang en -dwang te reguleren. Cognitieve gedragstherapie, exposure in vivo (daadwerkelijke blootstelling aan) of in vitro (enkel in gedachten), schematherapie, allemaal wetenschappelijk beproefde behandelmethodieken die een positief effect kunnen hebben op een buitenproportionele controlebehoefte. Maar toegegeven, ze blijven allemaal iets controleerbaars hebben. Je bepaalt immers zelf wanneer je bewust gaat oefenen met loslaten of wanneer je een afspraak met je behandelend therapeut maakt.

> Lees ook: Hoi moeder die zo geduldig bleef tegen haar peuter

Kind rekent af met je controledwang

Er is echter één therapeutisch in te zetten ‘middel’ dat in één klap afrekent met de illusie dat jij altijd en overal de controle hebt: een kind, jouw kind!

Het was een mooie zomerdag, zonovergoten, strak blauwe hemel. Een uitgekiend moment voor een trip naar buiten met mijn levend materiaal (lees: zoontje en twee honden). Al gauw kreeg ik het warm, bloedheet zelfs. Maar niet door de buitentemperatuur. Pal voor het schoolplein besloot mijn peuterpubertje dat het tijd was zijn wereld te verruimen. Hij wurmde zich uit de schouderriempjes in een poging de wandelwagen te verlaten. Om een val te voorkomen, moest ik hem wel vastpakken. Daar stond ik dan.

Met een ‘krijsende plank’ in mijn armen (ik verbaasde me over de hoeveelheid spiervezels in zijn lijfje, allemaal tegelijkertijd op volle spanning), twee aangelijnde honden én een lege kinderwagen. Doorlopen was even geen optie, ik kwam handen tekort om alles en iedereen op een enigszins mens- en dierwaardige manier mee te nemen.

> Lees ook: Dingen die je als moeder doet. Ook jij! Toch?

Voed je kind eens op

Terwijl mijn bloed kookte en ik – met het besef dat dit scenario zich in de volle drukte onder de ogen van tientallen ouders voltrok – wel door de grond wilde zakken, realiseerde ik me wat ik een jaar of drie eerder zelf gedacht zou hebben bij het aanschouwen van een dergelijke scene. ‘Voed je kind eens op. Jij hebt echt geen controle over (het handelen van) je kind.’

En inderdaad, ik moest mezelf gelijk geven: controle had ik niet, totaal niet. Maar of dit nu te wijten was aan een falende opvoeding? Inmiddels wist ik gelukkig wel beter. Woede en ergernis maakten zowaar plaats voor een glimlach. Aanvankelijk nog heel voorzichtig. De puurheid van waaruit een kindje handelt, niet gehinderd door enige cognitie, bijna instinctief, hoe mooi kan het zijn?

Ik voelde me trots en dankbaar. Trots dat ik mama mag zijn van dit prachtige individu en dankbaar dat ik elke dag weer opnieuw mag leren van dit geweldig mooie mensje.

Wat een rijkdom!