Wat trek ik mijn kind aan?

Zelf vind ik het altijd lastig met kleding. Ik hou van verschillende stijlen; sportief en casual draagt fijn, maar ook klassieke op en top vrouwelijke kleding vind ik geweldig mooi. Mijn kasten puilen dan ook altijd uit van al die verschillende kledingstijlen, waardoor ik door de truitjes de broek niet meer zie en het lastig wordt om een fatsoenlijke combinatie te maken zonder er als mamaloe bij te lopen.

Maar goed, dat is natuurlijk mijn probleem. Echter nu wil het dat een probleem in dezelfde categorie zich aandient bij het kleden van mijn zoon en zo wordt het dus ook een beetje zijn probleem, al beseft hij dit zich gelukkig nog lang niet.

Toen Mees nog een ieniemienie was had ik in dat opzicht nergens last van. Als het maar lekker makkelijk aan- en uittrekt en het warm en zacht aanvoelt voor hem om te dragen en voor mij om te knuffelen. Inmiddels is zoonlief een jaar oud, kruipt als een klein manfiguurtje door het huis, zet zijn eerste voorzichtige stapjes en steelt de show met zijn onschuldige doch ondeugende charme. Bij dit type kind van zijn leeftijd (hoor mij) passen dus niet alleen maar warm aanvoelende en knuffelbare kledingstukken. Het kan niet de bedoeling zijn hem continue als een teletubbie door het leven te laten gaan, ook al is hij pas 1.

Het oog wil ook wat
Ik denk namelijk ook alvast even aan de fotoboeken waar hij in zijn latere leven in terug gaat kijken, in gezelschap van zijn matties of van zijn vriendinnetje. Niet grappig als hij zichzelf dan van baby tot aan zijn pubertijd terugziet in een grote makkelijk zittende joggingbroek of nog erger; een aaibare onepiece. Over dat soort zaken denk ík dus na, hoewel ik toe moet geven dat ik best betere dingen te doen heb. Maar ik spreek uit ervaring en waarschijnlijk delen velen deze ervaring met mij. Als ik mijn eigen fotoboeken terugzie, dan zie ik best veel gênante verschijningen de revue passeren. Deels omdat mijn moeder mij vrij opvoedde en de kledingkeuze al (iets te) snel overliet aan mijzelf en verder omdat ik er ook niets aan kan doen dat ik in de jaren tachtig ben geboren. Niet echt een modetijdperk om blij op terug te kijken. Wilde ik graag een knalpaars joggingpak met een mooi eighties patroon, dan kreeg ik dat knalpaarse joggingpak. En niet alleen kreeg ik die, ik mocht hem ook gerust aan naar school (ook op dagen dat de schoolfotograaf kwam) in combinatie met die oerdegelijke bruine klittenbandschoenen. Jawel: BRUINE KLITTENBANDSCHOENEN. Want op het gebied van schoenen had ik dan weer niets te kiezen, die moesten gewoon orthopedisch verantwoord zijn en dat kon je aan mij echt niet overlaten. Nog steeds niet overigens. Dus hakjes en andersoortige slechte (lees: leuke) schoenen waren uit den boze. Waarschijnlijk een verklaring waarom ik er nu zo’n intens grote voorliefde voor heb.

Je kan je dus voorstellen dat ik mijn moeder in dit kader bepaalde keuzes binnen de opvoeding niet altijd in dank heb afgenomen. En hoewel ook ik op mijn beurt zeker voornemens ben om mijn kind een eigen stem te geven als de tijd daar rijp voor is, geniet ik nu nog even van het feit dat zijn wilsontwikkeling nog niet zo ver is en dat ik bepaal hoe leuk hij er uitziet 😉

Vergelijken
Hoewel het echt te belachelijk voor woorden is, betrap ik mezelf er op dat ik soms ook kijk naar hoe de kindjes op de crèche gekleed gaan, toch een beetje vergelijkend warenonderzoek. In hoeverre zijn kinderen nou kopietjes van hun ouders en hoever gaan ouders in het trendy kleden van hun nageslacht?

Zelf ben ik ten aanzien van de crèche het liefst van makkelijk dragend en niet te duur. Makkelijk dragend natuurlijk allereerst voor mijn zoon die er de hele dag in rondkruipt, maar ook voor de leidsters die geen zeeën van tijd hebben om er na iedere poepluier voor te zorgen dat mijn zoon weer keurig in zijn driedelig minikostuumpje rond kan dartelen.

Ook kies ik ten aanzien van de crèche voor goedkope kleding omdat ik weet dat ik alles bovenmatig vies terug krijg en de verf- en uren ingetrokken spuugvlekken er soms gewoon niet meer uit gaan met wassen. En ondanks het voorgaande wil ik toch dat mijn kind er wel een beetje leuk uitziet op die ene crèche-dag in de week. Want ook op het kinderdagverblijf worden foto’s gemaakt die vervolgens op een – zij het besloten – facebookpagina worden geplaatst. En als mijn kind dan als enige teletubbie op de foto staat iedere keer, dan vind ik dat toch niet leuk. En nee, natuurlijk boeit het totaal niet of de foto van je kind op die besloten fb-pagina wel of geen likes ontvangt, maar het laat me in alle eerlijkheid ook weer niet geheel koud. Dat begint dus nu al!! Lang leve de “social” media.

Duur of goedkoop
Ik wil niet alleen maar voor hippe (vaak) dure kinderkleding kiezen. Kinderen groeien en knoeien zo hard, dat ik het zonde vind om veel geld uit te geven aan kleding die ik na tien keer wassen en dragen in de zak van Max moet gooien omdat het te klein wordt of te goor. Los daarvan vind ik dreumessen die er uit zien als kleine kale dametjes en heertjes omdat ze helemaal volgens de laatste mode (voor volwassenen) gekleed worden een beetje zielig. Lekker gek doen en kliederen in een compleet couture-outfit spreekt bij mij gewoon niet tot de verbeelding. Ook het aaibaarheidsgehalte is er spontaan vanaf. Kom jij maar even knuffelen meneertje met je kleine net gestreken blouse met spencertje inclusief borstzakje voor je pochet…nee dank u. Een beetje knuffeligbabygehalte blijft voor mij toch voorlopig nog wel een vereiste, maar dan in de wat stoerdere varianten. Alleen kiezen voor de goedkope merken doe ik ook niet, omdat het soms na twee keer wassen al niks meer is en ook qua stof niet (lang) aangenaam aanvoelt. Verder heb ik een gruwelijke hekel aan goedkope kinderkleding met hysterisch grote illustraties erop, die dingen die na een enkele wasbeurt al ogen als een twee dagen oude plaktattoo van vroeger. Vol barsten en vaal van kleur.

De uitdaging zit voor mij dus in het combineren van hip, basic, aaibaar, goedkoop en wat duurder, zodat mijn zoon er in een voor het oog en portemonnee verantwoorde mix bij kruipt. Dilemma’s, dilemma’s.

Momenteel heb ik in het combineren wel een goeie modus gevonden, denk ik. We zullen zien of mijn zoon dit over een jaar of vijftien zal bevestigen.

[ssba]