Werken na je verlof

Na drie weken vakantie had ik extreem weinig zin om weer aan de slag te gaan. Dat gevoel heb ik eigenlijk al mijn hele leven na lange (school)vakanties, het maken van reizen en heel eerlijk gezegd ook al na het weekend. Maar sinds het moederschap lijkt deze eind-van-de-vakantie-blues wel verergerd.

Verlof
Tijdens mijn vakantie werd mijn zoon één jaar en zoals in mijn vorige blog te lezen viel, heeft dit veel emoties opgeroepen en werden mijn gedachten gegrepen door de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Ook heb ik tijdens deze eerste vrije vakantieweken sinds mijn zwangerschapsverlof met weemoed teruggedacht aan die lange verloftijd. Mijn verlofperiode bestond uit het gebruikelijk aantal weken zwangerschaps- en bevallingsverlof, waaraan voorafgaand ik nog wat vakantie had opgenomen en waaraan ik na afloop ook nog een stuk ouderschapsverlof had vastgeplakt. Acht maanden was ik al met al thuis, heerlijk!

Die tijd na de bevalling heb ik ook nodig gehad om lichamelijk te herstellen, mijn draai te vinden in het alleenstaand moederschap en met mijn zoon een ritme te vinden in ons beider nieuwe leven. Als je dat ritme dan goed en wel gevonden hebt, komt toch sneller dan je denkt ineens dat moment dat je weer aan het werk moet. Bij mij ging dat vooral gepaard met een enorm schuldgevoel jegens mijn zoon. Mama moet zo nodig gaan werken en haar oude leven weer oppakken, net nu er een goed ritme was ontstaan en alles een beetje liep thuis. Natuurlijk wist ik wel dat het onzinnig was om me schuldig te voelen, maar alles in mij zei me dat ik er 24 uur per dag en zeven dagen in de week voor mijn kind moest zijn en daar paste het afleveren van mijn zoon bij de crèche of oma nou eenmaal niet bij.

De crèche
Toen ik slechts 14 weken zwanger was, had de controlfreak in mij al een afspraak op de crèche gemaakt voor een kennismakingsgesprek en een rondleiding. Geen welwillend mens kon überhaupt nog zien dat ik een kind droeg in die iets wat dikke buik, maar de opvang was al in kannen en kruiken. Je kan het maar geregeld hebben. Mij nog totaal niet beseffend dat mijn kind (van wie ik op dat moment nog niet eens wist of het een mannetje of een vrouwtje zou worden) op enig moment in die gezellig drukke ruimte vol speelgoed, wipstoelen, activity-centers en what not zou verblijven, sloot ik zelfverzekerd en vol vertrouwen een contract af. Ook sprak ik gelijk maar een moment in de verre toekomst af dat mijn kind zou komen wennen. Het was zover weg in de tijd dat ik het nog niet eens in mijn agenda kon noteren, vandaar waarschijnlijk ook de innerlijke rust die ik toen nog ervaarde.

Maar ineens was die wendag toch daar en weg was ook meteen de innerlijke rust! Gelukkig had ik mijn verlofperiode nog verlengd en kon ik die afschuwelijke dag daarmee ook nog een tijdje opschuiven, maar de dag kwam hoe dan ook, zij het met dat beetje welkome vertraging.

Nooit eerder heb ik een dagdeel(!) zo voorbij zien en vooral voelen kruipen. Ik ervaarde de crèche volledig anders dan op die dag dat ik veertien weken zwanger was en daar voor het eerst binnen stapte. De toen zo gezellig op mij overkomende ruimte, maakte in een mum van tijd op mij een chaotische en vooral gevaarlijke indruk. Was dat (minionderdeeltje van een) speelgoedje daar op de grond niet veel te klein en scherp? En zijn er echt maar twee leidsters op AL deze kinders? Zouden ze wel iedere keer weer dubbelchecken of de bedrekjes goed dichtzitten, dat vergeet je in al deze drukte en chaos toch een keer? Hoezo naar buiten met de baby’s, daar is het toch veel te koud voor? En ga zo nog even door. Tijd voor mij om afscheid te nemen van mijn kind en het eerste echte loslaatmoment te ondergaan. Hel op aarde!! De conclusie die ik al vrij snel had getrokken was dat werken absoluut niet meer geschikt voor mij was en dat het fulltime moederschap mijn nieuwe roeping was geworden.

Weer aan het werk na verlof
En met die eerste wendag diende ook de dag dat ik na mijn verlof weer aan het werk moest zich rap aan. De wenuurtjes bij de crèche waren er niets bij. De hele dag ging mijn zoontje naar de crèche en ik stapte zwaarmoedig de trein in om naar mijn werk buiten de stad af te reizen. Als de treinen nou maar fatsoenlijk reden en niet zouden besluiten om midden in een weiland te gaan stilstaan voor onbepaalde tijd met mij erin. Dit gebeurde gelukkig niet en ook op mijn werk was het eigenlijk weer best leuk. En hoe fijn ook om weer eens even warme koffie te drinken, met een gerust hart naar het toilet te gaan en een fatsoenlijk gesprek met iemand te voeren, langer dan een veelvuldig onderbroken minuut.

Uiteraard heb ik wel even flink moeten wennen aan het nieuwe leven van werken en zorgen, maar ik ben er nu wel van overtuigd dat fulltime moederen ook niet perse mijn ding is. Ik ben per slot van rekening niet alleen moeder, maar ook nog een vrouw met ander leven naast het moederschap en daar hoort werk ook bij. Na een dag werken ben ik ook minder afgepeigerd dan na een dag thuis met mijn kind. Het is overdreven om te zeggen dat ik op mijn werk oplaad, maar het is wel een verademing om wat meer met je hoofd bezig te zijn in plaats van de hele dag van hot naar her rennen, luiers verschonen, hapjes klaarmaken, huishoudelijke taken verrichten en dat allemaal onder de nodige bieboebah-gesprekjes. En ook mijn zoontje geniet zichtbaar van de crèche- en omadagen. Weer eens wat anders dan altijd maar diezelfde moeder om hem heen. Andere uitstapjes, andere spelletjes, andere liedjes, andere gezichten.

Hoewel ik mij dus terdege bewust ben van de voordelen van een baan (nog los van het financiële aspect), ben ik hier na mijn vakantie van drie weken en met de winter voor de deur ineens helemaal niet meer zo van overtuigd. Van harte hoop ik weer dat ik die dikke jackpot win en mijn baan op kan zeggen. Niet om helemaal niets meer te doen naast het moederschap natuurlijk, maar misschien om wat meer tijd besteden aan het schrijven of een leuk klein vrijwilligersbaantje ofzo 😉

Dream on woman, aan de bak!

[ssba]