Dingen die je over jezelf leert als je moeder wordt

Ik dacht altijd dat mijn taak als moeder was om mijn kinderen dingen te leren. Je weet wel, niet in het bad plassen, niet je eten op de stoel van je zus smeren. Basis omgangsvormen. Maar ik kom er meer en meer achter dat ik minstens net zoveel van hen leer als zij van mij.

Geduld
Zo heb ik geleerd dat je niet beseft hoeveel geduld je hebt totdat je een peuter hebt. Echt, momenteel loop ik de halve dag achter haar aan met kledingstukken die ze totaal onverwachts op de grond gooit. Een blootloop-fase. Charming. Of met je peuter naar de supermarkt: “Oké schat, we gaan zo naar de winkel. We moeten bananen en brood hebben. Vandaag kunnen we geen toetjes meenemen, afgesproken?” “Ja Mama.” “En we hebben een beetje haast dus kun je vandaag niet in het speelhoekje oké?” “Oké maatje!” (en geen Jake de Piraat meer voor jou dame’tje). Nou, drie keer raden. Eerst een kwartier voor het koelvak vragen om een toetje en vervolgens loop ik met haar over mijn schouder de winkel uit omdat ze tóch in de speelhoek wilde. Geduld. Is. Een. Schone. Zaak.

Spiegel
Oh boy. Best confronterend soms hoor, wanneer je kleine papegaaitje precies herhaalt wat je vaak zelf zegt, vrij hilarisch ook. Zo ging mijn Peuter bij de buurvrouw spelen, die bij het ophalen lachend vertelde dat Peuter de slaapkamerdeur van Buurjongetje open deed en verzuchtte: “Wát een bende!”. Lorre.

Sta je gezellig te discussiëren met je Lief in de keuken op fluistertoon waarom hij nu weer vergeten is de container aan de weg te zetten komt ze bij je staan en zegt ze: “Jongens jongens, doe eens lief tegen elkaar.”

Slaap
Ik heb geleerd dat slaap echt vrij essentieel is voor mijn levensgeluk, maar dat ik ook best toe kan met een uurtje of twee onafgebroken slapen. Word ik er gezellig van? Nee, niet bepaald. Maar ik functioneer, al zijn mijn leerlingen het daar niet helemaal mee eens. Ik vertelde mijn leerlingen over de pittige en onrustige nacht die ik achter de rug had. Peuter en baby wisselden elkaar af, we sliepen weinig kortom. Of ze een beetje rekening met me wilden houden. Dat wilden de meesten wel “Moet ik anders een kopje koffie halen mevrouw?”.

Maar leerling J. was zo tegendraads dat hij de eer had de eerste leerling te zijn die ik er uit stuurde na mijn verlof. Na de les kwam hij bij me terug om een en ander uit te praten. Hij had een briefje mee waarop hij de reden, waarom hij eruit gestuurd was, had geschreven: “Mevrouw haar baby was steeds wakker, dus volgens mij had ze haar dag niet helemaal”. Je kon me wegdragen.

Slobberkusjes
Ik weet nu ook dat er niks fijner is dan twee armpjes om mijn nek, een hoofdje op mijn schouder en een tevreden zucht. Hoe ik geniet van de kusjes van de jongste als ik ze ophaal van het kinderdagverblijf, ook al moet ik naderhand mijn gezicht afdrogen. Twee koude voetjes die heel stiekem tussen ons in gekropen zijn in het grote bed. Een koorts-koppie dat ze op mijn schoot legt terwijl ik haar krulletjes aai. Hoe ze me een knuffel geeft als ik haar instop.

Moederhart
Ik was bang dat ik niet zoveel van de tweede kon houden als van de eerste, maar ik heb geleerd dat een moederhart oneindig is. Koffie gelukkig ook.

 

[ssba]