Loslaten?!

Loslaten van je kind is voor de ene ouder moeilijker of makkelijker dan voor de andere ouder. Dat komt omdat er liefde in het spel is en factoren zoals leeftijd, eigen achtergrond, ervaringen, karakter, visie, media en/of omstandigheden een rol spelen. Loslaten moeten ouders op een gegeven moment allemaal.

Loslaten is je kind leren zelf op te staan als het valt, zelf keuzes te laten maken, zelf ontdekken en uitdagingen aan te gaan en de gevolgen te ervaren. Wanneer ouders bovenop hun kind zitten, qua controle en/of qua keuzes, heeft dit meestal te maken met (over)bezorgdheid en angst. Angst om te falen als ouder; angst dat je kind wat gebeurt, angst dat je kind (of jij als ouder) het niet goed genoeg doet of angst dat je kind (of jij als ouder) er niet bij hoort.

Hot in de media
Omroep Max besteedde hieraan onlangs aandacht in het programma Hollandse Zaken ‘’ontaarde ouders en überopvoeders’’ (ook wel ‘loslaatmoeder’ versus ‘erbovenopmoeder’). Dit naar aanleiding van een krantenartikel over een meisje van zes dat buiten speelde in de tuin met haar hondje. Vooral veel commentaar over het meisje dat alleen in de tuin speelde. Dat kon volgens velen niet. Een journaliste reageerde hierop en richtte zelfs de ‘Club van Ontaarde Moeders’ op via Facebook met inmiddels, op moment van schrijven, bijna 20.000 volgers. De gemoederen van opvoeders werden blijkbaar flink geraakt.

Buiten spelen
Toen ik kind was, speelde ik veel buiten en bij slecht weer binnen. Tv overdag, mobiele telefoons/smartphones, computers, gaming of apps bestonden niet. Qua hobby’s/sport mocht ik zelf één sport kiezen en moest ik op muziekles. Bijna elke dag tijd om na school lekker te spelen en van alles zelf te verzinnen. Huiswerk op de lagere school was er niet. Bij het buitenspelen werden afspraken gemaakt tussen ouders en kinderen en ging het vooral om onderling vertrouwen; dat ik wel eens beschaamde. Ik heb mijn ouders een aantal keren flink ongerust gemaakt, sorry daarvoor mam en pap.

Toen ik zelf moeder werd van vier kinderen in zes jaar tijd, moest ik sterk in mijn schoenen staan om keuzes bij hobby’s/sporten te beperken. Vooral omdat ik wilde dat mijn kinderen na school lekker konden spelen, doen waar ze zin in hadden. Soms video kijken (computeren, gamen was nog in opkomst), maar meestal buitenspelen met vriendjes. Huiswerk hadden ze wel, vond ik best zielig voor ze, maar ja het moest. Qua vier kinderen in de gaten houden bij het buitenspelen, ging het om afspraken en vertrouwen. Mijn kinderen hadden toen nog geen mobieltjes en ik kon ze niet traceren (al had ik het stiekem best wel eens gewild bij ongerustheid). Het kwam altijd goed.

Nu als oma en therapeut zie ik een ‘gekte’ om mij heen qua aanbod voor kinderen, vaak al vanaf baby/peuterleeftijd. Zwemmen, dansen, muziekles, tennissen, voetballen, ballet, hockey, tekenles, judo, fitness, zingen, etc. etc. Je hoort er niet bij, als ouder en als kind, als je niet aan van alles meedoet vanaf drie-, vier-jarige leeftijd. Stress voor ouders en kind; buiten tijdsinvestering word je ook nog op flinke kosten gejaagd. Naast alle clubjes, hobby’s en sporten moet er ook nog tijd worden gemaakt voor social media, computeren en huiswerk, dat ook steeds jonger wordt meegegeven. Tijd om ‘gewoon’ buiten te spelen is er nauwelijks bij en als wel, dan hebben kinderen hun mobieltjes bij zich om contact te kunnen of moeten houden met hun ouders.

Loslaten?
Elke tijd heeft zijn charme, maar ik mis de tijd waarin kinderen in hun eigen tempo op hun eigen manier zaken kunnen ontdekken, op hun snufferd kunnen gaan en weer op kunnen staan en leren vertrouwen op zichzelf en ook wel de omgeving. Ik mis de tijd waarin ouders kunnen relaxen, niet zoveel hoeven of moeten, niet van her naar der hoeven of moeten sjeesen en vertrouwen hebben in en op hun kinderen en hun eigen wijsheid. Voor mij lijkt het of het leven van nu ouders en kinderen flink overvraagt. Met als logisch gevolg dat ouders (en hun kinderen) gestrest raken en ouders steeds moeilijker kunnen, willen of durven los te laten. En loslaten is juist zo lekker, want loslaten is niets anders dan ontspannen, je (be)vrij(d) voelen. Met loslaten van je kind, zeg je tegen je kind dat je je kind vertrouwt. Dat je kind fouten mag en kan maken en dat hij/zij zich kan redden in het leven. Daardoor groeit het zelfvertrouwen van je kind. Met loslaten van te veel sociale of sportieve aansluitingen, komt er weer ruimte, vrijheid voor je zelf en voor je kind.

Wanneer loslaten?
Ik kan geen eenduidig advies of referentiekader bieden wanneer en op welke leeftijd ouders hun kind nog moeten vasthouden of al kunnen loslaten. Het ene kind is eerder zelfstandiger dan het andere. Het ene kind kan meer aan dan het andere kind, net zoals ouders trouwens. Het ene kind heeft meer behoefte aan begeleiding en vastigheid dan het andere. De ene ouder is angstiger en voorzichtiger dan de andere. Kortom, er spelen te veel unieke factoren een rol. Welke weg jij als ouder moet volgen heeft vooral te maken met vertrouwen op jezelf, je kunnen, je moederinstinct, je gevoel, je hart, je verstand, normen en waarden, doorgemaakte zaken, werk/woonsituaties, en omstandigheden. Allerbelangrijkste is dat elke ouder uit liefde handelt en zijn/haar kind het beste kent en weet of voelt wat zijn/haar kind aankan. Wanneer je daarnaast de (sociaal-emotionele)ontwikkeling van je kind en de veiligheid van je kind voor ogen houdt, weet jij ook wanneer je kunt gaan proberen om los te laten.

[ssba]