Single moeder: stoer of juist vreemd?

Vrienden en naasten hebben, op een enkeling na, uiterst positief gereageerd op het feit dat ik zonder partner moeder wilde worden. Nog nooit in mijn leven ben ik zo stoer bevonden als nu. Toen het stoer me werkelijk om de oren begon te vliegen als reactie op mijn ‘mamamissie’, realiseerde ik me nog niet helemaal waarom men dat eigenlijk vond. Nu snap ik dat heel goed; want wat is het zwaar om 24-uur per dag de verantwoordelijkheid voor een klein mensje alleen te dragen.

De eerlijkheid gebiedt mij dan ook te zeggen dat ik mezelf de eerste weken na de bevalling (en ook nog best veel weken daarna) helemaal niet zo stoer, maar vooral zielig heb gevonden. Ineens deel je jouw woning en je leven met een kind.
Jouw kind, waar je nooit meer vanaf komt. Een kind dat in alles afhankelijk is van JOU en alleen JOU. Beklemmend? Nee hoor! Als ik mezelf in de spiegel bekeek met kleine oogjes omgeven door onmetelijk grote wallen, zag ik nauwelijks een fractie terug van het spiegelbeeld van voor mijn zwangerschap. Het huilen stond mij nader dan het lachen. Roze wolk; my (fat) ass! Voor het eerst in mijn leven wist ik wat het was om totaal uitgeput te zijn. Daar had ik nota bene nog zelf voor gekozen ook. What was I thinking? Vooral de nachten heb ik mij alleen en onzeker gevoeld. Ik was intens opgelucht als het buiten weer licht begon te worden. Want als het licht is, is altijd alles beter te verdragen.

Bij de pakken neerzitten was, ondanks de algehele uitputting, geen optie. Voor mijn kind moest ik doorzetten en stoer zijn, mijn vooruitgesnelde imago hooghouden.
Stoer is niet bepaald het eerste wat opkomt bij allerlei soorten vreemden met wie je te maken krijgt tijdens de zwangerschap of na de geboorte. Neem bijvoorbeeld de verloskundige, de kraamzorg of de huisarts. En niet te vergeten de medewerkers van het consultatiebureau, die met medelijden in de ogen aanschouwen hoe je uitgeput van slaapgebrek in een tot 40 graden opgestookte ruimte zit te worstelen om je enerzijds te concentreren op de gemoedstoestand van je (gillende) kind en anderzijds op de zojuist door hen gestelde (en inmiddels ook al een paar keer herhaalde) vraag.

Single moeder worden is vreemd

Vreemden reageren gewoon zoals het hun naam betaamt: vreemd. De eerste reactie op mijn alleenstaand moederschap is dan ook veelal: ‘oh’. Na een korte stilte gevolgd door: ‘dat wist ik niet’. Met zo’n zelfde treurige en ietwat ongemakkelijke ondertoon als wanneer er naar iemand gevraagd wordt, die blijkt te zijn overleden. Nee natuurlijk wist je dat niet. Al ‘straalt’ het single moederschap op dit moment nog behoorlijk van mij af.
Men gaat gemakshalve graag uit van de standaard. Ondanks alle smaken in gezinssamenstellingen die we vandaag de dag in ons moderne landje kennen, is die standaard nog altijd: mannetje, vrouwtje, baby’tje. Als het toch anders blijkt te zijn, gaat men er vanuit dat dit niet de bedoeling geweest kan zijn.

Ik voel in een dergelijk vreemde-versus-mezelf-gesprek dan ook de drang om mijn ‘situatie’ op te helderen en mensen van hun ongemakkelijkheid af te helpen. Het zorgt voor zichtbare verlichting en opluchting bij de gesprekspartner als ik benoem dat ik absoluut niet zielig ben en heel bewust heb gekozen voor het ouderschap in mijn eentje.
Overigens maakt de dan geopenbaarde opluchting direct plaats voor enorme verbazing. En daarmee ben ik er dus nog niet. Kortom, aan gespreksstof, aandacht en vooral nieuwsgierigheid geen gebrek. Zodra ik klaar ben met mijn verhaal, heeft de aanvankelijke zieligheid meestal plaatsgemaakt voor ontzag. Zo zie ik het graag.
Inmiddels kan ik mij dus aansluiten bij mijn naaste omgeving en oprecht zeggen dat ik mezelf (en alle andere moeders!) verre van zielig vind, maar juist ontzettend stoer.

Na tien maanden is er ritme en enige regelmaat ontstaan… En ja ook reinheid en nee geen rust. We doen het goed samen. Het is een zware missie, maar ook de allermooiste. Toch nog die (zacht)roze wolk.

[ssba]