Niet de beste poeperd

Mijn kleine peutermeisje is drie. Ze is een dotje, om op te vreten en een scheet van een kind. Net als haar drie broers. Er is echter een wezenlijk verschil tussen mijn drie jongens en mijn kleine meisje. De jongens hebben nooit ontlastingsproblemen gehad. Dit in tegenstelling tot mijn dochter!

Toen ze nog een baby’tje was, zaten we al te tobben met haar. Zo heeft ze vier maanden lang aan één stuk door gehuild. Borstvoeding, huisarts, homeopaten, andere soorten voeding: niets hielp. Ze bleef huilen! Na vier maanden afzien (voor haar en de rest van ons gezin) bleek dat ze goed reageerde op Pepti-voeding. De huilbaby maakte plaats voor een vrolijke, blije wolk van een meid. Hoera!
Inmiddels is dit blije wolkje een peutertje met alles wat daarbij hoort. ‘Nee’ is haar favoriete woord, poppen zijn haar favoriete speelgoed en fruit is haar favoriete eten. Groentes wil ze niet. Helaas. Kortom: ze doet het hartstikke goed! Er is echter één klein dingetje dat nu een issue is geworden: poep. Ja, poep!

Niet de beste poeperd
Sinds haar geboorte, is ze niet de beste poeperd geweest. Van de jongens was ik in ieder geval één dagelijkse stink gewend, maar dochter stonk ongeveer eens in de drie dagen. Blijkbaar zat het dwars, want ze werd er iedere keer weer knorrig van. Eén keer is er door mijn hoofd geschoten dat ze misschien wel eens een glutenallergie kon hebben, maar dat verwierp ik direct. Dat kon niet! Niemand in onze beide families heeft een glutenallergie. Dus het kleine meisje zou dat ook niet hebben! Ze was gewoon geen goede poeperd! Ieder zijn talenten!

>> LEES OOK: Eindelijk antwoord op al je vragen over zindelijk worden

Inmiddels zijn we ruim drie jaar verder. Van de een op de andere dag is ze zindelijk geworden. Pas nu valt ons op hoeveel problemen ze heeft met haar ontlasting. We hebben gedacht aan blaasontstekingen, obstipatie, ‘niet-durven’, we hebben gedacht aan van alles en nog wat. Sinds een maand of drie hebben we haar buik steeds dikker zien worden, is ze steeds minder gaan eten en is ze humeuriger geworden.
Vezels zouden de oplossing zijn! Twee maal daags gaven haar een zakje vezels, maar dit zette geen zoden aan de dijk. Haar buikje werd maar dikker en dikker. Ophogen van de vezels en een klysma om de dag! Dat zou moeten helpen!
Sinds een week, krijgt ze vier maal daags haar gehate zakje vezels en om de dag krijgt ze een nog erger door haar gehaat klysmaatje. Helpt het? Helemaal niet! Ook spelen op de iPad als ze op de wc zit, helpt niet. Het lukt gewoon niet om te stinken. Wanhopig ben ik! Zij ook trouwens, want ze vindt alle poepongelukjes maar vies en ze schaamt zich nogal. Arm ding!
In al mijn wanhoop stond ik laatst tegen een moeder te klagen over de poepproblemen van mijn dochter. Ze hoorde me aan, keek even bedenkelijk en sprak de gevleugelde woorden: “Dit klinkt als mijn zoon voordat we wisten dat hij een glutenallergie had.”
Misschien toch? Had ik het jaren geleden toch goed? Dit kan niet! Nog steeds heeft niemand bij ons een glutenallergie! Ik besprak na dit gesprek met mijn huisarts het grote obstipatieprobleem van het kleine meisje en wat we konden gaan doen. Hij heeft een formulier gegeven voor een bloedonderzoek. Het vakje ‘coeliakie’ is aangekruist. We zijn zeer benieuwd of het resultaat gaat hebben.

[ssba]