Hoe gewoon is bloot-gewoon?

Toen mijn dochter 2 jaar was, had zij de vervelende gewoonte om zich te pas en te onpas van haar kleding te ontdoen. Boodschappen doen was echt een ramp. Het begon standaard met het uittrekken van haar twee staartjes, waarop zij zich in rap tempo ontdeed van beide schoenen, jas, sokken et cetera.

De kledingstukken vlogen door de supermarkt en het kostte mij de grootste moeite om me te concentreren op mijn wekelijkse boodschappen. Mede ‘boodschappengangers’ vonden dit tafereel natuurlijk hilarisch. Lachen joh, zo’n brutale peuter die haar moeder lekker op de kast wist te jagen! Geregeld heb ik met een rood hoofd bij de kassa gestaan (alweer dat gevoel van schaamte). Terwijl dochterlief met ontbloot bovenlijf en zonder schoenen genoot van alle aandacht om haar heen…
Ook thuis wist zij me vaker met haar bloot praktijken te verrassen. Ging ik boven even snel een wasje ophangen. Kwam ik na 10 minuten beneden en lag mevrouw poedelnaakt op de bank! Met een grijns van oor tot oor. Selluf daan, was dan haar antwoord. Ik wist niet wat ik zag. Je staat raar te kijken hoor, als je beneden komt en je peuter ligt in haar Eva-kostuum.
Inmiddels zijn we 3 jaar verder en leek de naaktfase tot het verleden te behoren. Tot vorige week…

gewoon bloot spelen

Dochterlief had een vriendinnetje spelen en de dames speelden lief met de poppen, dansten op K3. Niks aan de hand. Een heerlijke speelmiddag. De meisjes wilden graag even boven spelen. Dat mocht van mij. Iedere paar minuten luisterde ik aan de trap en hoorde ze dan zingen en lekker samen grinniken. Heerlijk! Ik zette lekker een kopje koffie, luisterde weer aan de trap en ditmaal was het muisstil… En dan weet je het wel, hé. Stil is nooit een goed teken. Ik luisterde nog iets langer, maar nee hoor, geen gelach meer. Niets van dat alles.

Dus hup naar boven om te kijken wat ze aan het uitspoken waren. Ik trok de slaapkamerdeur van mijn dochter open en trof daar twee meisjes. Allebei poedelnaakt! Verschrikt keken ze me aan. Ik weet niet wie er meer schrok; ik of die twee kleine meiden.

Mijn gedachten schoten alle kanten op. Niet boos worden. Vragen wat ze aan het doen zijn. Ondertussen zat mijn hart in mijn keel. Natuurlijk waren ze niks aan het doen. Het was alleen reuze interessant om elkaar eens zonder kleren te inspecteren! Vriendelijk verzocht ik de dames of ze zich weer aan wilden kleden. Ik informeerde de moeder en sprak die avond met mijn dochter. ‘Liefie, je blote billen moet je aan niemand laten zien. Alleen aan papa en mama, oké?’

‘Dat is goed mam’, was het antwoord. Ze heeft er daarna nooit meer met één woord over gerept. En nu vraag ik mij toch af: hoort het bij de leeftijd? Mag je ze laten ontdekken? En in hoeverre is het normaal gedrag? Moet je er bij stil staan of er juist geen aandacht aan schenken?

Ik vind het maar een moeilijke kwestie en ben benieuwd wie ook zo’n ervaring heeft. Dus mijn vraag aan jullie; hoe gewoon is bloot-gewoon?

Rachèl Finkenflügel Rachèl is getrouwd en mama van een peuter en een kleuter. Ze is werkzaam als doktersassistente op de polikliniek gynaecologie en verloskunde en heeft een eigen bedrijf Prachtige Buiken waar ze gipsafdrukken maakt van de zwangere buik die ze met mozaïek bewerk tot een uniek kunstwerk. Genoeg inspiratie om over te schrijven. Lees je mee?

[ssba]